Εξίσου επιζήμιος με τον «αντιμνημονιακό» είναι και ο... «μνημονιακός λαϊκισμός», που ταυτίζει ανιστόρητα το Μνημόνιο με την... Ευρώπη! Ιδίως όταν οι πλέον φιλοευρωπαϊστές ασκούν σκληρή κριτική στη Μέρκελ...
Είναι σαφές και προφανές ότι ο βασικός άξονας των πολιτικών αντιπαραθέσεων για μεγάλη περίοδο θα είναι το Μνημόνιο. Και πριν, και μετά τις εκλογές. Υπ’ αυτή την έννοια, ο τρόπος (και η ουσία) της δημόσιας συζήτησης και αντιπαράθεσης γύρω από το Μνημόνιο πρέπει να είναι νηφάλιος και ουσιαστικός, μακριά από εύκολους εκατέρωθεν λαϊκισμούς.

ΔΗΜΑΡ:OXI επί της αρχής. ΝΑΙ στην περιφερειακή συγκρότηση του ΕΣΥ(1), ρυθμίσεις φαρμακείων(15), γενόσημα(21), υποχρεώσεις εργοδοτών για μετανάστες(80), χορήγηση άδειας παραμονής(89), δικαιωματα εργαζομένων στην ενημέρωση και διαβούλευση σε κοινοτικές επιχειρήσεις(49-61)

...Σε σχέση με τα γενόσημα πιστεύω και ως γιατρός ότι η δραστική ουσία θα πρέπει να είναι το κριτήριο. Όμως, μην ξεχνάμε ότι τα φάρμακα δεν έχουν μόνο δραστική ουσία, έχουν και διάφορα έκδοχα. Και εδώ έχουμε τα παρατράγουδα. Έχουμε και φάρμακα που έρχονται από τρίτες χώρες. Πρέπει να δώσουμε προσοχή στα έκδοχα, στα στοιχεία που πρέπει να εξασφαλίζουν την καλή απόδοση και σε όλες τις προϋποθέσεις για να εξασφαλίζεται υγεία και για να μην υπάρχουν μολύνσεις, μικρόβια.
...Ως Δημοκρατική Αριστερά πιστεύουμε ότι πρέπει να απελευθερωθούν όλα τα επαγγέλματα όπως πρέπει να απελευθερωθεί και το ωράριο των φαρμακείων. Δεν πρέπει όμως να παραγνωρίσουμε και ορισμένες πραγματικότητες. Τα περισσότερα φαρμακεία έχουν έναν φαρμακοποιό και αν χρειάζεται να είναι επί εικοσιτετραώρου στο πόστο του για να προσφέρει υπηρεσίες, θα δυσκολευτεί. Πρέπει λοιπόν να υπάρξουν και άλλες εναλλακτικές λύσεις. Πρέπει να φροντίσουμε να υπάρξει ένα νομικό πλαίσιο για τη διευκόλυνση των συνενώσεων μέσω αστικών συνεταιρισμών των φαρμακοποιών, ώστε να υπάρξουν πιο μεγάλες, πιο υγιείς και πιο ευέλικτες μονάδες.

To πλήρες κείμενο της ομιλίας του Θανάση Λεβέντη

Η αιφνίδια δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ το λογότυπο της οποίας ενοχλεί το υψηλό επίπεδο αισθητικής του κ. Α. Δοξιάδη (βλ. Καθημερινή, 26/2), έχει πράγματι ανησυχήσει διάφορες προσπάθειες «μεταρρυθμιστών» να χειριστούν και να επωφεληθούν από την κρίση των πολιτικών κομμάτων. Όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες συνθήκες, οι διανοούμενοι κάνουν τους πολιτικούς και οι πολιτικοί τους διανοούμενους νομίζοντας πως το «πνεύμα» συγκατοικεί στη δράση τους. Ένα παράδειγμα της περιόδου είναι η κ. Βάσω Κιντή. Δηλώνει στο ΒΗΜΑ της 26/2 πως η διαχείριση των κοινών δεν επιτρέπεται ν’ αφήνεται στους πολιτικούς αλλά να βρίσκεται αγκυροβολημένη στη δράση της ιντελιγκέντσιας. Η παιδική ανοησία στο απόγειό της!

Όπως ήταν αναμενόμενο μόλις ανέβηκαν τα ποσοστά της Δημοκρατικής Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις άρχισε το πυρ ομαδόν. Με τέτοιο μένος ώστε να σκέφτομαι ότι αν όλοι αυτοί ήσαν όταν έπρεπε κατά το ήμισυ εξ ίσου αυστηροί με τον Κ. Καραμανλή, τον Γ. Παπανδρέου και τους υπουργούς τους θα είχαν βοηθήσει ώστε να μην κινδυνεύουν να πνιγούν χιλιάδες άνθρωποι μέσα στον ορμητικό ποταμό της κρίσης, σύμφωνα με την παραστατική εικόνα του Κώστα Ρεσβάνη (Protagon 21-02-2012 Κουβέλης: Στην όχθη, για να μην βραχούν τα παπούτσια).

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ υποστηρίζει την ανάγκη εφαρμογής συστηματικού σχεδίου για την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του όλου κύκλου παραγωγής–εμπορίας–χρήσης των φαρμάκων στην Ελλάδα. Γνώμονας για ένα τέτοιο σχέδιο οφείλει να είναι η απρόσκοπτη εξασφάλιση στους Έλληνες πολίτες των φαρμάκων που έχουν ανάγκη και η πάταξη της σημερινής υπερκατανάλωσης φαρμάκων και της στρέβλωσης των διαδικασιών. Αυτό δεν γίνεται με «οριζόντιες» περικοπές, αλλά χρειάζονται ουσιαστικές τομές στη λειτουργία των θεσμών και ρήξη με κύκλους άνομων συμφερόντων, με πρακτικές διαπλοκής, με την κυριαρχία του πελατειακού κράτους και με (καθόλου τυχαίους) οργανωτικούς ανορθολογισμούς.

Ενώ στις ανεπτυγμένες χώρες θεωρείται αυτονόητο ότι η ενίσχυση της έρευνας και ο πολλαπλασιασμός των διαύλων επικοινωνίας με τον παραγωγικό ιστό, αποτελεί βασικό συστατικό της πορείας διεξόδου από την ύφεση και της ενίσχυσης της αναπτυξιακής διαδικασίας, η κυβέρνηση ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, με μέτρα που αποδυναμώνουν ή και καταστρέφουν το ερευνητικό σύστημα της χώρας.

Η ΔΗΜΑΡ είναι υπέρ των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η τακτή αναδιάρθρωση του ερευνητικού ιστού ώστε να προσαρμόζεται στα συνεχώς εξελισσόμενα επιστημονικά και κοινωνικά δεδομένα.

Η συνάφεια ανάμεσα στην Αριστερά και στον πολιτικό φιλελευθερισμό αρχικώς μπορεί να φαίνεται παράδοξη. Ωστόσο, μπορούμε να άρουμε την αμηχανία που προκαλεί η υποστήριξη αυτής της συνάφειας, όχι μόνο στην Αριστερά αλλά και σε όσους αναφέρονται μονομερώς στον πολιτικό φιλελευθερισμό, όταν, αποπειρώμενοι να προσδιορίσουμε τον όρο «δημοκρατικός σοσιαλισμός», βλέπουμε ότι δυσκολευόμαστε να αποσαφηνίσουμε τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό του σοσιαλισμού. Μπορούμε να το θέσουμε και διαφορετικά: ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν μπορεί πλέον να προσδιορίζεται σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με τον καταρρεύσαντα ολοκληρωτικό, υπαρκτό σοσιαλισμό.

Αν σε ένα ξερονήσι ναυαγήσει μια ομάδα ανθρώπων με ένα τεράστιο μπαούλο γεμάτο λεφτά και δεν υπάρχει άλλος πλούτος να παραχθεί, σε δύο μήνες -το πολύ- οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν πεθάνει της πείνας. Ασχέτως του μπαούλου και ασχέτως του τι περιέχει αυτό· ευρώ, δραχμές, δολάρια κ.λπ. Το νόμισμα συμβολίζει τον πλούτο, δεν είναι πλούτος. Στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να έχεις κάτι να φας και όχι απλώς να πληρώσεις.

Εχθές το μεσημέρι κατέβαινα με το αυτοκίνητο μου προς Πελοπόννησο. Στα διόδια της Ελευσίνας ομάδες από χρυσαυγίτες με ελληνικές σημαίες και λάβαρα της οργάνωσης τους μοίραζαν την εφημερίδα τους δωρεάν. Δεν έχουν πια πρόβλημα να εμφανίζονται ανάμεσα μας. Με τόσο «πατριωτισμό» που τρέχει από τα πατζάκια ορισμένων, ένας παραπάνω τι σημασία έχει; Όταν ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής χαιρετίζει τους χαλυβουργούς της Ελευσίνας και από δίπλα τον χειροκροτεί ο συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ, γιατί να μην αισθάνεται άνετα;

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της απόλυτης ελευθερίας του λόγου, που πρέπει να υπάρχει σε μια κοινωνία, και της απόλυτης ελευθερίας του τραμπουκισμού που απαντάται όλο και πιο συχνά στην ελληνική κοινωνία. Η παλαβή Αριστερά την έσβησε. Οπως, εξάλλου, τόσα και τόσα.

...Η ΔΗμοκρατική ΑΡιστερά αναλαμβάνοντας την ευθύνη σημαίνει πως αναλαμβάνει την ευθύνη να διεκδικήσει αυτή την ηγεμονία μεταρρυθμίσεων με περιεχόμενο και όχι τη μεταρρύθμιση δίκην μέτρων πρόσκαιρων για το πρόσκαιρο κέρδος στη συγκυρία των αγορών. Η ΔΗμοκρατική ΑΡιστερά ως κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού προσέρχεται, δυναμικά, όχι μόνον στη συγκυρία αλλά και στην ιστορία με στόχευση τις ουσιαστικότερες μεταρρυθμίσεις της πολιτικής και όχι των αγορών.
Αναζητώντας όχι το κόστος των συνταγμάτων (βρίθουν τέτοιες μελέτες) αλλά το σύνταγμα που θα κάνει το κόστος ανθρώπινο.

Τυποποιώντας και σχηματοποιώντας κάπως τα πράγματα, μπορούν να καταγραφούν τρεις οπτικές σχετικά με τα αίτια και την αντιμετώπιση της κρίσης στη χώρα μας.
Η πρώτη τείνει να την αποδίδει σχεδόν αποκλειστικά στο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον, στη δομική κρίση του καπιταλισμού και στις κυρίαρχες συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτές βυθίζουν την Ευρώπη στην ύφεση και τους λαούς στην εξαθλίωση, περιστέλλοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Συνεπώς, κάθε απόπειρα εγχώριας μεταρρύθμισης, κάθε εκσυγχρονισμός και προσαρμογή στον σημερινό μεταβαλλόμενο κόσμο στερείται νοήματος.