Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!».

Η πολιτική συνεργασία μεταξύ διαφόρων οργανώσεων είναι εξ ορισμού ένα δύσκολο εγχείρημα. Τα πράγματα είναι πιο απλά όταν αυτή αποκτά έναν χαρακτήρα μιας απλής εκλογικής συνεργασίας και δυσκολεύουν όταν το σχήμα φιλοδοξεί να γίνει πιο συνεκτικό και πιο «συμμετοχικό». Στην πρώτη περίπτωση, το βασικό είναι το προγραμματικό περιεχόμενο ενός πλαισίου εκλογικής συνεργασίας, το οποίο οι συνεργαζόμενες οργανώσεις θα επιδιώξουν να προωθήσουν, κατά βάση μέσα από τα δικά τους επιμέρους πλαίσια.

Ως μέλος της ηγεσίας του ΣΥΝ μέχρι το 2005 και συνιδρυτής του κόμματος, ας μου επιτραπεί να διατυπώσω συνοπτικά μερικές σκέψεις για το παρόν και την προοπτική του ανανεωτικού εγχειρήματος, το οποίο ξεκίνησε με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 και συνεχίζεται (;) μέχρι σήμερα.

Καταθλιπτικές έρχονται οι ειδήσεις από όλα τα μέτωπα της ελληνικής οικονομίας: Η παραγωγή συρρικνώνεται, αφού βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα, τουριστικές και άλλες υπηρεσίες αγοράζονται ολοένα λιγότερο, μαζί συρρικνώνονται η απασχόληση και τα εισοδήματα ενώ η ανεργία ανεβαίνει· σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τα δημόσια έσοδα. Οπότε τα ελλείμματα διευρύνονται και η κυβέρνηση αυξάνει τον κρατικό δανεισμό σε νέα αστρονομικά επίπεδα.