Το εγχείρημα του επανακαθορισμού και επαναπροσδιορισμού του προοδευτικού πολιτικού χώρου μεταξύ συντηρητικών δυνάμεων και λαϊκιστικής και δογματικής Αριστεράς στο ευρύτερο δυνατό επίπεδο συγκέντρωσης και σύνθεσης δυνάμεων ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σημαντικό πολιτικό ζητούμενο. Κατέστη, δε, αναπόφευκτη ανάγκη, μετά τη σταδιακή αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ που υπήρξε μετά τη μεταπολίτευση, ο κύριος κορμός έκφρασης αυτών των δυνάμεων.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που παράγει ακόμη τρομοκρατία. Και τι τρομοκρατία! Πλουμιστή, φαντεζί, αλλά και με έναν αέρα οικειότητας, κάπως σαν την εκδηλωτική και ατακτούλα ζωντοχήρα της διπλανής πόρτας. Εν ενί λόγω γνήσια ελληνική - άλλη μια απόδειξη για τη μοναδικότητα και το ανεπανάληπτο της εθνικής φυσιογνωμίας μας.

Φαντάζεστε ένα Υπουργικό Συμβούλιο, γύρω από το οβάλ τραπέζι του οποίου κάθονται μαζί, μονιασμένοι, οι παλαιοί πολεμιστές των μικρών τηλεοπτικών ωρών, οι μπαρουτοκαπνισμένοι της εύκολης ατάκας και του αναίτιου καβγά, ο Αδωνις με τον Στρατούλη, ο Σκουρλέτης με τον Κεδίκογλου ή η Ζωή με τον Μαρκογιαννάκη; Αστείο πράγμα.

«Εποχή για ενότητα». Αυτή η φράση μαζί με άλλες παρόμοιες του τύπου «θέσεις ευθύνης», «ώρα αποφάσεων», «καιροί για ομοψυχία», «όλοι μαζί» αποτελούν κλισέ, τα οποία τελευταία εμφανίζονται συχνά στην πολιτική συζήτηση για την Κεντροαριστερά. Ο στερεότυπος λόγος εμφανίζεται, εκεί όπου δεν υπάρχουν πολιτικά σχέδια.