“Το ποσοστό 0,50% που έλαβε η ΔΗΜΑΡ, ακριβέστερα το σχήμα Πράσινοι – Δημοκρατική Αριστερά, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν συντριπτικό”, παραδέχεται ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, και γι’ αυτό έχει ξεκινήσει διαδικασία συνεδρίου, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 22-24 Μαΐου, δηλώνοντας ότι αποσύρεται από την ηγεσία του κόμματος, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Βήματος της Κυριακής.
«Προσωπικά νιώθω την ευθύνη της ήττας. Είπα ότι δεν θα είμαι υποψήφιος επειδή θέλω να γίνει πραγματική ανανέωση, από τον πρόεδρο του κόμματος έως τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής» παρατηρεί και προσθέτει: «Είμαι και θα είμαι παρών στην πρώτη γραμμή μέσα από τη συλλογικότητα της ΔΗΜΑΡ και στην πολιτική ζωή του τόπου». O κ. Κουβέλης-σύμφωνα με το Βήμα- επισημαίνει ότι στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, “δεν ηττήθηκε η πολιτική της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά το κόμμα”.

Κάποια προβλήματα, ίσως είναι τεχνητά. Παράδειγμα, ίσως δεν ήταν αναγκαία η περικοπή των συντάξεων, εφόσον -όπως αποκάλυψε ο γενικός γραμματέας Κοινωνικής Ασφάλισης και ευθαρσώς επιβεβαίωσε ο υπουργός του- έγινε ως συνέπεια λαθεμένων μελετών της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής και του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (όχι ως συνέπεια της έλλειψης χρημάτων, όπως αφελώς πιστεύαμε). Αφού πρόκειται για λάθος, δεν μένει παρά το υπουργείο να επαναφέρει τις συντάξεις στο αρχικό ύψος τους και μάλιστα αναδρομικά, πριν προσφύγουν οι συνταξιούχοι σε ένδικα μέσα - όπως νομιμοποιούνται.

Η ΔΗΜΑΡ δεν έγινε για να είναι χρήσιμη για τη ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη της αλλά για να μπορεί να είναι χρήσιμη στην κοινωνία. Είναι γεγονός εξάλλου ότι οι πολίτες μπερδεύτηκαν από τις αμφισημίες και από τις διαφορετικές θέσεις που εξέφραζαν τα στελέχη της και ευθύνεται η ΔΗΜΑΡ που τα επέτρεψε όλα αυτά και όχι η κοινωνία. Σήμερα από τους 17 εκλεγέντες βουλευτές της ΔΗΜΑΡ του 2012, παρόντες, πέραν του Προέδρου, είναι μόλις 2. Από τους υπόλοιπους ορισμένοι είναι βουλευτές του Ποταμιού, του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη της Κυβέρνησης ή ακόμη και βουλευτές της ΝΔ. Για την κατάσταση αυτή ευθύνες δεν μπορεί παρά να υπάρχουν, τόσο στους βουλευτές, όσο και στην ηγεσία.

Η χώρα χρειάζεται άμεσα μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο. Δεν χρειάζονται, ούτε απορρυθμίσεις, ούτε απλές ρυθμίσεις οι οποίες δεν επιλύουν μακροπρόθεσμα τα δομικά και εγγενή προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Για να γίνουν όμως επιμέρους μεταρρυθμίσεις απαιτείται άμεσα η διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου βιώσιμης ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης για την έξοδο από την κρίση. Γιατί μέχρι σήμερα η χώρα είχε ως μοναδικό σχέδιο τα μνημόνια, όπως πρόσφατα παραδέχτηκε πρώην Υπουργός Οικονομικών.

Ξεκίνησαν χθες(13/3) και κορυφώνονται αύριο (15/3) με την Πορεία Μνήμης που θα πραγματοποιηθεί από την Πλατεία Ελευθερίας έως τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. οι εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος της Θεσσαλονίκης

Ξεκινώντας από τη θέση του Jean Paul Sartre, το 1944, ότι “ο αντισημιτισμός δεν είναι απλά μια εβραϊκή υπόθεση, αλλά ευρύτερα θέμα ουσίας για μια δημοκρατία”, ας σταθούμε στο τι διαφοροποιεί τον αντισημιτισμό από τις άλλες μορφές διακρίσεων και ρατσισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο: αλλάζει εκφάνσεις, μορφές, ρητορική, αλλά είναι η πιο δραματική απόδειξη ότι ο σκοτεινός Μεσαίωνας δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τον δικαιωματικό 21ο αιώνα.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ινδού νομπελίστα οικονομολόγου Αμάρτια Σεν «Η ιδέα της δικαιοσύνης» (μετάφραση Γιώργος Χρηστίδης, επίμετρο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, εκδόσεις «Πόλις»). Η ακόλουθη συνέντευξη του Αμάρτια Σεν δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Le Point.

Γερμανοί και Έλληνες πολίτες ζουν στον κόσμο της κυριαρχίας των εθνικών στερεοτύπων. Γερμανικές εφημερίδες προσβάλλουν όλους τους Έλληνες, τηλεσχολιαστές και γιουροβιζινικές τηλεπερσόνες πετούν τη μια ανοησία πίσω από την άλλη, για τους Έλληνες, γενικά. Γερμανοί πολίτες, φωτογραφισμένοι, κρατώντας εφημερίδες με το ΟΧΙ στην Ελλάδα, ζητούν την εκδίωξη της Ελλάδας όχι μόνο από το ευρώ, αλλά από την ιστορία της Ευρώπης. Κάποιοι τύποι στέλνουν απειλητικές επιστολές σε Έλληνες που εργάζονται στη Γερμανία. Όλοι οι Έλληνες ταυτίζονται με τον όποιο αλαζόνα και αγενή υπουργό και αυτόματα γίνονται όλοι «αλαζόνες και αγενείς». Χώρια που δεν χρειάζεται να υπάρχει πρότυπο υπουργού για να χαρακτηριστούν τεμπέληδες και αμόρφωτοι όλοι οι Έλληνες.

Προχθές το βράδυ ήμουν σε μια εκδήλωση στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Η συζήτηση, με θέμα τις ελληνογερμανικές σχέσεις στη διάρκεια της κρίσης, ολοκληρώθηκε με μια αισιόδοξη διαπίστωση από τα χείλη Γερμανού ιστορικού: πως η ένταση που βιώνουμε σήμερα είναι μια υποσημείωση στη μακρά παράδοση σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Στο σόου της εθνικοπατριωτικής πλειοδοσίας που έστησε για λόγους προσωπικής προβολής η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής έκανε τη μεγαλύτερη προσφορά: πάνω από 500 δισ. ευρώ μέτρησε τις γερμανικές αποζημιώσεις· εκατό λιγότερα από εκείνα του Αρτέμη Σώρρα. Ετσι αποδεικνύεται ότι ο δρόμος προς την ακροδεξιά είναι στρωμένος με ποταπές προθέσεις.

«Τι θα απομείνει από τη φιλοσοφία του εικοστού αιώνα;» ρώτησαν τον Γάλλο φιλόσοφο Εντγκάρ Μορέν. “Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη!” απάντησε.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1922 – 1997), φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ου αιώνα. Διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανώτερων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, οι απόψεις του επηρέασαν τους επαναστατικούς κύκλους της εποχής εντός και εκτός γαλλικών συνόρων. Η αναγνώριση του ιδίου όμως άργησε να έρθει, καθώς χρησιμοποιούσε διάφορα ψευδώνυμα (Pierre Chaulieu, Paul Cardan, Marc Noiraud κ.α) από το 1945 εώς το 1970.

Καθημερινά διαπιστώνουμε την επιπολαιότητα με την οποία η δήθεν αριστερή κυβέρνηση χειρίζεται τα μεγάλα θέματα της χώρας. Επιπόλαιη, χωρίς σχέδιο, χωρίς συντονισμό, αλλά και προκλητική, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τις σχέσεις μας ακόμη και με φιλικές χώρες, τις σχέσεις μας με τους εταίρους μας στην ΕΕ.

Πάνε πέντε χρόνια τώρα που, παρά τα αλλεπάλληλα «σωστικά προγράμματα» ή ακριβώς εξαιτίας τους, οι λέξεις «ασφυξία», «βρόχος», «θηλιά», «στο απόσπασμα», «τελευταία ευκαιρία», «Grexit», «ώρες φόβου», «τελεσίγραφο» κυκλοφορούν με συχνότητα εξουθενωτική ως γιγαντότιτλοι στα ελληνικά και ξένα πρωτοσέλιδα και ως αγχωμένοι και αγχογόνοι τίτλοι ειδήσεων στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δελτία.