Τα πενηντάχρονα από την 21η Απριλίου 1967 έφεραν ξανά στο προσκήνιο το πραξικόπημα, τη δικτατορία, την πτώση της και τι επακολούθησε. Με την ευκαιρία αυτή, και χωρίς να περιμένουμε άλλα εφτά χρόνια όταν θα γιορτάσουμε τη μεταπολίτευση, αξίζει ίσως τον κόπο να σκεφτούμε πόσο και πώς μεταμορφώθηκε η χώρα, δηλαδή τι άλλαξε και τι δεν άλλαξε τον τελευταίο μισό αιώνα.

Γενικεύοντας, μπορούμε να πούμε ότι, σε πολιτικό επίπεδο, η μεταπολίτευση ήταν μια ευδιάκριτη τομή, με την έννοια ότι δεν επανέφερε το πρότερο καθεστώς, αλλά εκθεμελίωσε το μετεμφυλιακό κράτος που στο όνομα της εθνικοφροσύνης είχε επιβάλει πρώτα έναν αστυνομοκρατούμενο και κατ’ όνομα μόνο κοινοβουλευτισμό και στη συνέχεια τη χούντα.

Πρώτα τα καλά νέα. Η Γαλλία, από ό,τι φαίνεται, θα προστεθεί αύριο στη σειρά των χωρών που ανακόπτουν την άνοδο των λαϊκιστών στην εξουσία. Η Γερμανία που ακολουθεί έχει διατηρήσει έτσι κι αλλιώς την πολιτική της σταθερότητα. Αυτό το σκηνικό θα ευνοήσει, στις προβλεπόμενες για τις αρχές του 2018 ιταλικές εκλογές, το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο ανασυγκροτείται υπό τον Ρέντσι. Ετσι, στο άμεσο μέλλον φιλευρωπαϊκές κυβερνήσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν στους ευρωπαίους πολίτες αν είναι σε θέση να καταφέρουν κάτι καλύτερο. Τώρα τα κακά νέα. Η Μαρίν Λεπέν θα κινηθεί, από όσο φαίνεται, κοντά στο 40%.