Πριν ένα χρόνο, στις 20 Ιουνίου 2012, μου τηλεφώνησε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ζητώντας μου να συμμετάσχω στην κυβέρνηση, μετά από σύμφωνη γνώμη των τριών αρχηγών που θα συγκροτούσαν την κυβέρνηση συνεργασίας. Παρά την έντονη επιφύλαξή μου, αποδέχθηκα να συμμετέχω στη συγκεκριμένη κυβέρνηση σωτηρίας, με ιδιαίτερα συναισθήματα, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας και τους συμπολίτες μας, πολλοί από τους οποίους βρισκόντουσαν -και βρίσκονται ακόμα και σήμερα- σε βαθιά απόγνωση. Πράγματι, στις 21 Ιουνίου ορκίστηκα μέλος της κυβέρνησης.

Στο επίκεντρο της κυβερνητικής κρίσης βρίσκεται αίφνης η ΔΗΜΑΡ, η αποχωρούσα από το τριμερές κυβερνητικό σχήμα. Η Δημοκρατική Αριστερά βάλλεται ως προάγουσα την αστάθεια και υπαναχωρούσα. Είναι όμως έτσι; Αραγε η ΔΗΜΑΡ προκάλεσε το ατύχημα της μαύρης ΕΡΤ; Η ΔΗΜΑΡ συνήψε τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις του 2010-12; Η ΔΗΜΑΡ ολιγώρησε στις μεταρρυθμίσεις και τις τομές της κρίσιμης τριετίας;

Συχνά η αυστηρότερη επικριτική γραφή μπορεί να θεμελιωθεί στην απλή αντιγραφή. Αντιγράφω, λοιπόν: «Η νέα κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης» (υποτίθεται ότι τα κεφαλαία δηλώνουν σέβας και προκαλούν δέος) «δεν θα αποτελείται από “φέουδα” κομματικών επιρροών, θα λειτουργεί ενιαία, θα στηρίζεται στη διαφάνεια, στις προγραμματικές συμφωνίες των κομμάτων που τη στηρίζουν και στη στελέχωση του διοικητικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια».

Περάσαμε πάλι δίπλα από το χείλος του γκρεμού και τη... γλυτώσαμε. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσουμε τη συζήτηση για το ποιος φταίει σε τι. Ο κ. Κουβέλης προφανώς φοβήθηκε εν όψει της μελλοντικής υλοποίησης των όσων είχε και ο ίδιος συμφωνήσει.