Μετά το πλεόνασμα τι; Για μια ενιαία αντιμετώπιση του χρέους, της ανεργίας και της ανάπτυξης.
Γιώργος Ιωαννίδης, Δημοσιευμένο: 2014-03-17

Από το 2009 έως και το 2013, δηλαδή επί πέντε συνεχή έτη, είχε κυριαρχήσει στο δημόσιο λόγο μια αίσθηση έκτακτης ανάγκης. Η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη ήταν μονίμως υπό αίρεση, η ενδεχόμενη έξοδος συνεπαγόταν μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή, το διεθνές περιβάλλον κάθε άλλο παρά θετικό ήταν για εμάς.
Ήταν αυτή η αίσθηση έκτακτης ανάγκης που κατέστησε δυνατή τη ψήφιση μέτρων που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητα όπως τις απανωτές μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, την πρωτόγνωρη περιστολή των δημοσίων δαπανών (κυρίως των κοινωνικών), την εκτίναξη του φορολογικού βάρους των μισθωτών κ.ο.κ.