Μπορείς να μιλάς για μεταρρυθμίσεις, χωρίς να περιγράφεις το περιεχόμενό τους. Να ζητάς νέο ήθος στην πολιτική και να ακολουθείς την πεπατημένη. Να καταδικάζεις τη διαφθορά της κομματοκρατίας και να συνομιλείς με τη διαπλοκή. Να εισηγείσαι μια διαφορετική σχέση επικοινωνίας με τους πολίτες και να επιστρατεύεις τις γνωστές εκμαυλιστικές τακτικές. Στα μεγάλα και τα γενικά μπορείς να ψαρέψεις συναίνεση με τεχνικές αποσιώπησης, ρητορική επιδεξιότητα και μεγαλόστομες τιποτολογίες.

Με αφορμή την «έξοδο» της χώρας στις αγορές, ήρθαν στο προσκήνιο και πάλι οι δύο διαφορετικές αφηγήσεις για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Η αφήγηση της κυβέρνησης εστίασε στη δικαίωση των «θυσιών» του ελληνικού λαού και με αμετροεπείς πανηγυρισμούς έσπευσε να πουλήσει και πάλι στην πολιτική αγορά το γνωστό «success story». Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη μεριά, χαρακτήρισε την έξοδο στις αγορές ως «προεκλογικό έγκλημα κατά του ελληνικού λαού», φροντίζοντας παράλληλα να ανοίξει με χαοτικό τρόπο το θέμα του περίφημου δημοψηφίσματος για το «ευρώ» και την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Η πρώτη αφήγηση επενδύει στο φόβο∙ η δεύτερη στη μιζέρια. Και οι δύο ισορροπούν πάνω στο τεντωμένο σκοινί ενός πολωτικού διπολισμού, που, εδώ και καιρό, πολιτεύεται με διάφορες «σημαίες ευκαιρίας»