Κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει μετά και την «αποκάλυψη» Μπαλτάκου ότι όχι μόνο κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας που το λένε και πολιτικο-κομματικό σύστημα, αλλά ότι με τη συνέχιση αυτού του συστήματος ακόμη και αν βγούμε στις αγορές θα πρόκειται για μια όαση της φαντασίας στην έρημο.

Η συζήτηση του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη δείχνει τις κρυφές διαδρομές που συνδέουν τη ΝΔ με την ξενοφοβία και με το νεοναζιστικό κόμμα. Το δε υβρεολόγιό του κατά του Πρωθυπουργού, του ανθρώπου που τον διόρισε στη θέση του γενικού γραμματέα της Κυβέρνησης, όπως και οι κατά καιρούς δηλώσεις του άλλου «εθνικιστή» της ΝΔ, του Φαήλου Κρανιδιώτη, αποδεικνύουν και την απευθείας σχέση τους όχι μόνο με την Ακροδεξιά αλλά και με το «κόμμα της αγένειας». Ο γεμάτος με θρησκευτικές εικόνες τοίχος στο γραφείο του κυρίου Μπαλτάκου, σε συνδυασμό με τις ανεπίτρεπτες ύβρεις, δείχνει και το μέγεθος της υποκρισίας. Δεν αξίζει αυτός ο τόπος τέτοιο πολιτικό σύστημα.

«Ποτέ δεν αντιλήφθηκα τον αναγκαίο προοδευτικό εκσυγχρονισμό της χώρας ως μια απολίτικη διαδικασία κάποιων δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου. Η χώρα δεν έχει ανάγκη ενός δήθεν κεντροαριστερού πόλου που κρύβεται είτε πίσω από αντιπολιτικά ρεύματα, είτε πίσω από απολίτικους όρους του τύπου «ενδιάμεσος χώρος».
Αντιθέτως η χώρα έχει ανάγκη ενός προοδευτικού πόλου, ο οποίος δεν θα κρύβει ότι στο δίλημμα προτεραιότητα της αγοράς έναντι της κοινωνίας ή προτεραιότητα της κοινωνίας σε μια ελεύθερη και ελεγχόμενη αγορά τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της δεύτερης επιλογής. Ενός χώρου για τον οποίο η σύγκρουση με τον λαϊκισμό και τον κρατισμό δεν σημαίνει και άρνηση της ανάγκης να εκφραστούν τα συμφέροντα των ανθρώπων της εργασίας.

Οι διαπλοκές της κυβέρνησης με την ποινικά διωκόμενη συμμορία της Χρυσής Αυγής μέσω του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου κου Μπαλτάκου αποδεικνύει:
Α. πρόβλημα λειτουργίας της δημοκρατίας, καθώς καταγράφονται απόπειρες να πολιτικών παραγόντων να διαπλέξουν την πολιτική με τη δικαστική εξουσία
Β. Πρόβλημα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος:
Bi. σε θεσμικό επίπεδο,
-καθώς οι προσωποπαγείς εξουσίες και ο κυρίαρχος ρόλος του πρωθυπουργού στη λειτουργία του συστήματος επιτρέπει την ευδοκίμηση παρασίτων και την ανεξέλεγκτη ανάδειξη εγκληματικών στοιχείων.

Η «υπόθεση Μπαλτάκου» δεν είναι υπόθεση ενός συγκεκριμένου προσώπου. Είναι υπόθεση πολιτικής, για τη ΝΔ και, κατ’ επέκταση, για την κυβέρνηση. Οι συνέπειες είναι προφανείς: Πρώτον «στραπατσάρισε» το σενάριο «οικονομικής αισιοδοξίας» της κυβέρνησης στην εκκίνησή του. Εκτός των άλλων, οδήγησε π.χ. και στην αναβολή της έκθεσης της Moody’s για μετά τις ευρωεκλογές...
Δεύτερον, ενίσχυσε τις «αποσχιστικές τάσεις» στο πλαίσιο του κυβερνητικού συνασπισμού, προκαλώντας αναταράξεις τόσο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ όσο και στο εσωτερικό της ΝΔ (έστω και λιγότερο εμφανείς).
Και τρίτον, ίσως και το μείζον, ξαναθέτει ζήτημα στρατηγικού πολιτικού προσανατολισμού για τη ΝΔ. Προς το κέντρο ή προς τα δεξιά; Ο «Μπαλτάκος» είναι το αποτέλεσμα μιας σαφούς πολιτικής θέσης που υιοθέτησε η ΝΔ μετά την κυριαρχία Σαμαρά...