Ο νόμος του 2010 για την Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα, υπήρξε η μεγαλύτερη ίσως καμπή της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής των τελευταίων είκοσι ετών. Από κοινωνικής, πολιτικής και νομικής πλευράς αυτός ο νόμος αναγνώρισε την ύπαρξη μίας ομάδας πληθυσμού, η οποία μέχρι τότε παρέμενε εγκλωβισμένη σε μία γκρίζα ζώνη αμφίβολου δικαίικού καθεστώτος. Δεν ήταν απλά αποκλεισμένη από την «ιδιότητα του πολίτη», δηλαδή από την αναγνώριση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων συνδεδεμένων με την κρατική οντότητα, αλλά και από τη γενικότερη θεσμική υπόστασή τους απέναντι στην Πολιτεία.

Τέσσερις μεγάλες αβεβαιότητες αναφορικά με την Ελλάδα είναι αντικείμενο συζητήσεων στις εν Αθήναις πρεσβείες, σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (κυρίως στο Βερολίνο...), στο Λονδίνο και σε άλλα μητροπολιτικά κέντρα των διεθνών αγορών. Αβεβαιότητες που ερμηνεύουν γιατί τα ξένα κεφάλαια (με εξαίρεση διάφορα μικρά κερδοσκοπικά funds που μπαινοβγαίνουν στο Χρηματιστήριο με βραχύτατο ορίζοντα ενός μηνός...) επιλέγουν να μένουν εκτός της Ελλάδας για το επόμενο προβλεπτό διάστημα.