Η Γαλλία έχει από χτες το βράδυ νέο (κυριολεκτικά) πρόεδρο : τον Εμμανουέλ Μακρόν, 39 ετών. Ο σοσιαλ-φιλελεύθερος τέως υπουργός οικονομικών του Φρανσουά Ολαντ νίκησε–ευτυχώς- την επικίνδυνη ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν με μεγάλη διαφορά αν και η ακροδεξιά συγκέντρωσε πρωτόγνωρο αριθμό ψήφων. Πάντως η ξεκάθαρη νίκη του Μακρόν σημαίνει πολλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς για μας αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία.
Όμως αυτή η νέα εποχή της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας δεν θα αρχίσει καν με την επίσημη εγκατάσταση του κ.Μακρόν στο προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων στις 14 Μαϊου και με τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του. Θα ξεκινήσει τον Ιούνιο όταν θα εκλεγεί η νέα Εθνοσυνέλευση. Και αυτή θα αποτελέσει τον τρίτο γύρο της προεδρικής εκλογής. Θα κρίνει τη συνέχεια.

Από τον Ιούλιο του 2016, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μπήκε σε διοικητική κρίση, έμεινε χωρίς διευθύνοντα σύμβουλο. Εσχάτως είχε μείνει και χωρίς Εκτελεστική Επιτροπή. Τελικά, με (τη συνήθη...) καθυστέρηση, το υπουργείο Οικονομικών επελήφθη του θέματος. Και τι έκανε; Μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου του ΤΧΣ, επέλεξε έναν Αυστριακό. Μία ακόμη ψηφίδα προστέθηκε στο παζλ της συνολικής εικόνας των οργάνων του ΤΧΣ: Το Γενικό Συμβούλιο (Γ.Σ.) του ΤΧΣ απαρτίζεται από 5 ξένους και 4 Ελληνες. Η Εκτελεστική Επιτροπή (Ε.Ε.) απαρτίζεται από έναν Αυστριακό ως διευθύνοντα σύμβουλο, έναν Γάλλο και έναν Ελληνα ως μέλη, ήτοι 2 ξένους και 1 Ελληνα.

Η πρόταση του γραμματέα της ΚΠΕ του ΠαΣοΚ Στέφανου Ξεκαλάκη και του ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη για ανοικτό συνέδριο, εκλεγμένων σύνεδρων, στο οποίο θα συμμετάσχουν η Ωρα Αποφάσεων, οι Οικολόγοι - Πράσινοι και κυρίως Το Ποτάμι, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Κατ’ εμέ η πρόταση των δύο αμφισβήτησε την πολιτική τού «κάλλιο επτά και στο χέρι παρά δεκατέσσερα και καρτέρει».

Είχα υποστηρίξει εδώ στο «Βήμα» (5-3-2017) ότι «αν η ΔΗΣΥ θέλει ένα κόμμα το πολύ του 8% προχωρεί σε ένα συνέδριο με τη σημερινή ομοσπονδιακή της μορφή, με αναλογική εκπροσώπηση των συνιστωσών της, με τα σύμβολα και ονόματα των κομμάτων στριμωγμένα το ένα επάνω από το άλλο»

Η μεγάλη νίκη του Μακρόν είναι νίκη της δημοκρατίας και της Ευρώπης. Ο κεντρώος φιλοευρωπαίος υποψήφιος με σοσιαλδημοκρατική προέλευση εξέφρασε το αίτημα για ανανέωση. Ελπίδα όλων μας να προχωρήσει σε μία προοδευτική και μεταρρυθμιστική πολιτική με αλλαγή πολιτικών εντός της Ε.Ε. υπέρ της ανάπτυξης και όχι της δογματικής λιτότητας. Με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, κοινωνική δικαιοσύνη και προσήλωση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ο λόγος για το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Μεταβατικό γιατί αποτελεί αναγκαία στάση και ταυτόχρονα αφετηρία για το ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα και σημαντικό γιατί θα ξεκαθαρίσει το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα και τα όρια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην μετεξέλιξη της. Όσοι συμμετέχουν στην Δημοκρατική Συμπαράταξη έχουν συνειδητοποιήσει ότι "χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται, μόνο του το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί και δεν αρκεί". Επίσης ότι δεν αποκτά δυναμική ένα σχήμα που απλώς θα αθροίσει υπαρκτές δυνάμεις.

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς την πρόσφατη Συμφωνία μεταξύ πιστωτών και ελληνικής κυβέρνησης: ο κομματικός, ο πελατειακός και ο εθνικός.
Ο κομματικός τρόπος είναι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης να τη δουν ως ευκαιρία καθολικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση που θα την ψηφίσει, αν και μέχρι τώρα την κατέκριναν ακριβώς επειδή τόσο καιρό δεν το έκανε και το κόστος αυξανόταν. Είναι αλήθεια ότι οι ευκαιρίες πολιτικής εκμετάλλευσης για την αντιπολίτευση είναι σαν να βρήκε ορυχείο: πρώτον, διότι καταγγέλλοντας τα κυβερνητικά κόμματα που ψηφίζουν όσα προηγουμένως καταριόταν, θα καταδείξει ότι το μένος τους δεν είχε πολιτική αξιοπιστία, αλλά ήταν απλώς γυμναστική αναρρίχησης στην εξουσία.