Υποθέτω ότι είναι πολύ γνωστή σε όλους μας η περίφημη διαμάχη των ιστορικών στη Γερμανία. Η ουσία της διαμάχης αφορούσε τη συζήτηση για τον ρόλο που έπαιξε ο ίδιος ο γερμανικός λαός στην άνοδο και στη μη εκ μέρους του αμφισβήτηση του ναζισμού ακόμη και στις τελευταίες μέρες. Υστερα από αυτήν τη διαμάχη ο γερμανικός λαός κατόρθωσε να φτάσει σε υψηλά επίπεδα αυτοσυνειδητοποίησης.

Δυστυχώς στη χώρα μας κάθε φορά που γίνεται κάποια προσπάθεια μη εθνικιστικής προσέγγισης του μαθήματος της Ιστορίας, όπως παλιότερα με το βιβλίο της ιστορικού Μαρίας Ρεπούση, η κριτική μένει στην επιφάνεια του «συνωστισμού της Σμύρνης» και όχι στην κυρίαρχη θέση του βιβλίου που αμφισβητούσε μια Ιστορία «θεραπαινίδα» τού «τα δικά μας δικά μας και τα δικά τους πάλι δικά μας» ή «σφαγές εσείς, ηρωισμοί εμείς».

Ως τώρα γνωρίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θαυμάζει το μοντέλο της Βενεζουέλας. Στα χρόνια της αντιπολίτευσης, τα στελέχη του είχαν κάνει Κολιάτσου-Αμερικής το δρομολόγιο Αθήνα-Καράκας. Ακόμα και πετρέλαιο διαφήμιζαν ότι θα φέρουν, εκτός από όλα τα υπόλοιπα. Ο Τσάβες έγινε εικόνισμα και μπήκε στο πάνθεον των αγίων του ΣΥΡΙΖΑ.