Εν αρχή ην ο λόγος. Ο Γουτεμβέργιος πρόσταξε «τυπωθείτω» και η διακίνηση των ιδεών άρχισε να γίνεται μέσω βιβλίων, εφημερίδων, προκηρύξεων και πάσης φύσης γραπτών. Η αναπαραγωγή και η κατοχύρωσή τους προϋπέθεταν το καφενείο, τον χώρο δουλειάς, «τη συγκέντρωση».

Ήταν η εποχή των μεγάλων επαναστάσεων, των «κεντρικών» πολέμων. Ήταν ακόμα μια κοινωνία σωμάτων. Μετά ήρθαν το ραδιόφωνο και η TV. Εξαφάνισαν τη δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας, σχετικοποίησαν τον ρόλο των εφημερίδων αλλά και των ίδιων των κομμάτων και της εθνικής Βουλής, χωρίς βέβαια να καταργούν τέτοιους θεσμούς.

Στη μνήμη του Δημοσθένη Δώδου

Για τους περισσότερους ανθρώπους η αντίσταση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών είναι συνδεδεμένη με τη φοιτητική διαμαρτυρία του 1973. Η κατάληψη της Νομικής και αργότερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου έδειξαν με τον πιο αδιάψευστο τρόπο την αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας στο δικτατορικό καθεστώς. Ωστόσο, η αντίσταση στη δικτατορία δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτές τις μαζικές κινητοποιήσεις του 1973. Η αντίσταση είχε ξεκινήσει αμέσως μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου.