Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου διαφημίζει στο βιογραφικό του ότι στην παράπλευρη δημοσιογραφική του καριέρα είχε δέκα παραιτήσεις. «Δικός του λογαριασμός», θα πουν κάποιοι, «και μπράβο του». Έλα, όμως, που η κρίση του Τύπου τον κάνει και δικό μας λογαριασμό.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες, με συγχωρείτε που θα σας απασχολήσω με ένα προσωπικό μου όνειρο, μια προσωπική μου ιστορία, ελπίζω να με ανεχτείτε. Πριν από τρία χρόνια, η μακαρίτισσα η πεθερά μου, που ήταν πολύ ζόρικη, πάνω σε έναν καβγά μας σήκωσε το τηγάνι και με χτύπησε στο κεφάλι. Αυτομάτως έχασα τον κόσμο μου και ό,τι θα σας διηγηθώ μου τα είπαν οι δικοί μου, όταν, από ατύχημα πάλι, από τηγάνι, επανήλθα.
Αν και αυτά ανήκουν στη σφαίρα των κυρίων Σταυρακάκη, Βαρώτσου ή του δικού μας σ. Κουρουζίδη, ωστόσο και εμείς οι κοινοί συνασπισμένοι θνητοί διαπιστώνουμε σήμερα ότι πολλάκις οι μετασεισμοί αποδεικνύονται ισχυρότεροι και καταστροφικότεροι από την κυρίως σεισμική δόνηση. Έτσι, πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου, έπεσαν οι αλαζονικές δηλώσεις «σ’ όποιον δεν αρέσει να ζητήσει συνέδριο», οι αμετροεπείς αναφορές περί «δαμανακισμού» για στελέχη όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Φ.Κουβέλης, για να κλείσει το δεκαπενθήμερο με εκβιασμένες «έκτακτες» συνεδριάσεις της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ υπό την απειλή δηλώσεων παραίτησης on camera.
