Η κοινωνία δεν θα μπορέσει να βγει από αυτή την κρίση αν δεν απαλλαγεί από την κυριαρχία του πασοκικού μιμιδίου.

«Γρήγορα ξεχνάμε το πρόσφατο παρελθόν. Πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια, η Γερμανία ήταν ο ασθενής της Ευρώπης και η Γαλλία έχαιρε άκρας υγείας! Οταν ο καγκελάριος Σρέντερ ήρθε στην εξουσία, τάχθηκε υπέρ της μείωσης του χρέους επιβάλλοντας πρωτοφανή επιβάρυνση στον λαό του».

Ιδιαίτερα στην Κεντροαριστερά, οι ζυμώσεις είναι ανέκαθεν περισσότερες και από όσες συντελούνται για να φτάσει έως τον ουρανίσκο μας ένα καλό κρασί, σταθερό συνοδευτικό άλλωστε όλων αυτών των αναζητήσεων, εις μνήμην και των συμποσίων των αρχαίων μας, που κι εκείνοι κατέστρωναν τα πολιτικά τους σχέδια κουτσοπίνοντας.

Στην Ελλάδα είναι γνωστό πως μας αρέσουν τα «λαϊκά αναγνώσματα», έντυπα ή τηλεοπτικά, με πλούσια αφήγηση και δραματοποιημένες μεταπτώσεις, που κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Πρόκειται, στη σύγχρονη μορφή τους, για μία εκδοχή αυτού που ονομάζουμε «παιγνίδι ρόλων», το οποίο στην πολιτική επικαιρότητα τροφοδοτεί το συλλογικό φαντασιακό και κρατάει τους πολίτες σε εγρήγορση και προβληματισμό.

Η ΠΡΟΘΕΣΗ της Δημοκρατικής Αριστεράς και του προέδρου της Φώτη Κουβέλη να συγκροτήσει τον χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, φαίνεται πως παίρνει σάρκα και οστά.

Η απόφαση του 2ου Συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ, μετά και την εκλογή της νέας Κεντρικής και της νέας Εκτελεστικής Επιτροπής της, γίνεται πράξη, καθώς οι επαφές, συζητήσεις και συνεργασίες με πρόσωπα και ομάδες του προοδευτικού χώρου εμφανίζουν ουσιαστικές συγκλίσεις σε ό,τι και όσα προϋποθέτει μια τελική συμφωνία.

Η οικονομική κρίση έφερε στο προσκήνιο τα σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα της οργάνωσης του ΕΣΥ. Δεν είναι όμως ώρα ούτε για μοιρολατρίες, ούτε για καταστροφολογίες, ούτε για λαϊκίστικες κραυγές για τα γνωστά και διαπιστωμένα προβλήματα. Πρέπει να πούμε τι πρέπει να γίνει. Οι πολιτικοί πληρώνονται από τους φορολογούμενους για να ασχολούνται δημιουργικά με τα κοινά και τα δημόσια ζητήματα προτείνοντας και ψηφίζοντας λύσεις!

Η πορεία εξόδου από την κρίση θα εξαρτηθεί, πρώτον, από την αντιμετώπιση των παθογενειών του κρατικο-οικονομικού κατεστημένου και την αποικιοποίηση του δημοσίου από ένα ιδιότυπο οικονομικό κρατικοδίαιτο παρακράτος που αναπτύχθηκε παρασιτικά γύρω από το κράτος και εξακολουθεί να το απομυζά ποικιλοτρόπως, στο οποίο οφείλεται η οικονομική διάβρωση και η παραγωγική αδυναμία της χώρας.

Χάρη στις πεποιθήσεις του, τις δεσμεύσεις και το όραμά του για την Ευρωπαϊκή Ενωση, απέκτησε το παρωνύμιο «πατέρας της Ευρώπης». Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1985-1994) δήλωσε το 2011 ότι η Ευρώπη και το ευρώ βρίσκονταν «στο χείλος του γκρεμού».