...Η θεσμοθέτηση και μαζικοποίηση της ρουφιανιάς από τον υπουργό Οικονομικών πριν από τραγελαφική πρόταση ήταν μία οδυνηρή έκπληξη για τη μετάλλαξη του κόμματος που στην πολιτική γεωγραφία εμφανίζεται ως ο κληρονόμος της παρακαταθήκης της μη σταλινικής αριστεράς στη χώρα μας.

Η οικονομική συγκυρία στην Ευρώπη βελτιώνεται. Η κατανάλωση ενισχύεται καθώς η τιμή του πετρελαίου έχει πέσει από τα 100 δολ./βαρέλι, που ήταν τον περασμένο Ιούνιο, στα 51 δολ./βαρέλι. Το φτηνό ευρώ ενισχύει τις ευρωπαϊκές εξαγωγές. Η ισοτιμία έχει πέσει στο 1,0976 με το δολάριο (χαμηλό 12ετίας) και τείνει προς το 1:1, εκεί που ήταν όταν γεννήθηκε το ευρώ πριν από 15 χρόνια. Πρώτα θετικά στοιχεία εμφανίζονται στις οικονομίες Ισπανίας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας. Και στην Ιταλία προβλέπεται επιστροφή σε μικρή ανάπτυξη μέσα στο τρέχον τρίμηνο.

Για τις πρόσφατες και παρθενικές διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους εταίρους/δανειστές μας έχουμε μάθει σχεδόν τα πάντα: ποιος είπε τι και πότε, τι εννοούσε, πώς αντέδρασαν οι άλλοι κ.ο.κ. Το ίδιο ισχύει και για τις αποτιμήσεις, οι οποίες κυμαίνονται από το «κερδίσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο» μέχρι το «βαφτίσαμε το κρέας ψάρι» (τόσο ευρεία είναι η γκάμα, ακόμα και μέσα στην Κουμουνδούρου). Παρ’ όλα αυτά, όμως, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω ορισμένες κινήσεις της κυβέρνησης, όχι για λόγους ιδεολογικούς -αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση- αλλά επειδή έχω την εντύπωση ότι παραβιάζουν τους στοιχειώδεις κανόνες της κοινής λογικής. Θα περιοριστώ στα δύο κυριότερα παραδείγματα.

Σε μια ιδανική κοινωνία, μια θεματική ημέρα, όπως η σημερινή, δε θα είχε καμία αξία. Όμως, επειδή πόρρω απέχουμε από μια ιδανική κοινωνία, τέτοιες θεματικές ημέρες και επέτειοι είναι πάντα εδώ, για να μας θυμίζουν όσα έχουν κατακτηθεί, αλλά κυρίως, όσα μένουν ακόμη να κατακτηθούν.
Ζητήματα ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι θέματα ποιότητας Δημοκρατίας και, είναι προφανές, ότι η γυναίκα δεν έχει ακόμη αποκαταστήσει τη σχέση της με τη Δημοκρατία.
Σήμερα καλό είναι να επικεντρωθούμε σε ορισμένες κατηγορίες γυναικών, οι οποίες αγνοούν τη μέρα που η Δύση τούς έχει αφιερώσει.

Πόση «εθνική αξιοπρέπεια» δείχνεις όταν η πρώτη έγνοια σου είναι να αλλάξουν οι λέξεις για να «περάσει» η πολιτική στροφή που προσπαθείς στην κοινή γνώμη της χώρας; Ο έμφυτος εθνικιστικός βερμπαλισμός που διατρέχει την ελληνική ιδεολογία από τη Δεξιά έως την Αριστερά συγκρούεται για άλλη μια φορά με τον πολιτικό ορθολογισμό.

Σαν τίτλος τουλάχιστον, το «Τι να κάνουμε» του Λένιν παραμένει τμήμα της παγκόσμιας αριστερής παράδοσης. Οτι συμβαίνει το ίδιο και με το περιεχόμενο του βιβλίου, δεν είναι βέβαιο, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως όταν τσιτάρει κάποιος το «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε», έχει διαβάσει όντως το «Κομμουνιστικό μανιφέστο» του Μαρξ και του Ενγκελς.

Η υπόθεση του «πακέτου Χατζηγάκη» και η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σύμφωνα με την οποία τα έτη 2008-2009 δόθηκαν αγροτικές ενισχύσεις ασυμβίβαστες με την κοινοτική νομοθεσία αναδεικνύει τον τρόπο διαχείρισης των κοινοτικών κονδυλίων στην χώρα μας αμέσως πριν έρθει στο προσκήνιο η οικονομική κρίση και αποκαλύπτει μία απαράδεκτη φιλοσοφία άσκησης πολιτικής. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Γενικό Δικαστήριο, οφείλουν να ανακτηθούν αγροτικές ενισχύσεις ύψους μεγαλύτερου από 300 εκατ. ευρώ, που χορηγήθηκαν σε Έλληνες αγρότες το 2008 και το 2009, επειδή κρίνονται ασύμβατες με την εσωτερική αγορά.

Αν κάποιος πολιτικός αναλυτής το 2009 έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ σε πέντε χρόνια θα είναι έβδομο κόμμα με ποσοστό κάτω από το 5%, όλοι θα θεωρούσαν ότι επιδιώκει να προβοκάρει την πολιτική ανάλυση.
Το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε μια πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας που κατανοεί -με στρεβλό και επιδοματικό/κρατικίστικο τρόπο- πως σοσιαλισμός σημαίνει καλυτέρευση της ζωής των πολιτών κυρίως με την οικοδόμηση προνοιακών δομών. Ουσιαστικά, εξέφραζε το αστικό αίτημα για μια ευημερούσα κοινωνία. Στον αστικό εκσυγχρονισμό βρίσκεται ο κωδικός με τον οποίο μπορεί κανείς να ανοίξει τα δεδομένα που καταγράφουν τι ήταν το ΠΑΣΟΚ, τι προσπάθησε να εκφράσει, πού πέτυχε, πού και γιατί απέτυχε. Τα αιτήματα για λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν αιτήματα κάθε συνεπούς με τον εαυτό του αστικού εκσυγχρονισμού.

Μπορεί ένας αριστερός να κυβερνά μια χώρα, στην σημερινή Ευρώπη, και να παραμένει αριστερός; Κάπως έτσι είχα διατυπώσει την ερώτηση προς τον Δημήτρη Χριστόφια, τον κομουνιστή Πρόεδρο της Κύπρου, μια από τις τελευταίες, πικρές ημέρες της θητείας του.

Πολλές φορές είναι εντυπωσιακή η χρησιμότητα της Μαρξιστικής σκέψης στην ανάλυση καταστάσεων και την εξαγωγή συμπερασμάτων, όταν μεταφέρεται και εναρμονίζεται στα δεδομένα της σημερινής εποχής. Η θεωρία των σταδίων ίσως αποτελεί ένα τέτοιο εργαλείο. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι στις οικονομικά αδύναμες χώρες η πλήρης εφαρμογή του καπιταλισμού είναι αναγκαίο στάδιο πριν το ξεκίνημα της προσπάθειας για εγκαθίδρυση σοσιαλισμού. Με τα σημερινά δεδομένα είναι προφανές ότι δε μιλάμε για τον ίδιο με τότε σοσιαλισμό, θα μπορούσαμε όμως να τον αντιστοιχίσουμε με δημοκρατικό σοσιαλισμό ή αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

Η νέα κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνάδουν με το πρόγραμμα μιας αριστερής διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου θα επιλέξει ένα ελληνικό «τρίτο δρόμο» με κύρια χαρακτηριστικά τη συνέχισή τους σε επιλεγμένους τομείς όπως κάποια ακίνητα, και ίσως κάποιο μικρό αριθμό επιχειρήσεων, οι οποίες δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Βεβαίως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τις απέρριψε συλλήβδην στον τομέα του. Και ο Αλέκος Φλαμπουράρης δήλωσε ότι «το νερό και την ενέργεια- ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ- δεν τα πειράζει κανείς.

Οποιαδήποτε αποτίμηση κυβερνητικού έργου σε μόλις ένα μήνα κρίνεται πρόωρη και ευάλωτη σε υποκειμενισμό. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που το κόμμα ή τα κόμματα που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση βρίσκονται για πρώτη φορά σε αυτή τη θέση. Όμως ας μας επιτραπεί μία παρέκκλιση, μία εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Είναι τόσο πυκνός ο πολιτικός χρόνος, είναι τόσο κρίσιμες οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους που κάθε λανθασμένη στρατηγική, κάθε λανθασμένη τακτική, κάθε ολιγωρία και λανθασμένη εκτίμηση οδηγεί τους φορολογούμενους στο κρατικό ταμείο και τις δημόσιες δαπάνες στο κρεβάτι του Προκρούστη. Μερικά σημεία αυτού του μήνα.