Ο καταναλωτισμός δεν είναι απλά ο τρόπος ζωής κάποιων κακομαθημένων η εύπορων ατόμων και κοινωνικών ομάδων που «καταναλώνουν άρα υπάρχουν». Ούτε είναι μόνο η βασική παράμετρος του καπιταλισμού που μέσα από τον κατά Μαρξ "εμπορευματικό φετιχισμό" (οπού τα εμπορεύματα μετατρέπονται σε αντικείμενα λατρείας, η δύναμη των οποίων μεταφέρεται στον καταναλωτή κάτοχο τους) επιδιώκει την εσαεί ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Ο καταναλωτισμός είναι ουσιαστικά το σημερινό καθολικό πολιτισμικό πρότυπο της ανθρωπότητας.

Πυκνώνουν οι ανοικτές δημόσιες δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου που προτείνουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Χρειάζεται να επιδείξουμε προσοχή και να ακούσουμε τα σχετικά επιχειρήματα, χωρίς βεβαίως να είμαστε ανυποψίαστοι. Τα στελέχη αυτά οπωσδήποτε γνωρίζουν πολλά και δεν επιδιώκουν να υπονομεύσουν τα συμφέροντα των κεφαλαίων που εκπροσωπούν.

Για να βγούµεαπό τη δύσκολη κρίση που περνάµε, καθοριστικό δεν θα είναι µόνο το τι θα κάνουµε στη χώρα µας αλλά και ποιες αποφάσεις παίρνονταιστην Ευρωπαϊκή Ενωση, προς τα πού ωθεί η κοινή γνώµη των χωρών - µελών. Κάποιες ενδείξεις µάς δίνει ο Τύπος στο γύρισµα του χρόνου µάλιστα, που προσφερόταν για ανασκοπήσεις και προβλέψεις.
«Η χρονιά πουτο ευρώ κόντεψενα πεθάνει» ήταν ένας τίτλος της πρωτοχρονιάτικης «Le Monde» σε µακροσκελές ανάγνωσµα / ανακεφαλαίωση του 2010.
Τη µεγαλύτερη έκταση καταλαµβάνει η ελληνική περιπέτεια, µικρότερηη Ιρλανδία, και πολύ µικρότερη ακόµα οι ασαφείς ευρωπαϊκές διεργασίες που µοιάζει να προκαλούν αµηχανία.

Υπάρχουν τέσσερις πιθανοί τρόποι διαχείρισης του κεντρικού ζητήματος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής:

(Α) Υιοθέτηση μιας πιο δυναμικής πολιτικής από την Ελλάδα, απάντηση σε είδος στις διάφορες προκλήσεις της Αγκυρας, θεωρώντας ότι η μέχρι τώρα «υποχωρητική» στάση ενθάρρυνε τον αντίπαλο να κλιμακώσει τις διεκδικήσεις του. Μια τέτοια πολιτική προϋποθέτει και αύξηση των αμυντικών δαπανών.