Προ ολίγων εβδομάδων, ο διεθνής οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s (S&P) δημοσιοποίησε τη δική του έκθεση πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας μας. H S&P επιβεβαίωσε ότι αξιολογεί την Ελλάδα τρεις βαθμίδες υψηλότερα από τη Moody’s, με σταθερές προοπτικές.

Το πιο ενδιαφέρον είναι η εκτίμηση της S&P ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε 0,4% το 2016 (αντί για μείωση 1% που πρόβλεπε τον Ιούλιο, πέρυσι) και, ειδικότερα, η πρόβλεψή της ότι το ΑΕΠ θα αυξηθεί 2,5% το 2017, 2,7% το 2018, 3% το 2019 και 3,2 % το 2020 με την ανεργία να μειώνεται στο 15% εκείνο το έτος.

Πόσες φορές πρέπει ακόμα να παρακολουθήσουμε αυτή την περιβόητη διαπραγμάτευση με την τρόικα για να συνειδητοποιήσουμε - πολιτικό σύστημα και κοινωνία - ότι με τέτοιου είδους πολιτικάντικες μεθοδεύσεις βουλιάζουμε πιο βαθιά στην κρίση;

Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα επικρατούν ορισμένες τάσεις και φαινόμενα που δείχνουν ότι όσον αφορά την αγάπη προς τη δημοκρατία χρειαζόμαστε περισσότερα POS από όσα χρειαζόμαστε για να χτίσουμε το αφορολόγητό μας.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση από τη δεύτερη ημέρα των εκλογών ζητεί εκ νέου εκλογές. Οταν μάλιστα δημοσιευτούν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις που τη φέρνουν, συνήθως, πρώτη, αναζητεί στις δημοσκοπήσεις τη νομιμοποίηση της απαίτησής της. Δεύτερον, γιατί τα μικρά κόμματα, όσα αισθάνονται μικρά ή όσα ήσαν πριν μεγάλα και πλέον δεν πιστεύουν ότι μπορούν να ξαναγίνουν πάλι συνασπισμοί εξουσίας, ζητούν κάθε λίγο και λιγάκι οικουμενικές κυβερνήσεις.

Δεν πρέπει να αφήσουμε τον κ. Τσίπρα να κάψει και την αριστερά και τη νέα γενιά.

Απαιτούνται εδώ και τώρα ρηξικέλευθες αλλαγές. Και προφανώς για να γίνουν χρειάζονται έργα και όχι λόγια. Απαιτείται ωστόσο και ανανέωση σε πρόσωπα, ιδέες και πολιτικές πρακτικές. Νέοι άνθρωποι χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Για να υπάρξει ένα νέο αφήγημα για την χώρα, από όσους έχουμε την αντίληψη ότι η χώρα δεν πρέπει να είναι παγιδευμένη στα στενά γεωγραφικά της όρια, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης και του κόσμου.

Η δίχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καταναλώθηκε σε μια αέναη διαπραγμάτευση που σταθερά κατέληγε εις βάρος της Ελλάδας. Λάθος υπολογισμοί του συσχετισμού δύναμης, υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις που συνεχώς διαψεύδονταν, υπερφίαλες ή τυχοδιωκτικές κινήσεις, κατά κράτος υποχώρηση, υψηλότατο κόστος για την πραγματική οικονομία και για τα πιο αδύναμα στρώματα. Το μοντέλο επαναλαμβάνεται σταθερά, είτε με τον φανφαρονισμό του Βαρουφάκη είτε με τον εκνευρισμό του Τσακαλώτου, πάντα βέβαια υπό τον δημαγωγικό τακτικισμό του Πρωθυπουργού.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε την πολυαναμενόμενη Λευκή Βίβλο για το μέλλον της Ευρώπης ιδιαίτερα μετά την απόφαση του Ην. Βασιλείου να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Brexit). Η Επιτροπή παρουσιάζει πέντε σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης/Ενωσης χωρίς να διευκρινίζει ποιο ακριβώς προκρίνει η ίδια ως το πλέον επιθυμητό και ικανό να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα Ευρώπη και παγκόσμιο σύστημα. Από τα πέντε σενάρια, τα τέσσερα πρώτα («συνεχίζουμε κανονικά», «περιοριζόμαστε στην εσωτερική αγορά», «αυτοί που θέλουν προχωρούν μπροστά», «κάνουμε λιγότερα πιο αποτελεσματικά») εμφανίζονται περισσότερο ως Μαύρη παρά Λευκή Βίβλος για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Νομίζω πως το σημαντικότερο που μας συμβαίνει, είναι ότι χάνουμε το χρόνο. Όλα είναι τώρα. Όλα πρέπει να γίνονται τώρα. Λίγα λεπτά μετά την είδηση του δυστυχήματος στην εθνική οδό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε αρχίσει ο σχολιασμός.

Κάποτε η πρώτη στιγμή ήταν για να μάθεις. Στην Ενημέρωση η πρώτη μέρα, αν όχι η πρώτη βδομάδα, ήταν για το ρεπορτάζ. Τι συνέβη, πώς συνέβη, ποια είναι τα γεγονότα. Μετά ακολουθούν οι απόψεις. Επί των πραγματικών γεγονότων. Στα social media οι απόψεις είναι ακαριαίες

Η νεοσυντηρητική πλημμυρίδα, από τις ΗΠΑ του Τραμπ στη Βρετανία του Brexit κι από κει στη Γαλλία, όπου ακόμη και αν δεν εκλεγεί πρόεδρος η Μαρίν Λεπέν, έχει ήδη κερδίσει τη μάχη των ιδεών, δεν συμβαίνει σε ιδεολογικό κενό.

Συμβαδίζει, μεταξύ άλλων, με ένα επιχείρημα που δεν καλλιεργείται μόνο από την άκρα Δεξιά και το οποίο ταυτίζει τις προοδευτικές ιδέες (της Ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά και της Σοσιαλδημοκρατίας, που όπως έχει γραφτεί στα καθ’ ημάς δεν είναι παρά «η χωριατιά στην εξουσία») με μια θυμική, ανορθολογική και γι’ αυτό επικίνδυνη μήτρα.

Αντί να αντιμετωπίζετε, λοιπόν, τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας της χώρας με λεπτούς χειρισμούς, το μόνο που συνεχίζετε να κάνετε είναι να δημιουργείτε εντυπώσεις εις βάρος του δημόσιου και εθνικού συμφέροντος μόνο υπέρ του στενού κομματικού σας κοινού.

Έχετε ένα σαφές και ολοκληρωμένο σχέδιο για τα εξοπλιστικά κονδύλια; Πώς θα τα διαχειριστείτε και πως θα τα κατανείμετε στη συντήρηση ή στην αναβάθμιση ή αν χρειάζεται προμήθεια κάπου, πως όλα αυτά; Υπάρχει ένα σχέδιο; το έχουμε δει; Στην επιτροπή πριν στείλετε το αίτημα για δισεκατομμύρια ευρώ ή για την αναβάθμιση ή για την προμήθεια, δεν θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τα θέματα αυτά;

Η χώρα έχει ανάγκη σήμερα, περισσότερο από χθες, από μια ισχυρή δημοκρατική προοδευτική παράταξη, παράγοντα πολιτικής σταθερότητας και καταλύτη εθνικής συνεννόησης. Την έξοδο από την κρίση δεν μπορεί να την εξασφαλίσει ούτε ο συντηρητισμός της ΝΔ, ούτε ο λαϊκισμός και κρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο κοινωνικής και οικονομικής ανόρθωσης και μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία φιλοευρωπαϊκών-μεταρρυθμιστικών δυνάμεων στη Βουλή και στην κοινωνία για να το υλοποιήσει.

Όταν διάβασα την, εμφανώς λόγω σύγχυσης, δήλωση του κ. Φώτη Κουβέλη ότι ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο που ο ίδιος ήταν Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και τα σχόλια για τον «ξεφτίλα» που πλημμύρισαν το διαδίκτυο, σκέφτηκα να στείλω μόνο ένα μικρό σημείωμα στην Athens Voice για να εκφράσω τη βαθιά μου λύπη τόσο για τη δήλωση, όσο και για το επίπεδο μερικών «φιλοευρωπαίων», οι οποίοι μάλλον έχουν το στρατηγείο τους στην Καμπούλ (ζητώ συγγνώμη από την Καμπούλ) και όχι στην Ευρώπη.

«Μετά από μια δεκαετία αποτυχημένων προσπαθειών διάσωσης της Ελλάδας, η Γερμανία και τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη, μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πρέπει να δοκιμάσουν μια διαφορετική προσέγγιση. Μια προσέγγιση που θέτει ως προτεραιότητα την αναζωογόνηση της οικονομίας».

Η φράση είναι από ένα editorial των New York Times, που δημοσιεύθηκε την περασμένη Τρίτη, την επομένη του πρόσφατου Γιούρογκρουπ, με τον εύγλωττο τίτλο: «Σώστε την Ελλάδα, σώζοντας την οικονομία της πρώτα».