Η σημαντικότερη πρόκληση της οικονομικής πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα είναι η επιστροφή σε θετικούς και διατηρήσιμους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης που αποτελεί και τη βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.

Το πλέον πιεστικό πρόβλημα της οικονομίας, εδώ και μήνες είναι η έλλειψη ρευστότητας, η χρηματοδοτική ασφυξία. Ακόμα και επιχειρήσεις με συνετή διαχείριση, που δεν ευημερούσαν κλέβοντας το κράτος ούτε παράγοντας «αέρα» αλλά δημιουργώντας νέα αξία, εμπορεύματα καθ’ όλα ανταγωνιστικά από πλευράς ποιότητας και τιμής, κινδυνεύουν να καταστραφούν εξαιτίας αυτής της έλλειψης. Η ασφυξία μεταφέρεται από κρίκο σε κρίκο στην αλυσίδα οικονομικής δραστηριότητας. Καμία (νόμιμη...) επιχείρηση δεν μένει αλώβητη.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα σφυρηλατείται κουλτούρα κυβερνητικής συνεργασίας, σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες μάλιστα. Δύσκολο εγχείρημα, πολλά τα πεδία τριβής, αλλά η αρχή έχει γίνει.
Αν αυτή η κυβέρνηση δεν πάει καλά, θα είναι επειδή απέτυχε η προσπάθειά της, όχι επειδή κάποιος εκ των τριών θα την υπονομεύσει . Διότι εκτιμώ ότι και οι τρεις εταίροι της κυβέρνησης έχουν επίγνωση των ειδικών συνθηκών, επί τη βάσει των οποίων προέκυψε η ανάγκη συγκρότησής της, τις εκτιμούν καθημερινά και τις τιμούν.
Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι υπάρχουν στρατηγικού τύπου ταυτίσεις των τριών κομμάτων για τη συνολική πορεία της χώρας. Μένει να δούμε αν, και σε ποια ζητήματα, μπορούμε να εξασφαλίσουμε συγκλίσεις, έστω και με αμοιβαίους προωθητικούς συμβιβασμούς, για να διασφαλίσουμε την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και τον εκσυγχρονισμό της.

Τις Πέμπτες συνήθως κάθομαι σπίτι μου και πάντως δεν πάω θέατρο. Εξ άλλου από μικρό με κέρδισε η μαγεία του κινηματογράφου και όχι η αμεσότητα του θεάτρου. Αλλά αυτή την Πέμπτη πήρα τα πόδια μου, ανέβηκα την Πειραιώς και έφτασα στην Ιερά Οδό. Όχι δεν άλλαξα τις συνήθειες μου και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν – υπό άλλες συνθήκες – θα πήγαινα να δω την παράσταση « Corpus Christi» γιατί και η θεματολογία της δεν μου προκαλούσε ενδιαφέρον. Όμως αυτή την φορά θεώρησα αυτονόητη υποχρέωση μου να είμαι εκεί για τρεις αλληλένδετους λόγους

Ανάμεσα στους γραφικούς μασκαράδες με τις ναζιστικές στολές και τα χυδαία αντιγερμανικά συνθήματα, στη διαδήλωση της περασμένης Τρίτης κυκλοφορούσε, κάπως αμήχανος, κι ένας αυθεντικός Γερμανός. Ο ηγέτης του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς. Η παρουσία του - ύστερα από πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα - ήθελε να δηλώσει την ύπαρξη μιας έλλογης συνιστώσας μεταξύ των διαδηλωτών.

Θα πείτε, «αυτή είναι η δουλειά τους». Να μειώσουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το χρέος. Κόψτε δαπάνες, προσθέστε έσοδα, είναι το μηχανιστικό δόγμα των εκπροσώπων της τρόικας. Οι άνθρωποι λειτουργούν με τεχνοκρατικά «σκονάκια». Και όταν αυτά γίνονται σκόνη από τον ανεμοστρόβιλο της εξαετούς ύφεσης και πάλι δεν πτοούνται: Κόψτε τον λαιμό σας. Στη λαιμητόμο, όμως, βρίσκονται συνηθέστατα τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων. Και στο πάτωμα σφαδάζει η οικονομία.

Πριν 181 χρόνια, την 1 η Αυγούστου 1831 ο Ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, διοικητής, τότε, του ναυστάθμου του Πόρου εξεμάνη. Σύμφωνα με την έκθεση που υπέβαλε ο μπουρλοτιέρης Κωνσταντίνος Κανάρης στον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ο Ανδρέας Μιαούλης « παρέδωκεν εις τας φλόγας την [φρεγάτα ] Ελλάδα και την κορβέτταν η Ύδρα. [...] Τα στρατεύματα κατέλαβον την πόλιν, το φρούριον και τα διασωθέντα ατμοκίνητα. Ευρέθησαν δε εις τ’ ατμοκίνητα αυτά εις τον ναύσταθμον και εις τας αποθήκας φιτύλια εις τα υπονόμους, τα οποία έμελλον να αποκαταστήσουν τον Πόρον σωρόν ερειπίων και φαίνεται ότι ολίγον έλειψεν ώστε να τελειώσουν ο Μιαούλης και οι συναίτιοι του τοιαύτην πράξιν καταστροφής και ερημώσεως.»[

Όπως θυμόμαστε οι περισσότεροι, στα 1989, μετά τις βουλευτικές εκλογές συγκροτήθηκε κυβέρνηση Δεξιάς – Αριστεράς, δηλαδή Νέας Δημοκρατίας – Συνασπισμού

(ενιαίου τότε) με πρωθυπουργό το ανώτατο στέλεχος της Ν.Δ. Τζανή Τζανετάκη. Η κυβέρνηση αυτή είχε συγκεκριμένο στόχο, που ήταν η αποκάλυψη των σκανδάλων που είχαν δημιουργηθεί επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, με κορυφαίο εκείνο του Κοσκοτά, και η αποκατάσταση της κοινωνικής ομαλότητας. Το αν έπραξε σωστά ή όχι η Αριστερά τότε, υπάρχουν περισσότερες από μία απόψεις. Η γνώμη του συντάκτη αυτού του σημειώματος πάντως, είναι πως έπραξε σωστά. Αλλά ας αφήσουμε την ιστορία να κρίνει…

Η καγκελάριος Μέρκελ έρχεται αύριο στην Αθήνα σε μια επίσκεψη βαρύνουσας πολιτικής σημασίας:

Η εδώ παρουσία της επιδιώκει να τερματίσει τη συζήτηση για το μέλλον της χώρας μας στην Ευρωζώνη. Δεν επισκέπτεσαι μια χώρα που έχεις αποφασίσει να εξωθήσεις σε αποχώρηση ή να την οδηγήσεις σε στάση πληρωμών.

Τον Νοέμβριο του 1999 ο Μπιλ Κλίντον ήρθε στην Ελλάδα. Οι Έλληνες θυμούνται από την επίσκεψη ότι κάηκε η Αθήνα, την έξοχη ομιλία Στεφανόπουλου και την «συγνώμη» του Κλίντον για την στήριξη των ΗΠΑ στην χούντα. Εγώ έχω και ένα επί πλέον προσωπικό λόγο να την θυμάμαι. Επήλθε η ρήξη μου με την ηγεσία του ΣΥΝ που με ανεύθυνο τρόπο, εκεί που ετοιμαζόταν να συμμετάσχει στο δείπνο υποδοχής του Αμερικάνου Προέδρου, τελευταία στιγμή κάλεσε σε διαδήλωση με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα. Όχι, δεν έκαψαν την Αθήνα οι του ΣΥΝ, οι αντιεξουσιαστές και οι κουκουλοφόροι της εποχής την έκαψαν. Αλλά για να το κάνουν αυτό έπρεπε να τους ανοίξουν δρόμο οι «χρήσιμοι ηλίθιοι».

Το “κολασμένο” τριήμερο , με τα φλασάκια και τίς λίστες Λαγκάρντ, στην Αθήνα , να πέφτουν σαν το χαλάζι και να θέτουν σε δοκιμασία τις αντοχές της κυβέρνησης και στα κάγκελα τους πολίτες, ο γράφων πήρε μια καλή γεύση στις Βρυξέλλες, του τί θα γίνει με την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, τι θέλουν οι Ευρωπαίοι από εμάς, πότε μπορεί να πάρουμε την δόση των 31,5 δις και με τι ανταλλάγματα . Τα συμπεράσματα των συζητήσεων στις ευρωπαικές πρωτεύσουσε και στην έδρα της Ε.Ε είναι, θαρρώ, ενδιαφέροντα και σε μεγάλο βαθμό προσδιορίζουν τα γεγονότα των επομένων ημερών, αρχής γενομένης από την άφιξη στην Αθήνα της ΄Αγκελα Μέρκελ.

Η Κ.Ε της ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν την ορθότητα της απόφασης για τη συμμετοχή του κόμματος στην κυβέρνηση εθνικής ευθύνης. Χωρίς τη ΔΗΜΑΡ η χώρα ακυβέρνητη θα κάλπαζε προς την χρεοκοπία. Η συγκυβέρνηση αποτελεί για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, πείραμα μοντέλου διακυβέρνησης, που ανταποκρίνεται στη αναγκαιότητα της μέγιστης δυνατής συμπαράταξης για την έξοδο από την κρίση.
Με τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση προσπαθούμε μέσα σε αντίξοες συνθήκες να πετύχουμε το διπλό στόχο της παραμονής της χώρας στο ευρώ και της προστασίας των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας μας.