Μετά τον «μητσοτακισμό» της δεκαετίας του 1980 και τον «καραμανλισμό» της δεκαετίας του 2000, η παράταξη της Δεξιάς κινείται σε έναν άλλον -ισμό, τον «σαμαρισμό». Τηρουμένων των αναλογιών, οι προσδοκίες είναι ίδιες: ο νέος αρχηγός να την οδηγήσει στην εξουσία, όπως ο Μητσοτάκης το 1989 και ο Καραμανλής το 2004.

Ξημερώνει η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη χώρα ζώνει ο φόβος. Όχι η θλίψη για το χαμένο παιδί. Όχι η έγνοια για τους χιλιάδες συνομηλίκους του που βγήκαν πέρυσι στους δρόμους εν πλήρει συγχύσει αλλά με γνήσια οργή και μοιάζουν τώρα κάπως απορημένοι με τον εαυτό τους και την εμπειρία τους.

Η ιστορία μας έχει μάθει ότι η εξαχρείωση στις αντιδιαμετρικές παρυφές του πολιτικού σκηνικού δείχνει συνήθως την ασθένεια και την αποθάρρυνση του κεντρικού πολιτικού- κοινωνικού κορμού στον οποίο βασίζεται η δημοκρατική κουλτούρα και η κοινωνική συνοχή

Πριν μερικές ημέρες, η τηλεόραση έπαιζε σε όλα τα κανάλια την αθλιότητα των μεγαλογιατρών του Κολωνακίου, με φορολογικές δηλώσεις, που κακώς δεν επενέβη αυτοβούλως η κοινωνική πρόνοια να τους συνδράμει με το επίδομα που δίνει στους απόρους.

Τρεις μέρες κράτησε αυτό το θέαμα.

Τρεις μέρες, όσο κρατούν όλες οι μετρήσεις της AGB τα θέματα σε υψηλή ακροαματικότητα.

Την τέταρτη μέρα, γέμισαν οι οθόνες γιατρούς, όχι για να δηλώσουν συγνώμη για την κοινωνική αναλγησία τους, για την φοροδιαφυγή τους, αλλά για να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο για τον Η1Ν1.