Kαθώς η χώρα βαδίζει στις εκλογές, οφείλουμε να αναζητήσουμε την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού τοπίου. H συζήτηση που κυριαρχεί και η οποία αφορά σε εσωκομματικά ζητήματα και ανταγωνισμούς, εντάσσεται στον χώρο της παραπολιτικής και του πολιτικού «θεάματος». H πολιτική ουσία βρίσκεται αλλού. Aφορά στις διαχρονικές παθογένειες με τις οποίες συνεχίζει να πορεύεται όλο το κομματικό σύστημα.

Φίλος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο με μακρά διδακτική πείρα και μελετητής της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, άνθρωπος δηλαδή που έχουν δει τα μάτια του πολλά και έχει νιώσει ο νους του περισσότερα από τα σκληρά και ερεβώδη του κοινού μας βίου, μου τηλεφώνησε το περασμένο Σάββατο.

Είναι τελείως διαφορετικό μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα να έρχονται εκ των υστέρων να την υποστηρίξουν τα κόμματα, και τελείως διαφορετικό να συνεδριάζει ένα κομματικό όργανο ή να αποφασίζει ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος και να τοποθετεί ως υποψήφιο δήμαρχο ένα κομματικό μέλος. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο για τον υποψήφιο. Το πρόβλημα είναι κυρίως για τη λογική με την οποία αντιμετωπίζουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση οι κομματικοί μηχανισμοί και τα κομματικά επιτελεία. Βρισκόμαστε απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να μπλέξουν τους δήμους στην κομματική αριθμητική.

Σε όλες αυτές τις έρευνες που γίνονται για την Κεντροαριστερά, θα είχε ενδιαφέρον να ενταχθούν δύο ερωτήματα που αποφεύγουν οι εκλογολόγοι. Ερώτημα πρώτο: Πιστεύετε ότι στη σημερινή Ελλάδα έχει λόγο ύπαρξης ένα «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα»; Ή το ΠΑΣΟΚ (όπως το λέμε εν συντομία) μάς έχει αφήσει χρόνους και απλά τα στελέχη του αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν; Και καθώς η απάντηση είναι μάλλον προφανής, πάμε στο δεύτερο: Eχετε καταλάβει ποια ακριβώς λύση προτείνουν οι περιβόητοι «58» για να βγούμε από την κρίση;