Εχει τα όριά του το δόγμα του Καρτέσιου «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω», λένε οι εκ συστήματος ή εκ του προχείρου φιλοσοφούντες. Αίφνης, διατείνονται οι πρακτικοί άνθρωποι, η φύση έχει να μας υποδείξει αναρίθμητες μορφές ύπαρξης που δεν σκέφτονται (τον εαυτό τους, τους άλλους, και τον εαυτό τους σε συνάρτηση με τους άλλους): ζουζούνια, φυτά, τα βότσαλα της παραλίας και τ’ αστέρια στο στερέωμα, τα πάντα, εξαιρουμένου του ευφυούς διπόδου. Μπορεί να μη σκέφτονται όπως εννοούμε εμείς τη σκέψη, μπορεί να μη διαβάζουμε τα απομνημονεύματά τους, τα χαρτώα τεκμήρια της ύπαρξής τους, ή να μην ακούμε τη μουσική τους, την παρουσία τους όμως την επαληθεύουν όλες μας οι αισθήσεις.

Μήπως είναι ένα είδος πολιτικού κάρμα; Εκεί που ανθίζει ένας Μητσοτάκης, φυτρώνει κι ένας Σαμαράς. Αρκετοί, πάντως, μόλις ξεπέρασαν το ξάφνιασμα από την απάντηση του Νίκου Δένδια στην Τουρκία μέσα στο «Λευκό Παλάτι» ένιωσαν ένα μικρό deja-vu.

Είναι από τους κανόνες που επιβεβαιώνονται ακόμη και από εκείνους που έχουν ταχθεί να τους σπάνε: Δεν υπάρχει οικονομική πρόταση χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Και το πολιτικό περιεχόμενο στο οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το βρίσκει εύκολα κανείς στους δικαιούχους της πρότασης. Στους «μικρομεσαίους», στα «νοικοκυριά» και στους «εργαζομένους». Στη «μεσαία τάξη» και στα 5,7 δισ. ευρώ που προορίζει για τις τσέπες της.

Ακούγοντας τον σημερινό Υπουργό Εργασίας κ. Κωστή Χατζηδάκη, αρχίζω να πιστεύω ότι διαθέτει εργασιακή εμπειρία από άλλη χώρα.
Μας είπε, πλην των άλλων, ότι, η εφαρμογή της υπό νομοθέτηση ρύθμισης των τεσσάρων συνεχόμενων ημερήσιων δεκάωρων εργασίας, που οδηγούν στην τετραήμερη εβδομαδιαία εργασία, θα προκύπτει, είτε με αίτηση του εργαζόμενου, είτε, σε κάθε περίπτωση, με συναίνεσή του.
Η πρώτη περίπτωση έχει ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί, ιδίως σήμερα που ο ένας μισθός δεν καλύπτει τα στοιχειώδη έξοδα, και άρα δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσει εργαζόμενος να εργαστεί υπερωριακά χωρίς αμοιβή, για να «αναπαυθεί» τρεις ημέρες αντί για δύο.

Οι εκλογές του 2019 ξανάβαλαν το κομματικό σύστημα σε ράγες δικομματισμού έπειτα από μερικά χρόνια έντονης ρευστότητας και κατακερματισμού. Βεβαίως, το άθροισμα της δύναμης των δύο μεγάλων κομμάτων (71,38%) υπολείπεται του δικομματισμού του ’80 ή του ’90, όμως πλησιάζει αυτό των εκλογών του 2009 (77,39%).

Οι εκλογές του Ιουλίου 2019 εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί είμαστε στην κατάσταση αυτή σήμερα και γιατί η ΝΔ έχει την πρωτοκαθεδρία. Τότε, αναπτύχθηκε ένα ισχυρό αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, το οποίο δεν ήταν μόνο πολιτικό –διαχωρίζω το αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, από τον αντιΣΥΡΙΖΑ συνασπισμό- αλλά είχε και μια πολιτισμική διάσταση, που συχνά παραμερίζουμε. Αυτή η πολιτισμική διάσταση δημιούργησε ένα είδος εμποδίου για την ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ δε περισσότερο, που μετά τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως γιατί δεν κατανόησε επαρκώς γιατί ηττήθηκε, δεν μπόρεσε να κάνει τις αλλαγές που θα του επέτρεπαν να ανακάμψει.

Πρώτη παρατήρηση: Οι εκλογές του 2019 επανευθυγράμμισαν το κομματικό σύστημα σε μία ρότα δικομματισμού, μετά από επτά χρόνια ρευστότητας και κατακερματισμού. Αναμφίβολα, το άθροισμα των δύο κομμάτων (71,5%) υπολείπεται των αντίστοιχων αθροισμάτων του δικομματισμού της δεκαετίας του ’80 ή του ’90, αλλά πλησιάζει αυτό των εκλογών του 2009.

Την πρότασή του για τη βιώσιμη επανεκκίνηση της οικονομίας παρουσίασε την προηγούμενη εβδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συνοπτικά προβλέπει τρεις πυλώνες ώστε να ικανοποιηθεί το τρίπτυχο Οικονομία-Ανάπτυξη-Κοινωνική Συνοχή. Ο πρώτος πυλώνας περιλαμβάνει μέτρα για το ιδιωτικό χρέος της πανδημίας, και αφορά τις οφειλές προς το δημόσιο και τα χρέη προς τις τράπεζες. Ο δεύτερος πυλώνας περιλαμβάνει μέτρα για την ενίσχυση της ρευστότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ο τρίτος πυλώνας αφορά ένα μόνιμο ολιστικό πλαίσιο διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους. 

Στις 30 Ιανουαρίου 2021, τα «Νέα» είχαν πρωτοσέλιδο που έκανε λόγο για «το κρυφό χαρτί της επόμενης κάλπης- Έτοιμη η δεξαμενή 800.000 ψηφοφόρων». Η «είδηση» αυτή θορύβησε την αντιπολίτευση, ωστόσο τα πυρά ήταν άσφαιρα. Η κυβέρνηση έχει καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί από την ενδεχόμενη αλλοίωση του εκλογικού σώματος, που θα περιλαμβάνει απόδημους που δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά πράγματα, και κάθε λίγο και λιγάκι επινοεί «κρυφά χαρτιά» για να δοκιμάζει τις αντοχές του. 

Όλοι παρακολουθούμε το δίπολο όπου οι συζητήσεις για τα εμβόλια αναφέρουν τον κίνδυνο σοβαρών θρομβωτικών επεισοδίων, ενώ ταυτόχρονα οι ανακοινώσεις των επίσημων φορέων αντιπαραθέτουν τις δυσμενείς συνέπειες του COVID-19 και της σημασίας των μαζικών εμβολιασμών.

Ο κίνδυνος εμφάνισης εγκεφαλικής φλεβικής θρόμβωσης σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ) -όπως καταγράφηκε μετά τους εμβολιασμούς με το εμβόλιο της AstraZeneca- υπολογίζεται σε 5 περιπτώσεις ανά 1 εκατομμύριο άτομα (95% CI 4,3-5,8).

Η τρέχουσα υγειονομική κρίση, με τις πολλές συνέπειες που τη συνοδεύουν, αποκάλυψε πλήθος συγκεκαλυμμένων ευρωπαϊκών ελλειμμάτων.

Πρώτο και καλύτερο παράδειγμα το έλλειμμα παραγωγής φαρμακευτικών προϊόντων και η αποκαλυφθείσα απόλυτη εξάρτηση από την Ασία. Κατά την εκδήλωση της πανδημίας οι Ευρωπαίοι δεν είχαν προστατευτικές μάσκες, τα νοσοκομεία δεν διέθεταν στολές υγειονομικής κάλυψης για το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, ούτε αναπνευστήρες για τους ασθενείς τους.

«Προφανώς και αναδεικνύονται ομοιότητες μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών»

Επιχειρείται η προσαρμογή της εργασίας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, «με περισσότερες ευέλικτες θέσεις και ευέλικτο χρόνο εργασίας, λιγότερο εισόδημα, μεγαλύτερες ανισότητες και χαμηλότερο επίπεδο συντάξεων", σημειώνει, στη συνέντευξή του στην ΑΥΓΗ της Κυριακής, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββας Ρομπόλης.