Τους τελευταίους μήνες, η πολιτική ζωή χαρακτηρίζεται από έναν διαφορετικό τόνο από αυτόν που είχαμε συνηθίσει αρκετά χρόνια τώρα. Η οξεία αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων έχει εμφανώς περιοριστεί.

Ακόμη κι αν δεν σημειώνονται συχνά συμφωνίες, οι αντιθέσεις που καταγράφονται δεν είναι τις περισσότερες φορές δομικές, αλλά εστιάζονται σε ζητήματα αποτελεσματικότητας, χρηστής διαχείρισης και τήρησης του νόμου. Οι φόβοι κάποιων πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση δεν θα άφηνε τη Νέα Δημοκρατία να κυβερνήσει, αποδεικνύονται αβάσιμοι.

Ας με συγχωρέσει ο θεός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά κάτι με αρρωσταίνει στην περίπτωση του Ελληνικού. Μου θυμίζει τα Ολυμπιακά έργα που επειδή χάθηκαν τα δύο πρώτα χρόνια σε βλακείες, περάσαμε στη μέθοδο του τσάτρα-πάτρα για να σωθούν τα προσχήματα. Η κατάληξη γνωστή: προχειρότητες, υπερβάσεις προϋπολογισμών, ανύπαρκτη η προοπτική για μετα-ολυμπιακές χρήσεις.

Η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με τις πρώτες δηλώσεις της επιχείρησε να δώσει το στίγμα μιας «γεωπολιτικής» Επιτροπής, που σημαίνει πως οι νέες πρωτοβουλίες που θα προωθήσει το 2020 θα είναι με γνώμονα μια στρατηγική παγκόσμιας επιρροής.

Θα είναι αυτή αρκετή για να μην ξαναβρεθεί η Ενωση σε μια μεγάλη κρίση, όπως αυτή των τελευταίων χρόνων, μια κρίση πολυεπίπεδη, που ήταν ταυτόχρονα οικονομική, δημογραφική, οικολογική, πολιτική και κρίση θεσμών. Αποτέλεσμα αυτής κρίσης και της απουσίας της Ενωσης ήταν το μπλοκάρισμα του ευρωπαϊκού Σχεδίου.

Το δόγμα έλεγε ότι η σώρευση του πλούτου ενισχύει την ανάπτυξη και κερδίζουν όλοι, γιατί τα οφέλη διαχέονται από την κορυφή προς τα κάτω, σε όλη την κοινωνική πυραμίδα. Οτι η αναδιανομή επιδρά αρνητικά στην ανάπτυξη γιατί εμποδίζει τη σώρευση πλούτου, ότι ενδεδειγμένη πολιτική είναι η επιβολή θυσιών στους πολλούς – διότι οι θυσίες αποβαίνουν «σε καλό τους». Με τέτοιες πολιτικές γεννήθηκαν θηριώδεις ανισότητες που υπονομεύουν την ανάπτυξη, διαβρώνουν δημοκρατίες, απειλούν τη σταθερότητα – ή την ειρήνη.