Τον Μάιο οι πολίτες της Ευρώπης θα κληθούν για πρώτη φορά να επιλέξουν αναφορικά με το μέλλον της Ευρώπης. Ποια Ευρώπη θέλουμε; Από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή η Συνθήκη της Λισαβόνας και για όλη τη διάρκεια της κρίσης οι πολίτες δεν είχαν τη δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε μια διαδικασία δημοκρατικής διαμόρφωσης της βούλησης.

Είναι φυσικά λάθος να μεταφράζει κανείς, πρόχειρα και στο πόδι, ένα αποτέλεσμα αρχαιρεσιών σε έναν μεγάλο, έστω, επαγγελματικό κλάδο σε γενικό πολιτικό συμπέρασμα.

Χώρισαν οι 58 από το ΠαΣοΚ; Οχι ακριβώς. Για να χωρίσεις με κάποιον πρέπει να είσαι πρώτα μαζί του. Και δεν ήταν ποτέ. Οτι ο Βαγγέλης Βενιζέλος είδε μια λύση για τις ευρωεκλογές σε αυτή την κίνηση ήταν απλώς αστοχία.

Εχουμε επισημάνει κι άλλες φορές ότι στις αυτοδιοικητικές λ.χ. εκλογές τίποτα δεν είναι δεδομένο με βάση τους κεντρικούς πολιτικούς συσχετισμούς, γιατί εμπλέκονται τοπικά και προσωπικά χαρακτηριστικά, από τα οποία προκύπτουν άλλοι συσχετισμοί. Οσοι τα υποτιμήσουν, θα υποστούν το σχετικό πολιτικό κόστος.

Τελικά δεν είναι τόσο ειδυλλιακή η μελλοντική εικόνα της Πανεπιστημίου. Ούτε προβατάκια θα ’χει ούτε αμέριμνους πεζούς. Οπως λέει ο κ. Τουρνικώτης (μελετητής του θέματος με ανάθεση από το Ιδρυμα Ωνάση), «η Πανεπιστημίου θα είναι οδός μεικτής κυκλοφορίας, φιλική στους πεζούς, που δεν θα περπατούν ωστόσο αμέριμνοι, γιατί αλλιώς θα τους πατήσει αργά ή γρήγορα το τραμ, το ποδήλατο που τρέχει γρήγορα, το ταξί που θα πάει στο θέατρο ή ένα τουριστικό λεωφορείο»

Τις θέσεις της για τη βιωσιμότητα των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, παρουσίασε η ΔΗΜΑΡ σε ημερίδα που πραγματοποίησε.
Την ημερίδα άνοιξε ο πρόεδρος του κόμματος Φώτης Κουβέλης, ο οποίος επισήμανε μεταξύ άλλων ότι η τόνωση της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας αποτελεί όρο για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Ακολούθησαν οι ομιλίες του υπεύθυνου για την Οικονομική και Κοινωνική πολιτική της ΔΗΜΑΡ Δημήτρη Χατζησωκράτη, που παρουσίασε τη συνολική οπτική του κόμματος για τη Μικρομεσαία επιχείρηση, της βουλευτού Ασημίνας Ξηροτύρη, που περιέγραψε τις κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις της ΔΗΜΑΡ, καθώς και του καθηγητή Διεθνούς Οικονομικής Γιάννη Τσαμουργκέλη, που μίλησε για την πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό και την τόνωση της ρευστότητας.

Στην ημερίδα το λόγο έλαβαν και κατέθεσαν τις απόψεις τους ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γιώργος Καββαθάς και το μέλος του ΔΣ της ΕΣΕΕ Παύλος Πολιτάκης.

Η εναρκτήρια Ομιλία του Φώτη Κουβέλη
Η εισήγηση του Δημήτρη Χατζησωκράτη
Η εισήγηση της Ασημίνας Ξηροτύρη
Η εισήγηση του Γιάννη Τσαμουργκέλη

Ταξιδεύω συχνά στην Πολωνία, ακόμη από την εποχή του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Το πνεύμα του καπιταλισμού κυριαρχεί πλέον και εκεί. Υπάρχει όμως στη χώρα ένα ακόμη πνεύμα, το οποίο ενώ εμφανίζεται στις τράπεζες, τους ναούς του καπιταλισμού, δεν έχει σχέση με αυτόν.

«Eίναι μια εξέγερση;», «Όχι, μεγαλειότατε, είναι μια επανάσταση»: Aυτός ο διάλογος αποδίδεται ανάμεσα στον Λουδοβίκο τον 16ο και τον αυλάρχη του το βράδυ της 14ης Iουλίου 1789, όταν έφθασαν τα νέα της πτώσης της Bαστίλης στις Bερσαλλίες.

O αρθρογράφος των Financial Times Wolfgang Munchau διαπιστώνει, σε άρθρο του, προχθές Δευτέρα, ότι η Γερμανία είναι εγκλωβισμένη στον αποπληθωρισμό, επικαλούμενος τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας.

Πολλοί από εμάς αισθανόμαστε ότι η κρίση που εξελίσσεται από το 2008 εισέρχεται αυτό το φθινόπωρο σε μία κρίσιμη φάση, καθώς η πολιτική του βραχυπρόθεσμου κατευνασμού των αγορών που εφαρμόστηκε έως τώρα έφτασε πλέον στα όριά της. Εν τω μεταξύ, ενισχύθηκε μεταξύ των πολιτικών η άποψη ότι το κοινό νόμισμα απαιτεί και μια κοινή δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική πολιτική. Αυτό, ωστόσο, οδηγεί προσωρινά μόνο σε μια φιλοευρωπαϊκή ρητορική, κενή περιεχομένου.

Η κυβέρνηση μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα και έχει επιλέξει ως πρώτους δικαιούχους τους αστυνομικούς/στρατιωτικούς/λιμενικούς. Αυτό θα συνέβαινε -γιατί είχε ήδη εξαγγελθεί- ακόμη και αν δεν είχε προηγηθεί η απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές στη συγκεκριμένη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων με το σκεπτικό ότι αποτελούν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”.

Οταν ξαναβγήκε στην πολιτική αγορά η ελιτίστικη δράκα του σημιτισμού, οι «58», είχες την εντύπωση ότι υψώνεται δυναμικά μια λαϊκή κραυγή για νέα Κεντροαριστερά. Τα πρόθυμα μήντια μιλούσαν για το νέο, ευοίωνο στοιχείο της πολιτικής ζωής. Πλήρης η στήριξη, καταιγιστική η προβολή με συνεντεύξεις, δηλώσεις και αναλύσεις κρουνηδόν.

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες: Εκεί που νομίζεις ότι έχεις τακτοποιήσει χοντρικά τις υποχρεώσεις σου, έχεις φέρεις βόλτα τα μεγάλα σου έξοδα και ελέγχεις τις μελλοντικές σου δαπάνες, σκάει κάτι απρόοπτο -συνήθως, κάτι σημαντικό- που κάνει τον προγραμματισμό κουρέλι: Ασφάλιστρα που είχες ξεχάσει; Ενας φόρος κληρονομιάς; Ενα τσαλάκωμα του μπροστά αριστερού φτερού με διαλυμένο φανάρι;