Πολλοί από εμάς αισθανόμαστε ότι η κρίση που εξελίσσεται από το 2008 εισέρχεται αυτό το φθινόπωρο σε μία κρίσιμη φάση, καθώς η πολιτική του βραχυπρόθεσμου κατευνασμού των αγορών που εφαρμόστηκε έως τώρα έφτασε πλέον στα όριά της. Εν τω μεταξύ, ενισχύθηκε μεταξύ των πολιτικών η άποψη ότι το κοινό νόμισμα απαιτεί και μια κοινή δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική πολιτική. Αυτό, ωστόσο, οδηγεί προσωρινά μόνο σε μια φιλοευρωπαϊκή ρητορική, κενή περιεχομένου.

Η κυβέρνηση μοιράζει το πρωτογενές πλεόνασμα και έχει επιλέξει ως πρώτους δικαιούχους τους αστυνομικούς/στρατιωτικούς/λιμενικούς. Αυτό θα συνέβαινε -γιατί είχε ήδη εξαγγελθεί- ακόμη και αν δεν είχε προηγηθεί η απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές στη συγκεκριμένη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων με το σκεπτικό ότι αποτελούν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”.

Οταν ξαναβγήκε στην πολιτική αγορά η ελιτίστικη δράκα του σημιτισμού, οι «58», είχες την εντύπωση ότι υψώνεται δυναμικά μια λαϊκή κραυγή για νέα Κεντροαριστερά. Τα πρόθυμα μήντια μιλούσαν για το νέο, ευοίωνο στοιχείο της πολιτικής ζωής. Πλήρης η στήριξη, καταιγιστική η προβολή με συνεντεύξεις, δηλώσεις και αναλύσεις κρουνηδόν.

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες: Εκεί που νομίζεις ότι έχεις τακτοποιήσει χοντρικά τις υποχρεώσεις σου, έχεις φέρεις βόλτα τα μεγάλα σου έξοδα και ελέγχεις τις μελλοντικές σου δαπάνες, σκάει κάτι απρόοπτο -συνήθως, κάτι σημαντικό- που κάνει τον προγραμματισμό κουρέλι: Ασφάλιστρα που είχες ξεχάσει; Ενας φόρος κληρονομιάς; Ενα τσαλάκωμα του μπροστά αριστερού φτερού με διαλυμένο φανάρι;

Οπως κι αν τις λογαριάσουμε τις παρενέργειες της κλιματικής αλλαγής, σίγουρα συγκαταλέγεται στα παράδοξα θεάματα μια στρουθοκάμηλος στην Ουκρανία. Την είδαμε όμως, σαν ένα ειρηνικό ιντερμέδιο ανάμεσα στις εικόνες βίας που έφταναν από τη ματωμένη χώρα. Την είδαμε αλαφιασμένη μπροστά στις αιφνίδιες μαζικές επισκέψεις, όπως και τα υπόλοιπα τετράποδα εκθέματα του ζωολογικού κήπου με τον οποίο είχε προικοδοτήσει την ημιρωμαϊκή βίλα του ο φυγάς Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Η οικονομική κρίση και η πολιτική προσαρμογής που ακολούθησε με τα Μνημόνια δεν επηρέασαν απλά κάποια οικονομικά μεγέθη, ας πούμε το διαθέσιμο εισόδημα ή την κατανάλωση. Απειλούν επιπλέον την ίδια την κοινωνική δομή με τη χαρακτηριστική της πληθώρα αυτοαπασχολουμένων και μικροπαραγωγών.