Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα, απ’ όσα μπορώ να θυμάμαι, που θα συζητάμε μήπως η Ελλάδα χρεοκοπήσει. Αλήθεια, πώς είναι να χρεοκοπεί μια χώρα; Ελα ντε! Η προηγούμενη, της Ελλάδας του Τρικούπη του 1893, μας είναι γνωστή μόνο μέσα από τα βιβλία. Το ίδιο και το αμερικανικό κραχ του 1929, από το οποίο θα μπορούσαμε να πάρουμε μια ιδέα.

Ποιος έχει δίκιο: Οι «αγορές» που κρίνουν ανεπαρκές το σχέδιο που παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα ο Γ. Παπανδρέου; Ή ο Παπανδρέου, που επιμένει ότι το σχέδιό του θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον κίνδυνο; Έχουν δίκιο οι αγορές που ζητούν μέτρα «ιρλανδικού τύπου» από την Αθήνα; Ή ο Παπανδρέου, που απαντά ότι πρέπει πρώτα να αντιμετωπιστούν τα διαρθρωτικά προβλήματα και οι παθογενείς καταστάσεις, που παράγουν τα ελληνικά ελλείμματα;

Με το “ή” ορίζεις στόχους. Με το “και” προσδιορίζεις συμμάχους για να πετύχεις τους στόχους.
Πολιτική μόνο με “ή”, που έχει δηλαδή μόνο στόχους, που βλέπει παντού εχθρούς, συνεπάγεται αποτυχία. Συνήθως άλλοθι έχει την ιδεολογική καθαρότητα. Είναι η πολιτική των μικρών κομμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αριστερά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, που μοιάζει να προσάραξε στον αντιεξουσιασμό. Στον αντίποδα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, το κρεσέντο του “ή” μοιάζει να μην έχει τέλος. Αφού εξαντλήσει την κατακεραύνωση των εκτός των τειχών εχθρών, η εξουσιομανής όμως στο εσωκομματικό πεδίο αριστερά, αναλαμβάνει με απανωτά “ή” να προσδιορίσει και κατόπιν να εκκαθαρίσει τους εσωτερικούς εχθρούς.

Η επιχειρηματολογία των υποστηρικτών της πυρηνικής ενέργειας στηρίχτηκε έως σήμερα στη μη εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου κατά τη διαδικασία παραγωγής και άρα, να προτιμηθεί έναντι άλλων λύσεων στην εποχή της κλιματικής αλλαγής. Σήμερα, προστίθεται ένα ακόμη επιχείρημα, η ευστάθεια στην τροφοδοσία του συστήματος από τις «ασταθείς» πηγές, όπως ισχυρίζονται ότι είναι οι ΑΠΕ. Βέβαια, επαναλαμβάνονται και ορισμένα διαχρονικά επιχειρήματα, όπως ότι δήθεν η πυρηνική ενέργεια έχει χαμηλό κόστος παραγωγής.