Ας μην συζητάμε για το χθες. Η κίνηση της "¨Ανανεωτικής Πτέρυγας" έγινε με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, αλλά έγινε. Από την άλλη, το "σπριντ" στα τελευταία μέτρα ενός μαραθωνίου μάλλον δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για το τελικό αποτέλεσμα.

Η υπαγωγή της χώρας μας στο μεικτό μηχανισμό ΔΝΤ-ΕΕ συνιστά αλλαγή καθεστώτος ως προς τη συνολική λειτουργία της. Επαναπροσδιορίζει τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις και διεργασίες και αναδιαμορφώνει αντίστοιχα τις προσδοκίες των πολιτών για το αύριο, αποκλειστικά με βάση τις επιπτώσεις που βιώνουν από τη ριζική αλλαγή στην καθημερινότητά τους. Επικαθορίζει, κατ’ επέκταση, την πολιτική και εκλογική συμπεριφορά τους.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ εξελίξεις στο συνέδριο του ΣΥΝ επιβεβαιώνουν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για το πείραμα της ελληνικής αριστερής ανανέωσης. Από την προδικτατορική ΕΔΑ και τις συγκρούσεις με το Πολιτικό Γραφείο του παράνομου ΚΚΕ στο εξωτερικό, στην ιστορική διάσπαση του 1968 και τη δημιουργία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στον ευρωκομμουνιστικό προσανατολισμό και τον φιλοευρωπαϊσμό, στην κατάργηση του «Κ» (κομμουνισμού) και των συμβόλων του, στην ΕΑΡ κι από εκεί στον σχηματισμό του ΣΥΝ, η Ανανεωτική Αριστερά ταξίδεψε στην περιπέτεια της πολιτικής ως άλλος Οδυσσέας.

Η ιστορική πρωτοβουλία της συντριπτικής πλειοψηφίας της ανανεωτικής πτέρυγας, για την αποχώρηση από τις διαδικασίες του συνεδρίου, έδωσε χαρά, κουράγιο και ελπίδα σε χιλιάδες αριστερών πολιτών, ανένταχτων και οργανωμένων που δεν άντεχαν πια την ξύλινη γλώσσα, τον αφόρητο λαϊκισμό και τακτικισμό, τους μπαχαλάκιδες, την συστηματική διολίσθηση στο καθαρόαιμο και τον αριστερισμό.

Εχθές ακούγοντας τις ειδήσεις στα κανάλια και παρακολουθώντας τις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τον πληθωρισμό, είδα για μια ακόμα φορά, όπως πολλά χρόνια τώρα να μην με εκφράζει κανένα από αυτά.