Η εξαγγελία δια στόματος Πρωθυπουργού και υπουργού Εσωτερικών της πρόθεσης της κυβέρνησης να φέρει άμεσα στη Βουλή την αλλαγή του εκλογικού νόμου, προκειμένου να καταργήσει την απλή αναλογική που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2016, ανοίγει για άλλη μια φορά τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο και, για την ακρίβεια, για την ανάγκη της απλής αναλογικής.

Ωστόσο, αυτή τη φορά η συζήτηση γίνεται με διαφορετικούς όρους και σε διαφορετικές συνθήκες. Η απλή αναλογική είναι νόμος του κράτους ήδη από το 2016, χωρίς όμως να εφαρμοστεί στις εκλογές του Ιουλίου, λόγω μη συγκέντρωσης της αυξημένης πλειοψηφίας, θα ισχύσει όμως στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση - πολέμια της απλής αναλογικής και οπαδός των ενισχυμένων εκλογικών συστημάτων που παράγουν μονοκομματικές κυβερνήσεις - αναζητά σε αυτή τη Βουλή τις αναγκαίες συνεργασίες για την ανεύρεση 200 ψήφων για την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου, πράγμα μάλλον δύσκολο, ή εναλλακτικά σχεδιάζει εκλογές-«μαϊμού», δύο δηλαδή αλλεπάλληλες εκλογές, για να ματαιώσει την εφαρμογή της απλής αναλογικής στην πράξη.

Η πρόσφατη τοποθέτηση του Πρωθυπουργού για το εκλογικό σύστημα - με επίκεντρο ένα ιδιότυπο μπόνους, υπέρ του πρώτου κόμματος, που θα εκκινεί από τις 20 έδρες, για ποσοστό 25%, και θα αυξάνεται κλιμακωτά, διασφαλίζοντας σε κάθε περίπτωση αυτοδυναμία με ένα ποσοστό γύρω στο 36%-38% των ψήφων - παρουσιάζει δυστυχώς πολλά προβλήματα, τόσο σε συνταγματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Ας δούμε γιατί:

Οι πολιτικές υγείας στη χώρα μας συνεχίζουν να ακολουθούν και να αναπαράγουν το θεραπευτικό μονοτεχνικό υπόδειγμα, παρά το γεγονός ότι έχει αποδειχθεί πως αυτό έχει προβλήματα αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας. Ως εκ τούτου η σκοπιμότητα μιας διαρθρωτικού χαρακτήρα παρέμβασης είναι αναγκαία και επείγουσα για την ανάκτηση της ισορροπίας ανάμεσα στη θεραπευτική ιατρική και την προληπτική φροντίδα υγείας. Ο πυρήνας αυτής της μεταρρύθμισης οφείλει να είναι η δημιουργία ενός ισχυρού και αποτελεσματικού συστήματος δημόσιας υγείας στη χώρα μας. Ωστε να επιτευχθεί η μετάβαση από την παραδοσιακή υγιεινή στη προσέγγιση της «νέας» δημόσιας υγείας. Με στόχο τον έλεγχο και τη διαχείριση των μειζόνων παραγόντων κινδύνου για την υγεία και τη συντήρηση και βελτίωση του «κεφαλαίου υγεία» του ελληνικού πληθυσμού.

Η ανακάλυψη ότι υπάρχουν υδρογονάνθρακες (φυσικό αέριο) νοτίως της Κύπρου (κοίτασμα Αφροδίτη) είχε συνδεθεί έως το 2016 με το ζήτημα της επίλυσης του Κυπριακού, με επανένωση και διζωνική ομοσπονδία. Μάλιστα η ανακάλυψη αυτή είχε παρουσιαστεί και ως ο καταλύτης της επίλυσης, διότι η πιο ασφαλής, σύντομη και οικονομική μεταφορά του φυσικού αερίου είναι μέσω Τουρκίας που, εξυπακούεται, για να πραγματοποιηθεί απαιτείται επίλυση του Κυπριακού.

Για τις προοδευτικές ιδέες η υπεράσπιση των λαϊκών τάξεων και έκφραση της κοινωνικής πλειοψηφίας περνά μέσα από μια ολιστική κοινωνική προοπτική και σχέδιο. [...] Μια προοδευτική πολιτική μόνο ως εκφυλισμός μπορεί να ξεπέσει στον οικονομισμό και ακόμη χειρότερα σε μια αντίστροφη ταξική μεροληψία

Η μεροληψία είναι έννοια αρνητική. Η ταξική μεροληψία ειδικότερα, στην αστική και προ-αστική εποχή, χαρακτήριζε πάντα τους από πάνω. Οχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ σημαία της Αριστεράς και των από κάτω, αλλά αποτελούσε και αποτελεί κόκκινο πανί, είτε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ίσων ευκαιριών ενάντια σε ταξικές διακρίσεις είτε για την υπεράσπιση ευρύτερα των κοινωνικών συμφερόντων των λαϊκών τάξεων.

Ενα από τα θέματα που μας απασχολούν εδώ και καιρό και θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον είναι οι ενδεχόμενες «αλλαγές» –διαλέγω την πιο ουδέτερη λέξη– στην πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η ουσιαστική αντιδικία έχει επικαλυφθεί από τη σύγχυση την οποία προκαλεί η ασάφεια της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι αντίδικοι. Για παράδειγμα, μιλάμε για στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία ή για πασοκοποίηση; Υπάρχει διαφορά και ποια είναι; Πρόκειται για ελιγμό με στόχο την παγίωση ενός δικομματισμού όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιδεξιά, καταλαμβάνει όλο τον χώρο στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας ή για γνήσια και ώριμη ιδεολογική μετατόπιση; Αυτά και άλλα δύσκολα τα αφήνω στους ειδικούς. Ως έξωθεν παρατηρών, όμως, και έχοντας ακούσει τα επιχειρήματα υπέρ και κατά μιας τέτοιας κίνησης, θα έλεγα ότι αμφότεροι έχουν τα δίκια τους.