Συμπληρώθηκαν 48 χρόνια (Δεκέμβριος του 1967) από την ίδρυση της οργάνωσης νεολαίας «Ρήγας Φεραίος». Μιας ασυνήθιστης περίπτωσης για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά, με μεγάλη ιδεολογικο-πολιτική επιρροή, δράση και κύρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο «Ρήγας Φεραίος» είχε κορυφαίο ρόλο στο αντιδικτατορικό κίνημα και στη εξέγερση του Πολυτεχνείου και της Νομικής.

Η ισχνή πλειοψηφία που κέρδισε στις εκλογές της Πορτογαλίας το δεξιό «Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα» του πρώην πρωθυπουργού Κοέλιο δεν του επέτρεψε να σχηματίσει κυβέρνηση που να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, ενώ έδωσε τη δυνατότητα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που ήρθε δεύτερο, να συνεργαστεί με το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα «Μπλόκο της Αριστεράς» και τη συμμαχία του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας με τους Πράσινους και να σχηματίσει μια πλειοψηφική συμμαχία της κεντροαριστεράς.

Αν κρίνουμε από τη ρητορική της κυβέρνησης, η «για πρώτη φορά Αριστερά» δεν δέχεται μόνο τα πυρά των απανταχού νεοφιλελεύθερων, αλλά έχει μπει και στο στόχαστρο εσωτερικών εχθρών που φέρουν το όνομα «διαπλεκόμενοι».
Το τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός παραμένει ασαφές διότι –και όχι τυχαία θα έλεγα– όσοι τον χρησιμοποιούν αποφεύγουν να δώσουν τον επακριβή ορισμό του. Σίγουρα πάντως παραπέμπει σε μια ανομολόγητη σύμπραξη δύο ομάδων για την επίτευξη ενός αμοιβαία επωφελούς στόχου.
Αυτό που εγώ τουλάχιστον κατάλαβα είναι ότι πρόκειται για μια ανίερη συμμαχία διαφόρων μεγαλοεπιχειρηματιών με τα ΜΜΕ, τα οποία αναλαμβάνουν να προωθήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντα των εντολέων τους δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Τα παλιά τα χρόνια, όχι τόσο παλιά λιγότερο από ένα ημερολογιακό έτος είναι, όταν ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στην αντιπολίτευση και τη χώρα κυβερνούσε το δίδυμο Αντώνη Σαμαρά-Ευάγγελου Βενιζέλου, ο μέσος ΣΥΡΙΖΑίος (ο παραδοσιακός ψηφοφόρος της Αριστεράς και της Προόδου) ήλπιζε πως όταν το κόμμα του κυβερνήσει θα έρθουν τα πάνω-κάτω.

Η γαλλική διπλωματία πέτυχε ένα ιστορικό οικολογικό άλμα εμπρός. Σε ένα Παρίσι που ζούσε υπό καθεστώς απαγόρευσης των συγκεντρώσεων, χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σε ξαφνικές ακτιβιστικές δράσεις, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και απαίτησαν μια καλή συμφωνία.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί μια θαρραλέα πρόταση για τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων, τη σύσταση ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής, που θα συζητηθεί στη Διάσκεψη Κορυφής (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) την Παρασκευή. Αλλά η Ελλάδα αντιτίθεται στην ανεξαρτησία της ενώ για πολλούς λόγους θα έπρεπε να πλειοδοτεί.

Στην πρόσφατη κοινοβουλευτική κόντρα του με την κ. Μπακογιάννη, ο πρωθυπουργός ανέφερε τα εξής : «θα ήταν δικαιολογημένη μια μικρή οίηση σε κάποιον που δεν προέρχεται από «τζάκι»» και κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός». Τα λόγια του έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή στη σύντομη βιογραφική αυτοπροβολή του, ο πρωθυπουργός εκφράστηκε —σε τρίτο πρόσωπο— με μια διατύπωση αρκετά θολή και προβληματική. Γιατί άραγε «θα ήταν δικαιολογημένη» και κυρίως από ποιους και πόσους, αυτή η «μικρή οίηση»; Επίσης, επειδή σύμφωνα με τα λεξικά, η οίηση είναι συνδυασμένη με την έπαρση και την αλαζονεία είναι μάλλον σίγουρο ότι δεν υπάρχει η έννοια της «μικρής οίησης», που επικαλέστηκε ο κ. Τσίπρας

Η Γαλλία ανέδειξε σε κυρίαρχη θέση το ακροδεξιό, βαθύτατα αντι-ευρωπαικό Εθνικό Μέτωπο. Η Δανία μόλις ψήφισε ενάντια στη βαθύτερη ενοποίηση . Και η Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο εξόδου από Σέγκεν και ευρωζώνη . Κοινό σημείο όλων αυτών ; Η επιταχυνόμενη διαδικασία απ-ευρωπαισμού( de–Europeanization) με την έννοια της αποσύνδεσης από την εσωτερική λογική και αξίες της Ευρωπαικής ενοποίησης.