Αρκεί να θέσει κάποιος το ερώτημα ή να επιχειρηματολογήσει υπέρ της επιλογής που δημοσκοπικά πλειοψηφεί, για να ξεσηκωθεί θύελλα. Από όλα τα θέματα- κι είναι εκατοντάδες- που έχουν τεθεί προς συζήτηση από αυτές τις στήλες, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι εκείνο που ξεσηκώνει περισσότερο τα πάθη, εκείνο που παρακινεί περισσότερα και πιο μαχητικά σχόλια, είναι το θέμα του νομίσματος.

Η ερχόμενη Τετάρτη, 6 Μαΐου, είναι κρίσιμη ημέρα. Συνεδριάζει η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με κεντρικό θέμα στην ατζέντα την Ελλάδα. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν εκτιμάται ότι θα είναι πολύ σημαντικές για την πορεία της χώρας, τη ζωή του ελληνικού λαού. Δύο τα ενδεχόμενα:
(α) Αν υπάρξει βεβαιότητα για συμφωνία με τους εταίρους, η ΕΚΤ εκτιμά ότι μειώνεται το ρίσκο των ελληνικών τραπεζών και θα τους επιτρέψει να αγοράσουν επιπλέον των 10 δισ. έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, εντός του ορίου των 15 δισ. ευρώ.
(β) Αν, αντιθέτως, υπάρξει βεβαιότητα για ρήξη, η ΕΚΤ θα αυξήσει το «κούρεμα» που επιβάλλει στις εγγυήσεις από το 23% που είναι σήμερα, σε 44% ή 65% ή 80%.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει τρισχιδή πολιτική. Εναντι των «θεσμών» προσπαθεί να παραμένει εντός των διατάξεων λειτουργίας της ΕΕ, ώστε να απολαμβάνει τις παροχές και να διεκδικεί ενισχύσεις. Την ίδια στιγμή, «παίζει καθυστέρηση» στις μεταρρυθμίσεις στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου που έχει ανάγκη η χώρα, επικαλούμενη τη διαφορετική «λαϊκή εντολή» και την «ανικανότητα» των εταίρων να καταλάβουν τις «συλλήψεις» του οικονομικού επιτελείου.

Είναι άνεργη και ανεπάγγελτη, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Ήταν μια ευτυχισμένη άνεργη. Δεν είχε λόγους ούτε να ψάξει για δουλειά, ούτε ν’ ανησυχήσει. Στις Τράπεζες, είχε καταθέσεις 97 εκατομμυρίων ευρώ! Καμιά ανησυχία δεν είχε και για το αν την έψαχναν από την εφορία. Για τρία συνεχόμενα χρόνια δήλωνε καταθέσεις 15 εκατ. ευρώ. Κανένας ελεγκτικός μηχανισμός δεν υποπτεύθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά με την περίπτωσή της.

Το Συνέδριο θα αποφασίσει την πολιτική κατεύθυνση του κόμματος και θα εκλέξει νέα ηγεσία. Σε αυτή τη νέα προσπάθεια δήλωσα παρών. Αν και κατανοώ το πνεύμα της ερώτησης σας, δεν είναι της δικής μου λογικής ο ετεροπροσδιορισμός. Ο καθένας έχει την επαγγελματική και πολιτική του πορεία και κρίνεται. Η ακαδημαϊκή και ερευνητική μου ενασχόληση στον τομέα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης με έχει πείσει ότι η θέση μας στην Ε.Ε. και στον σκληρό πυρήνα της μέσω της ευρωζώνης είναι μία κατάκτηση που δεν πρέπει να διακινδυνευτεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν αλλαγές στην Ε.Ε. ώστε να κατοχυρωθεί το κοινό της μέλλον.

Η ιδέα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τους όρους/ προϋποθέσεις επίτευξης συμφωνίας με τους εταίρους μας έχει επανέλθει στο προσκήνιο. Πρόκειται για μια πέρα για πέρα λάθος ιδέα και για πάρα πολλούς λόγους. Πρώτα απ’όλα το δημοψήφισμα είναι γενικά ένας εσφαλμένος τρόπος λήψης πολιτικών αποφάσεων

Tην ημέρα που απομονώθηκε από τους πάντες στη Ρίγα, ο Γιάννης Βαρουφάκης δήλωνε: «είμαστε δυο βήματα από τη συμφωνία». Ενώ ο πρωθυπουργός «αισθανόταν αισιόδοξος». Αφήστε που σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους, δήλωνε ότι η χώρα έχει υλοποιήσει το 70% των υποχρεώσεών της και απομένει οι εταίροι να υλοποιήσουν το δικό τους 30%. Φαντάζομαι την έκπληξη της κυρίας Μέρκελ μπροστά σ’ ένα τόσο καταφανές ψέμα.

Λέει η κυβέρνηση ότι δεν θα δεχτεί υφεσιακά μέτρα. Υπάρχει, όμως, σκληρότερη ύφεση από αυτήν που δημιουργεί η αβεβαιότητα σχετικά με τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία με τους εταίρους; Η πραγματική οικονομία και οι τράπεζες στεγνώνουν, οι επενδύσεις παγώνουν, η ανασφάλεια επιχειρηματιών και εργαζομένων κορυφώνεται. Την ελπίδα για ανάκαμψη έχει διαδεχτεί ο φόβος της πτώχευσης. Αν αυτά δεν είναι ύφεση, τότε τι είναι;

Από το ξεκίνημα της ΟΝΕ ένα ερώτημα που τίθεται είναι αν η δημιουργία της και η συμμετοχή μιας χώρας σε αυτή είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Έχουν μεσολαβήσει 16 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας της και το ερώτημα παραμένει επίκαιρο. Σήμερα, για πολλούς κυρίως αγγλοσαξωνικής προέλευσης, η απάντηση φαίνεται να συναρτάται με την πορεία και τις αποφάσεις της Ελλάδας σε ότι αφορά τη συμμετοχή της.

Σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας της χώρας η κυβέρνηση έρχεται να αναστατώσει τον χώρο της εκπαίδευσης με ένα πρόχειρο Ν/Σ, χωρίς καμιά προηγούμενη διαβούλευση και διάλογο, απαξιώνοντας και αναιρώντας την προεκλογική ρητορική περί συμμετοχής στη δημοκρατία και αυτοδιοικήτου των ΑΕΙ αφού καταργεί νομίμως εκλεγμένα μονοπρόσωπα όργανα διοίκησης (Πρυτάνεις και Κοσμήτορες)!

Επαναφέρει στην ουσία ένα παλαιό και ξεπερασμένο από τον χρόνο, την εμπειρία και τις σύγχρονες ανάγκες θεσμικό πλαίσιο στα ΑΕΙ ενώ διατηρεί, σχεδόν ως έχει το αναχρονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ερευνητικών ιδρυμάτων.