Μπροστά σε μια εικόνα γενικής πολιτικής απαξίωσης σε θεσμούς, κόμματα και πολιτικό προσωπικό. Τα δύο μεγάλα κόμματα – παρατάξεις που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αποδεικνύονται ανίκανα, να δώσουν άμεσες δημοκρατικές λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα της δημοκρατίας μας. Παρότι κάποια κυβερνητικά μέτρα είναι στην σωστή κατεύθυνση, η Κυβέρνηση συνολικά δεν πείθει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη κρίση και να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της, γιατί κυρίως δεν εμπνέει και ως σύνολο δεν αποτελούν μια ολοκληρωμένη πολιτική.

Είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία να είμαστε ή να παριστάνουμε τους οπαδούς του «ορθού λόγου» και, κυρίως, να ταυτίζουμε αυτήν την επιλογή με τον αντικρατισμό. Άλλωστε τα λαμόγια και οι κηφήνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα φρόντισαν να προκαλέσουν μια τέτοια ταύτιση.

Σε περιόδους κρίσης είναι συνηθισμένο να βρίσκουμε μια σχετικά οφθαλμοφανή εξήγηση για τους δρόμους που οδήγησαν στην καταστροφή και εκεί πάνω να εξαντλείται όλος ο θρήνος. Ποιος ευθύνεται για το σημερινό αδιέξοδο;

"Φύγαμε γιατί δεν συμφωνούσαμε με τον νεοκομμουνιστικό, αντισυστημικό χαρακτήρα του", δηλώνει σε συνέντευξή του στον Κόσμο του Επενδυτή ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής Αχαΐας, Νίκος Τσούκαλης, εξηγώντας το λόγω αποχώρησής του και των συναδέλφων του από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ Τσούκαλης αποκαλεί όσους ισχυρίζονται ότι οι 4 βουλευτές θα συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ "αφελής ή προβοκάτορες". Ο ίδιος μάλιστα δηλώνει θετικός προς τη δημιουργία νέου κόμματος ενώ εκφράζει και τη δυσαρέσκεια του για τη δημόσια δήλωση του Αλέξη Τσίπρα

... η αποχώρηση αυτή, ίσως να δώσει την ευκαιρία στην Αριστερά της Ανανέωσης να μιλήσει ξανά χωρίς εκπτώσεις.

Να τολμήσει ξανά να συγκρουστεί με όλων των ειδών τα κατεστημένα.

Να απεγκλωβιστεί από τους «αριστερούς» βυζαντινισμούς και τα μαγειρεία και να ορθώσει ξανά έναν λόγο που να συνδυάζει τον Πολιτικό Ρεαλισμό με το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία.

Η απειλή εξόδου της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό, όπως αυτή καταγράφηκε στο συνέδριο του κόμματος την περασμένη εβδομάδα, πραγματικά σημαίνει ένα ορισμένο τέλος εποχής για τον συγκεκριμένο χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς».

Θα έπρεπε πράγματι οι τέσσερις να παραδώσουν την βουλευτική τους έδρα; Ίσως, αν ο κ. Kουβέλης δεν διέθετε ισχυρό προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο. Eάν δεν είχε εκλεγεί πρώτος στην B’ Aθήνας...

Ένας κόσμος ολόκληρος με προσδοκίες για μια σύγχρονη, αριστερή, οικολογική πολιτική και υπεύθυνες απαντήσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης της χώρας δηλώνει διαθέσιμος. Αρκετοί από αυτούς, μέχρι σήμερα, αδρανοποιημένοι και απογοητευμένοι. Αυτή τι στιγμή δηλώνονται διαθεσιμότητες για συμμετοχή και ετοιμότητα για να στηριχθούν αποτελεσματικά, με ενωτικούς δημοκρατικούς αγώνες, τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων, μακριά από τους αριστερισμούς και τον αντιευρωπαϊσμό.

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές εκείνες που το να κάνεις κριτική στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε και κάποιον ιδιαίτερο άθλο, άθλος όμως ήταν για τα μέλη και τα στελέχη του, που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα... ασυμάζευτα.

Από την υπεράσπιση της τυφλής(αυταρχικής) βίας του Δεκέμβρη, την 11μελή εκπροσώπηση μέχρι και την επαναστατική και αντι-ευρωπαική ρητορική, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έγινε τόσο απλά και εύκολα για "φίλους" και αντιπάλους σάκος του μποξ.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρόεδρος στη θητεία του οποίου διασπάστηκε ο ΣΥΝ, ένα κόμμα που κρατήθηκε ενωμένο επί 20 χρόνια παρά τις αντιθέσεις και τις δυσκολίες.

Απέρριψε όλες τις έγκαιρες και επανειλημμένες προτάσεις της Ανανεωτικής Πτέρυγας για αποδέσμευση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αριστερισμό.

Έχει την απόλυτη ευθύνη της διάσπασης.

Η αποδέσμευση των ανανεωτικών βουλευτών, Φ. Κουβέλη, Θ. Λεβέντη, Ν. Τσούκαλη και Γρ. Ψαριανού από τον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την εντολή των ψηφοφόρων που τους έστειλαν στη Βουλή για να προβάλλουν τις ανανεωτικές απόψεις και όχι τον αριστερισμό.

Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν η καθυστερημένη φυσική κατάληξη μιας παρατεταμένης αφύσικης συνύπαρξης δύο διαφορετικών πολιτικών νοοτροπιών κάτω από την ίδια στέγη. Η μετάλλαξη του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν μετακομμουνιστικό χώρο «διαμαρτυρίας» χωρίς όρια στον αριστερισμό, εσχάτως μάλιστα ούτε και στη βία, οδήγησε στην έξοδο την τάση των Ανανεωτικών.