«Αντικομμουνιστής ασφαλώς και είμαι. Δεν συζητείται αυτό. Από μικρό παιδί. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω»,[1] δήλωσε πρόσφατα ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου κ. Τάκης Μπαλτάκος, με αφορμή ορισμένες διατάξεις του νομοσχεδίου για το μεταναστατευτικό. Η δήλωση μοιάζει να βγαίνει από τον σκοτεινό θάλαμο της μετεμφυλιακής δεξιάς εθνικοφροσύνης. Και είναι μια απεχθής, παλιομοδίτικη και γελοία δήλωση∙ πόσο μάλλον όταν προέρχεται από ένα πολιτικό πρόσωπο με θεσμική θέση σε μια συγκυβέρνηση, που μέχρι πριν λίγους μήνες συνεργαζόταν με ένα κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς.

Έχει 3 ½ χρόνια που ιδρύσαμε την ΔΗΜΑΡ. Στόχος της δημιουργίας του κόμματος ήταν μια αριστερή, ρεαλιστική, υπεύθυνη, δημοκρατική απάντηση στην πολύμορφη κρίση. Μακριά από οχλαγωγίες, μηδενισμούς και ανορθολογισμούς που υπερέβαιναν κατά πολύ τις ιστορικές παρακαταθήκες του Διαφωτισμού και της νεωτερικότητας. Με το βλέμμα πάντα στους αδύναμους αυτής της κοινωνίας, την Ευρώπη, την κοινωνική δικαιοσύνη. Αναγνωρίζοντας τις υπαρκτές κοινωνικές συγκρούσεις, την διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς αλλά και τις πολλαπλές ταυτότητες του ατόμου και τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας. Απευθυνθήκαμε σε κάθε Έλληνα και σε κάθε Ελληνίδα.

Την αυγή το ποτάμι πότισε την ελιά που κινδύνευε να ξεραθεί από τον καυτό ήλιο.
Οχι, δεν πρόκειται για ποιητική απόπειρα, ούτε για λογοτεχνικό δοκίμιο, αλλά για μια προσπάθεια κριτικής αποτίμησης του φαινομένου της από-ιδεολογικοποίησης της πολιτικής. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τι είναι ένα πολιτικό κόμμα; Απάντηση: είναι ένας συλλογικός φορέας υπεράσπισης των συμφερόντων μια κοινωνικής ομάδας με σαφή κοινωνικά ή οικονομικά ή εθνικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Προφανώς τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν είναι αλληλοαναιρούμενα. Μπορεί κάποιος να προτάσσει κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά (βλ. το κόμμα της εργατικής τάξης, παλιότερα το αγροτικό κόμμα κ.λπ.), ή κυρίως εθνικά χαρακτηριστικά (π.χ. παράταξη εθνικοφρόνων ή πατριωτών) ή τέλος κυρίως θρησκευτικά χαρακτηριστικά ή συνδυασμό με πολιτικά φρονήματα (χριστιανοδημοκράτες, χριστιανοσοσιαλιστές κ.λπ.). Ολοι οι συνδυασμοί είναι δυνατοί.

...Το καταρρέον πολιτικό σύστημα όμως, επιμένει στην άμβλυνση και στο θάνατο των ιδεών. Εξυπηρετείται από τη διαχειριστική λογική, την επιτυχή εφαρμογή της οποίας βεβαίως διεκδικεί κατ’ αποκλειστικότητα, είτε ποντάροντας στην έλλειψη πολιτικής μνήμης, όπως στην περίπτωση της Ελιάς, όπου το παλιό κι αποτυχημένο εμφανίζεται ως καινούριο, είτε στην περίπτωση του μεταμοντέρνου μορφώματος «Το Ποτάμι», που ως εφεδρεία του συστήματος, ως μιντιακό κατασκεύασμα, ως άσσος στο μανίκι των επικοινωνιολόγων, μετά την αυτανάφλεξη της «Ελιάς», προβάλλει το εξής πρωτοποριακό:
«Την καταδίκη των πολιτικών και της πολιτικής, προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική.» Μια πολιτική που υποτίθεται θα συνδιαμορφώσει με τους πολίτες, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι προαποφασισμένη, προσχεδιασμένη και καταφανώς αποτυχημένη.