Όταν ο Γιώργος Καμίνης ανακοίνωσε σε φίλους και γνωστούς ότι αποφάσισε τελικά να δεχτεί την πρόταση που του έκανε η ΔΗΜΑΡ και να διεκδικήσει τον δήμο της Αθήνας, οι πραγματιστές κούνησαν το κεφάλι με δυσπιστία (δεν πρόκειται να κερδίσεις τις εκλογές: είναι παραδοσιακά δεξιός δήμος και συ ούτε πολιτικά κονέ έχεις, ούτε πολιτικάντικα τερτίπια ξέρεις για να επιπλεύσεις). Οι δονκιχωτικοί ενθουσιάστηκαν και ανασκουμπώθηκαν να βοηθήσουν εθελοντικά (όταν τίποτα δεν είναι δυνατόν, εμείς χτυπάμε την πόρτα του αδύνατον).

Οι πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές των τελευταίων ετών στην Ελλάδα οδήγησαν σταδιακά στη δημιουργία τοπικών πλειοψηφικών κοινωνικών ρευμάτων, που στις δημοτικές εκλογές του 2010 ανέδειξαν σε μερικούς από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας παρατάξεις και δημάρχους με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας των πολιτών.

Οι παρατάξεις αυτές, μετά την εμπειρία δυόμισι χρόνων συμμετοχής τους στη διοίκηση των δήμων με το νομοθετικό πλαίσιο του «Καλλικράτη», διατηρούν τα χαρακτηριστικά ανοιχτών, συμμετοχικών και προοδευτικών κινήσεων της κοινωνίας των πολιτών και αισθάνονται δικαιωμένες για την πλουραλιστική και μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία τους. Η φυσιογνωμία τους αυτή τις διαφοροποιεί από αμιγώς κομματικές παρατάξεις, η πορεία των οποίων διαγράφεται φθίνουσα σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο.