Μα για το γάλα θα κινδυνεύσει η συμφωνία με την τρόικα και η εκταμίευση της δόσης; Αυτό ακουγόταν ως καταλυτικό επιχείρημα από πολλούς κυβερνητικούς παράγοντες τις τελευταίες μέρες, ενόψει της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή. Αυτό μεταφέρεται και ως κλίμα στην κοινή γνώμη, προτάσσοντας την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, αλλά και διασφάλισης της κυβερνητικής σταθερότητας. Και τελικά βρέθηκε λύση, έστω και αν αυτή βασίζεται σε απλές μετονομασίες. Πράγματι, αν δει κάποιος αυτό το μέτρο απομονωμένο από το γενικότερο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, ίσως πεισθεί για το ασήμαντο του πράγματος. Αν μάλιστα ξεχάσει ότι στην Ελλάδα, με τη φθίνουσα κτηνοτροφία και με τη συνεχώς αυξανόμενη εισαγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, καταναλώνουμε το ακριβότερο γάλα στην Ευρώπη, τότε ίσως πεισθεί ευκολότερα.

Από τη χθεσινή συζήτηση - ο Θεός να την κάνει - στη Βουλή γύρω από την πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών και την απόρριψή της, προκύπτει ένα ερώτημα: γιατί κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση;

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, δύο τρόποι υπάρχουν να φύγει μια κυβέρνηση. Ο ένας είναι με πρωτοβουλία της: να παραιτηθεί, ή να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών. Ο άλλος είναι να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Στην “Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία” συμμετέχουν όσοι δεν αποδέχονται την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας και υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική έννοια. Όσοι απαιτούν ανανεωμένο κράτος πρόνοιας και επαναθεμελίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα στελέχη που αναφέρατε και πολλές άλλες κινήσεις και στελέχη ανήκουν σε αυτές τις δυνάμεις και το ζητούμενο είναι πώς τοποθετούνται σήμερα απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές. Αλλά δεν συνεργαζόμαστε μόνο με αυτά τα στελέχη και για του λόγου το αληθές μόλις πρόσφατα υπήρξε η δημοσίευση της διακήρυξης που έφερε υπογραφές 101 ενεργών πολιτών και πλαίσιο υποστήριξης από 181 προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών οι οποίοι προσδιορίζουν και τη δυναμική της συμπαράταξης.

• Συζητούμε με κατεπείγουσες διαδικασίες. Συμπιέζονται ουσιαστικά, κατά τρόπο απαράδεκτο, οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και αυτό το συχνό φαινόμενο, η απαξίωση του κοινοβουλίου, είναι πλέον ζήτημα δημοκρατίας.
• Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης με επικοινωνιακούς όρους. Η κυβέρνηση επιχειρεί τη δημιουργία επίπλαστης ευφορίας. Η αντιπολίτευση το μηδενισμό του ζητήματος .
Έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση.
• Σε ό,τι αφορά τη διανομή του , πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία είχαν αποδεχθεί η υπεραπόδοση στην κάλυψη των δημοσιονομικών στόχων να δεσμεύεται στο λογαριασμό αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.
Η Δημοκρατική Αριστερά προεκλογικά και στη διάρκεια της συμμετοχής της στην κυβέρνηση έθεσε θέμα τροποποιήσεων του μνημονίου, μεταξύ αυτών και της συγκεκριμένης ρύθμισης.

ΤΟ «ΜΕΤΕΜΦΥΛΙΑΚΟ» ΚΛΙΜΑ, το οποίο επανέφερε στην Ελλάδα ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου κύριος Μπαλτάκος (60 περίπου χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου στην πατρίδα μας) με την αντικομμουνιστική δήλωσή του, είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό.

Οχι διότι ο κύριος Μπαλτάκος δηλώνει αντικομμουνιστής (έχει κάθε δικαίωμα να είναι), αλλά διότι ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου είναι «όργανο» με θεσμικό ρόλο στην κυβέρνηση και την ελληνική Βουλή, η οποία -λειτουργούσα σε συνθήκες και περιβάλλον δημοκρατίας- αποκλείει τέτοιας μορφής ρητορική.

Η αντικομμουνιστική θέση του κυρίου γραμματέα πλαισιώνεται και με αφορισμούς για τις «βλαβερές συνέπειες» της ελληνικής Αριστεράς (εν συνόλω) στη χώρα και την ελληνική κοινωνία, από καταβολής κόσμου που λέει ο λόγος.

Η κακή αρχή έγινε με την Κριμαία. Αλλά το 2014 μπορεί να αποδειχθεί (και) έτος αποσύνθεσης ορισμένων ιστορικών εθνικών κρατών στην Ευρώπη: του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ισπανίας κ.ά. Καθώς η ΕΕ επιδιώκει βαθύτερη ενοποίηση, η τάση της εθνοκρατικής/περιφερειακής αποσύνθεσης φαίνεται να εντείνεται. Αρκετά κράτη-μέλη αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της συρρίκνωσης, με περιφέρειες που θέλουν είτε να καταστούν πλήρως ανεξάρτητα κράτη είτε να αυτονομηθούν.

Οποιος δεν βλέπει ότι το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες μάλλον έχει μεγάλη μυωπία.

Το επιχείρημα ότι η παγκοσμιοποίηση έχει στριμώξει την πορεία της Γηραιάς Ηπείρου είναι η μία πλευρά της αλήθειας. Η άλλη είναι ότι έχουν κυριαρχήσει - για τα καλά - οι κανόνες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση του ευρωσκεπτικισμού. Οι πολιτικοί υποχωρούν μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα. Μια ελίτ στις Βρυξέλλες χωρίς καμιά συναίσθηση προσωπικής λιτότητας (σε αντίθεση με τις διακηρύξεις) διαχειρίζεται με αφόρητες ιδεοληψίες το μέλλον της Ενωσης.

Οι ανισότητες και ο κοινωνικός αποκλεισμός μάς γυρίζουν πίσω στον 19ο αιώνα. Η Ακρα Δεξιά έχει σηκώσει κεφάλι. Οι εθνικές περιχαρακώσεις επανήλθαν. Την ίδια ώρα η συγκατοίκηση σοσιαλδημοκρατών και (νεο)φιλελευθέρων σε ορισμένες κυβερνήσεις ακυρώνει τις ιστορικές διαχωριστικές γραμμές και δυναμώνει τα άκρα.

Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης - ΟΟΣΑ - βρίσκεται αυτές τις ημέρες στην ελληνική επικαιρότητα ως συντάκτης της περίφημης «εργαλειοθήκης», μιας σειράς μεταρρυθμίσεων που υπέδειξε στη χώρα μας για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και των προοπτικών της ανάπτυξης. Τις συστάσεις του επεξεργάστηκε ο ΟΟΣΑ ύστερα από αίτημα τις ελληνικής κυβέρνησης, η τρόικα επέμεινε να υιοθετηθούν οπωσδήποτε και οι διαπραγματεύσεις με τα αρμόδια υπουργεία τράβηξαν μήνες καθώς θίγονταν διάφορα συμφέροντα, ενώ προβάλλονταν βάσιμες αμφισβητήσεις για τη χρησιμότητα ορισμένων από αυτές.

Οι τιμές πολλών προϊόντων της καθημερινότητας είναι εξαιρετικά, μέχρι παράλογα, υψηλές. Εν μέσω κρίσης, αντί να μειώνονται, ακολούθησαν ανοδική πορεία. Πολλά δε προϊόντα πολυεθνικών πωλούνται στην Ελλάδα πιο ακριβά από ό,τι σε άλλες χώρες, αδικαιολόγητα... Το δε πιο εξωφρενικό είναι ότι ακόμα και ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό πωλούνται φθηνότερα απ’ ό,τι στην Ελλάδα!

Κλειστές ολιγοπωλιακές αγορές μαζί με τα καρτέλ διαμορφώνουν ακριβές τιμές, με υπερκέρδη. Αντί λοιπόν να γίνουν διαρθρωτικές παρεμβάσεις στο κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας, που να εξασφαλίζουν έναν υγιή ανταγωνισμό, ο οποίος να διαμορφώνει ένα μόνιμο όφελος στους καταναλωτές, και να στηρίζουν την παραγωγή προωθούνται μεμονωμένες επιλογές υπέρ των πολυεθνικών, με βάση διάφορες ιδεολογικές εμμονές και προκαταλήψεις, όπου το μακροπρόθεσμο όφελος του καταναλωτή κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι.

Η πρόσφατη συμφωνία κυβέρνησης και τρόικας παραπέμπει σε νέα μέτρα στο εργασιακό πεδίο που, σε συνδυασμό με τις προηγηθείσες μνημονιακές παρεμβάσεις, συνιστούν την επιτομή της πλήρους απορρύθμισης της εργασίας, όπως επιβάλλει ο ακραίος νεοφιλελεύθερος δογματισμός έπειτα από έναν και πλέον αιώνα εργασιακών δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Από καιρό έχουν γίνει ορατά τα σοβαρά κενά στις πολιτικές της κρίσης, μνημονιακές και αντιμνημονιακές. Η πολιτική της λαϊκής οργής αποδείχτηκε ευάλωτη στον ιό του γενικευμένου αντικομματισμού και ενός ματαιωμένου εθνικισμού που ξέρει από απίθανες μεταμορφώσεις. Από την άλλη, ο «ορθόδοξος» μνημονιακός μεταρρυθμισμός πότισε καλά τις απορριπτικές τάσεις στο κοινωνικό σώμα και μαζί με αυτές, το διαιρετικό πνεύμα το οποίο εξασθενίζει και άλλο την όποια αίσθηση πολιτικής κοινότητας σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.

Αν στα πρώτα χρόνια της δημοσιονομικής προσαρμογής οι κατακόρυφες (από 22% έως 32%) μειώσεις στα κατώτατα όρια και στις συντάξεις και η απομείωση μέσω «κουρέματος» της περιουσίας των Ταμείων ανέδειξαν τον εργατικό μισθό, τις συνταξιοδοτικές παροχές και τα αποθεματικά σε κεντρικούς μοχλούς της εσωτερικής υποτίμησης, η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα για μείωση στις τριετίες, σε συνδυασμό με τη μη επαρκή κάλυψη της τρύπας που θα δημιουργηθεί στα ασφαλιστικά Ταμεία από το «κούρεμα» των ασφαλιστικών εισφορών κατά 4,9 ποσοστιαίες μονάδες μέχρι το 2016 αναδεικνύουν και πάλι τον μισθό και τη σύνταξη ως τις πηγές για άντληση της χαμένης ρευστότητας.