Αν θέλεις να βρεις την αλήθεια, δεν περιορίζεσαι να την αναζητείς στο στενό πεδίο που προκαθορίζουν οι κυβερνητικές συνεργασίες σου. Δεν θα τη βρεις. Για τον ίδιο λόγο που δεν βρίσκει τα κλειδιά του ο μεθυσμένος που τα ψάχνει μόνο εκεί που φωτίζει η λάμπα. Γιατί η αλήθεια (όπως και τα κλειδιά...) βρίσκεται παραπέρα, στον χώρο που μένει (αφήνεις) στο σκοτάδι. Αν, λοιπόν, δεν αντέχεις να ψάξεις στο σκοτάδι της 5ετίας, προκρίνοντας να μείνει χαρούμενος ο κυβερνητικός εταίρος σου, τουλάχιστον άφησε αυτόν να κάνει την πρόταση της δήθεν διερεύνησης. Ετσι ή αλλιώς, η πρόταση, καμένο μυρίζει...

Νομίζω ότι ακόμη και όσοι καλοπροαίρετα πιστεύουν πως θα είναι καλύτερα να επιστρέψουμε στη δραχμή αντί του μνημονιακού καθαρτηρίου, θα είναι ευχαριστημένοι αν, τελικά, αποφύγουμε αυτή την περιπέτεια. Εξάλλου, ο πραγματικός και άμεσος κίνδυνος δεν είναι να βγούμε από τη Ζώνη, αλλά να βουλιάξουμε στη μιζέρια της απόλυτης στασιμότητας εντός ευρώ.

Από τότε που άρχισε η κρίση έχουμε ακούσει από τους πάντες τα πάντα. Τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει, τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε, πώς διακρίνουμε τους αθώους από τους ενόχους, πώς φτάσαμε στα σημερινά χάλια, πού πάμε από εδώ και πέρα κ.ο.κ. Αν βάλουμε κατά μέρος το ποιες από όλες αυτές τις εκτιμήσεις κρίνουμε σωστές και ποιες λανθασμένες, νομίζω ότι μερικές έχουν μεγαλύτερη σημασία από άλλες επειδή λειτουργούν ως θεμελιώδεις υποθέσεις, πάνω στις οποίες στηρίζονται οι υπόλοιπες. Και μια τέτοια είναι η απάντηση στο εξής ερώτημα: οι εταίροι/δανειστές μας θέλουν και μπορούν να μας διώξουν;

Στην αρχή ήταν τα perpetual. Μετά οι φοιτητές που θα καταγράφουν τους φοροδιαφεύγοντες, ο φόρος στο σουβλάκι και τα συνήθη για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής στα καύσιμα, στους πλούσιους κ.λπ. Ηρθαν και οι ρυθμίσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους κακοπληρωτές του Δημοσίου, όπου η κυβέρνηση επιχαίρει για εισροές 100 εκατ., δίχως ωστόσο να ξέρουμε σε ποιους μεγαλοοφειλέτες αφορούν αλλά και πόσες λογιστικοποιημένες απαιτήσεις διαγράφουν, αυξάνοντας, τελικά, το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβη ένα πολιτικό γεγονός, το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο. Είναι γνωστή η δήλωση του Υπουργού Επικρατείας κ. Φλαμπουράρη στον ραδιοφωνικό σταθμό Σκάι σ’ εκπομπή του κ. Τσίμα πως κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέφεραν όλοι, «εκτός των Αυστριακών και των Πολωνών που ήταν σύμμαχοι». Αυτή η δήλωση προκάλεσε την αντίδραση 130 πολιτών. Πολωνών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, αλλά και Ελλήνων. Είχαμε μια τεράστια γκάμα πολιτών να αντιδρά.

Τα Προπύλαια αποτελούν προφανώς εμβληματικό κτίριο της πρωτεύουσας. Ως τέτοιο, οι κατά καιρούς διαφορετικές ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς το «καταλάμβαναν» υψώνοντας και το σχετικό ασπρόμαυρο πανό με τις διεκδικήσεις τους. Κάποιες φορές, αυτό συνέβαινε σε περιόδους κινητοποιήσεων με εκπαιδευτικά αιτήματα και επομένως, υπήρχε η ανάλογη ανοχή, αφού οι πρυτανικές αρχές προσπαθούσαν να διαχειριστούν τις καταλήψεις με το λιγότερο δυνατό κόστος. Η διαχείριση αυτή στόχευε στην αποφυγή πιθανής ανθρώπινης απώλειας από την επέμβαση της αστυνομίας.

​Είναι προφανές ότι τίποτε το χρήσιμο για την πατρίδα και τους πολίτες δεν πρόκειται να προσφέρει η εξεταστική επιτροπή την οποία θέλει να συγκροτήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποιοι θα εξετάσουν; Οι βουλευτές! Οι μεν θα ψηφίσουν υπέρ της μιας άποψης, οι άλλοι υπέρ της διαφορετικής.

Στη δημόσια πολιτική σφαίρα η νοηματική απήχηση της πρότασης «πρώτη φορά Αριστερά» δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι και η αναφορά της, δηλαδή το πραγματικό συμβάν, ότι η Αριστερά σχημάτισε κυβέρνηση για πρώτη φορά ύστερα από εβδομήντα χρόνια. Με την παρέλευση δύο και πλέον μηνών παρέχεται σε κάθε πολίτη η δυνατότητα να αναλύσει την πολιτική κατάσταση με άξονα αυτή τη διαπίστωση.
Θα αναπτύξω από τη σκοπιά της πολιτικής φιλοσοφίας μερικές σκέψεις που αναφέρονται σε τρία σημεία: πρώτον, στον δομικό και πραγματολογικό μετασχηματισμό που υφίσταται ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα που έχει σχηματίσει κυβέρνηση και ασκεί πολιτική εξουσία

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ζήτησε έκτακτη σύγκληση της Βουλής για να ενημερώσει σχετικά με την πρόοδο των διαπραγματεύσεων.

Όσοι όμως παρακολουθήσαμε τη συζήτηση, δεν γίναμε σοφότεροι για τα όσα η κυβέρνησή μας διαπραγματεύεται με τους εταίρους, αλλά αντιθέτως ακούσαμε γενικόλογες κορώνες και ασάφειες…

Δεν ξέρω πόσο απασχολεί τους πολίτες , πόσο σύνθετο και σημαντικό κρίνεται το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής και της διπλωματικής συμπεριφοράς της κυβέρνησης, με ό,τι βέβαια αυτές αντανακλούν και έχουν ως συνέπεια στη γεωπολιτική θέση της χώρας και στη πολύπαθη όσο και δεινή οικονομική μας κατάσταση.

Η «ρήξη» (rupture) είναι μια από τις απαγορευμένες λέξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Όποιος τη χρησιμοποιεί συνήθως το πληρώνει ακριβά. Παρά ταύτα, κυβερνητικά στελέχη με ιδιαίτερη άνεση χρησιμοποιούν αναφορές σε «ρήξη» στις διαπραγματεύσεις με τους Θεσμούς.

Η ιστορία της ιδιότητας του έλληνα πολίτη
από τα Επαναστατικά Συντάγματα ώς τις αρχές του 21ου αιώνα

*«Tο Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστο ζυγόν της τυρρανίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων Παραστατών του, […] την Πολιτικήν αυτού Ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν».