Η προοπτική δημιουργίας, μέσα στο 2014, ενός μηχανισμού εποπτείας του τραπεζικού τομέα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) διχάζει σοβαρά τα Κράτη-μέλη και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πίεση που ασκείται από τη Γερμανία είναι μεγάλη, στο βαθμό που αν δεν ψηφισθεί ο σχετικός μηχανισμός από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέχρι τον Απρίλιο, τότε το όλο σχέδιο παραπέμπεται στην νέα κοινοβουλευτική περίοδο μετά τις ευρωεκλογές.

Το ερώτημα είναι γιατί επείγεται τόσο η Γερμανία; Και γιατί αντιδρά σοβαρή μερίδα των ευρωβουλευτών, από όλες τις πολιτικές ομάδες;

Όσοι υπογράφουμε αυτή τη διακήρυξη, θεωρούμε πως η συγκρότηση του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, καθώς και η ανάγκη για ένα προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης αποκτούν σήμερα καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Η πρόσφατη πρωτοβουλία της «ΔΗΜΑΡ- Προοδευτική Συνεργασία», η συμπόρευση δηλαδή των δυνάμεων της ανανεωτικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας, ανοίγει μια νέα προοπτική ελπίδας, ακριβώς επειδή στο επίκεντρό της βρίσκεται το αίτημα αλλαγής της ασκούμενης πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

...Ο Πρόεδρος αντιμετώπισε με ιδιαιτέρως υπεύθυνο και σοβαρό τρόπο το Ποτάμι. Προέβη, ως όφειλε, σε ευθεία κριτική βασικών δομικών στοιχείων που συνέθεταν τον αρχικό λόγο του Στ. Θεοδωράκη. Και για το «νέο», και για την επίκληση στην «κοινή λογική» και για τις προγραμματικές δεσμεύσεις που θα προέκυπταν από την «κλοπή από δεξιά και αριστερά».
Και σήμερα πραγματικά έχουμε δικαίωμα να διερωτόμαστε για τον κοινότυπο λόγο και την έλλειψη πρωτοτυπίας από τις πρώτες προγραμματικές θέσεις που παρουσιάστηκαν.
Δημοσκοπικές εκρήξεις πρωτοεμφανιζόμενων σχημάτων τις έχουμε συνηθίσει και παλαιότερα και εντελώς πρόσφατα. Γνωρίσαμε και την … κατάληξή τους. Γιαυτό και δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε, στο βαθμό φυσικά που εντείνουμε τις προσπάθειές μας και ενδυναμώνουμε τις δικές μας θέσεις και πολιτικές πρωτοβουλίες.

...Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το «Ποτάμι» κινείται στη σκιά και στη σύγχυση, καθώς οι θέσεις του είναι ένα μείγμα «δημοφιλών» ίσως απόψεων, χωρίς ωστόσο ιδεολογική ραχοκοκαλιά και σαφές πολιτικό στίγμα.

Υποστηρίζουν πως εκπροσωπούν το αντικομφορμιστικό και ότι κομίζουν το νέο. Διαφωνώ. Το «νέο» δεν προσδιορίζεται από τον χρόνο της εμφάνισής του ή από τις δηλώσεις των δημιουργών του. Το νέο προϋποθέτει λόγο συγκεκριμένο και για το σήμερα και για το αύριο, καθώς και προγραμματικές δεσμεύσεις. Δεν διαπιστώνω στο νέο σχήμα κάτι τέτοιο. Το "νέο" δεν μπορεί να δομείται πάνω στα υλικά του παρελθόντος με εργαλεία την ιδεολογική ασάφεια και την πολιτική σύγχυση. Ποια διαφορά έχει τότε από το «παλιό» που υποτίθεται πως αντιπαλεύει;