Όταν κυκλοφόρησε η διακήρυξη των 58, κάποιοι χειροκρότησαν, κάποιοι απογοητεύτηκαν και κάποιοι έμειναν με την απορία. Το κείμενο ήρθε να προσθέσει προβληματισμούς που εμπλουτίζουν τη δημόσια συζήτηση και υπογράφεται από αξιόλογους ανθρώπους, ορισμένοι δε διαθέτουν αυτόφωτες πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Δεν λείπουν βέβαια και εκείνοι που έλκονται από την προοπτική της εξουσίας και ποιούν την προσωπική τους ανάγκη σε πολιτική φιλοτιμία. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι το ενδιαφέρον εστιάστηκε περισσότερο στο «ποιοι» και όχι στο «τι και πώς» αναδεικνύει και τις εγγενείς αδυναμίες του κειμένου που μειώνουν τη δυναμική του.

Χρειάζεται ένας προοδευτικός, διαφανής, κατανοητός, φόρος ακίνητης περιουσίας, με λογικούς συντελεστές, επί πραγματικών αξιών; Ασφαλώς! Αλλά το νέο σύστημα φορολογίας ακινήτων είναι τόσο περίπλοκο, ώστε σε παραπέμπει στον σαρκασμό του Αϊνστάιν για τον υπολογισμό του φόρου: Είναι -έλεγε- μια πάρα πολύ σύνθετη δουλειά για έναν μαθηματικό, μπορεί να την κάνει μόνο ένας φιλόσοφος. Γιατί είναι τόσο περίπλοκο;

Η κατάργηση του ληστρικού μπόνους αποτελεί το "κλειδί" για την προώθηση της απλής αναλογικής. Πρόκειται για την καρδιά του καλπονοθευτικού συστήματος. Προφανώς υπάρχουν και άλλα ζητήματα που σχετίζονται με αλλαγές στον εκλογικό νόμο. Ας γίνει ένας ουσιαστικός διάλογος. Όσοι όμως επικαλούνται τις ευρύτερες τροποποιήσεις για να αποφύγουν την υπερψήφιση ή την καταψήφιση της συγκεκριμένης πρότασης νόμου, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η διαιώνιση της σημερινής κατάστασης,δηλαδή της τεχνητής πόλωσης, της μη ισότιμης ψήφου.

Έληξαν οι εργασιες της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ με υπερψήφιση των θέσεων που εισηγήθηκε η Επιτροπή Θέσεων του κόμματος. Συγκεκριμένα υπέρ ψήφισαν 76 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ λευκό ψήφισαν 24 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Από αύριο αρχίζει ο προσυνεδριακός διάλογος και οι συνελεύσεις μελών και φίλων του κόμματος.

Σημεία της δευτερολογίας του Φ. Κουβέλη.

Η κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική απαρέγκλιτης υλοποίησης δράσεων, όπως αυτές ορίζονται από την Τρόικα και μάλιστα σε πεδία όπου επιτακτική ανάγκη είναι η αλλαγή πολιτικής.
Η κυβέρνηση καλλιέργησε μια τεχνητή αισιοδοξία για ταχύτατη ανάκαμψη. Αυτό όμως οδήγησε στην αυτοπαγίδευση με αποτέλεσμα οι εταίροι να επιμένουν στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής με τη συνεχή λήψη νέων μέτρων.
Σήμερα η κυβέρνηση, υπό το βάρος της αφόρητης για την κοινωνία κατάστασης, έχει διακηρύξει, σε κάθε τόνο, πως δεν θα πάρει άλλα μέτρα και πως αυτή είναι η θέση με την οποία προσέρχεται στη διαπραγμάτευση. Όμως παρά τις δεσμεύσεις , ο Υπουργός Οικονομικών δήλωσε πως μια τέτοια θέση είναι ουτοπική. Δεν απέκλεισε δηλαδή το ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων, έστω και αν προσδιόρισε χαμηλά το ύψος αυτών.

Μια δήλωση του επιτρόπου Ολι Ρεν (αρμόδιου για τα οικονομικά - νομισματικά θέματα) ότι και μετά το Μνημόνιο θα συνεχισθεί η επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας φαίνεται να αιφνιδίασε. Ωστόσο, εάν οι «αντιδρώντες» και «αιφνιδιασθέντες» γνώριζαν λίγο περισσότερο την πραγματικότητα της Ενωσης, ιδιαίτερα εάν παρακολουθούσαν τις εξελίξεις τα τελευταία τρία χρόνια αλλά και τους σχεδιασμούς για τα επόμενα, δεν θα έπρεπε να αιφνιδιασθούν

Δύσκολες προδιαγράφονται - για άλλη μία φορά - οι συνομιλίες της κυβέρνησης με την τρόικα την ερχόμενη εβδομάδα. Πού πήγε η ευφορία του καλοκαιριού, ότι με την επίτευξη πλέον πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος τερματίζεται η συμπίεση των εισοδημάτων, ο δρόμος στρώθηκε για την ανάκαμψη, ακόμα και για κάποιες επιλεκτικές πρώτες κοινωνικές παροχές αντιστάθμισης των μεγάλων απωλειών της τριετίας, εντέλει για την απαλλαγή από τα Μνημόνια;

Υπάρχουν πολλά σημεία στο άρθρο του καθηγητή των οικονομικών της υγείας Λυκούργου Λιαρόπουλου με τίτλο «Και άλλη Αριστερά;» (Μεταρρύθμιση 28-10-2013), τα οποία δεν μου επιτρέπουν να το αφήσω ασχολίαστο. Η κεντρική αντίληψη του άρθρου αφορά την ανάγκη να αμφισβητηθεί η «αριστεροσύνη» ως «idée fixe που έχει περισσότερη σχέση με life-style, παρά με αποδεδειγμένη πολιτική αποτελεσματικότητα».

Νομίζω ότι δεν θα αδικούσα το κείμενο των «58» αν συνόψιζα το εγχείρημά τους ως εξής: «Ας μαζευτούμε όλοι εμείς οι σοβαροί και σκεπτόμενοι να κάνουμε κάτι καλό για την Ελλάδα». Συμβαίνει να γνωρίζω μερικούς απ’ αυτούς και τους εκτιμώ βαθύτατα, επειδή κατά τη γνώμη μου είναι και σοβαροί και σκεπτόμενοι.

Η πρωτοβουλία των 58 είναι απολύτως σεβαστή. Σε δημοκρατία ζούμε. Ιδιαίτερα σεβαστά βεβαίως και τα άτομα που την ανέλαβαν και τη στηρίζουν, θεμιτό (αν και μαχητό) είναι επίσης η πληθωρική κάλυψη που λαμβάνει η πρωτοβουλία από τα MME να ερμηνεύεται ως , αποτέλεσμα της απήχησής της στην κοινωνία.

Όταν γύρισα από το εξωτερικό στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ως πρώην μαρξιστής που στο μεταξύ είχε δει το φως το αληθινό του νεοφιλελευθερισμού, για ένα διάστημα με καλούσαν πολύ συχνά διάφοροι επιχειρηματίες και επιχειρηματικοί σύλλογοι στις δεξιώσεις τους.

Η κρίση που ξέσπασε το 2009 είχε ως φυσική συνέπεια να αλλάξει και το πολιτικό τοπίο που διαμορφώθηκε μετά το 1974 με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην εξουσία. Το νέο τοπίο, όπως διαμορφώθηκε στις εκλογές του 2012 (ειδικά σε εκείνες του Μαΐου, όπου κανένα κόμμα δεν ξεπέρασε το 20%) και φαίνεται να διατηρείται χωρίς σημαντικές αλλαγές μέχρι σήμερα όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αποτύπωσε την έντονη δυσαρέσκεια έως και την οργή των πολιτών προς τα δύο κόμματα που άσκησαν την εξουσία για την πολιτική τους μέχρι το 2009 και για τη διαχείριση της κρίσης.