Η Ελλάδα είχε αναλάβει την υποχρέωση να κάνει ό,τι πρέπει στο εσωτερικό για να διευκολύνει την οικοδόμηση ενός διαφορετικού, βιώσιμου μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ είχαν την υποχρέωση να κάνουν ό,τι πρέπει με το δημόσιο χρέος μας, για να μπορέσουμε να βγούμε στις διεθνείς αγορές.
Εμείς, παρά τις γνωστές αδυναμίες, κάναμε πολλά και δύσκολα. Εταίροι και ΔΝΤ, σήμερα, δείχνουν απρόθυμοι να ανταποκριθούν στη δική τους υποχρέωση. Ειδικά το ΔΝΤ, με την ακραία στάση του, υπονομεύει την έξοδό μας στις αγορές και το πιο επείγον, την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι. Η δε αποκλειστική μέριμνα του κ. Σόιμπλε για τον «κουρέα του Μονάχου» ενόψει εκλογών, εμποδίζει την ευελιξία που απαιτείται προκειμένου να συναφθεί μια θετική συμφωνία πριν από τον Οκτώβριο.

Ερωτήματα πολλά βουίζουν στ’ αφτιά μας από το βράδυ της Πέμπτης, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα με στόχο τον Λουκά Παπαδήμο.

Είναι, πρώτα, όλα αυτά τα «επιχειρησιακά» ερωτήματα για το πώς και το γιατί έφθασε η παγιδευμένη επιστολή στα χέρια του υποψήφιου θύματός της. Αλλά ας αφήσουμε τα ερωτήματα να τα απαντήσει η έρευνα των ειδικών.

Μέσα σε μια εβδομάδα η ελληνική πολιτική κατάσταση άλλαξε ριζικά και σε βάθος, πέρα από τους κομματικούς συσχετισμούς. Αρχικά με την επαναλαμβανόμενη κυβερνητική ιλαροτραγωδία του ενθουσιασμού, των μεγάλων προσδοκιών και έπειτα του αυτογκόλ. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε το Μνημόνιο σχεδόν με ενθουσιασμό. Αναμφισβήτητα ήταν το πιο χαρούμενο Μνημόνια! Ο πρωθυπουργός με τη σειρά του υποσχέθηκε κάτι too good. Σε εικοσιτέσσερις όμως ώρες το Eurogroup τους έκοψε τη χαρά και η κυβέρνηση επιστράτευσε κατά το συνήθειό της, ένα σωρό ψέματα για να διασκεδάσει την κατάσταση.

Οι ευρωπαίοι πολιτικοί έχουμε κατακτήσει την τέχνη τού να κουνάμε το δάχτυλο, με πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Δυστυχώς, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για την ικανότητά μας να βρίσκουμε πολιτικές λύσεις και να τις υλοποιούμε.

Την Άνοιξη του 2010 πραγματοποιείται στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων μια εκδήλωση, το θέμα της οποίας δεν έχει τόση σημασία. Στο ακροατήριο βρίσκεται ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον παρατηρώ και αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τον «τρώει». Μετά από λίγο, σηκώνεται και με πολύ αργά βήματα πλησιάζει τη Λιλή Σφήκα Παπαγιαννάκη. «Τον άνθρωπο αυτόν, τον αδικήσαμε», της λέει και σχεδόν (της) απολογείται για τον τρόπο που αντιμετώπισε η ανανεωτική αριστερά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Πράγματι, ο χώρος πότε δεν είδε με καλό μάτι την ευρύτητα της σκέψης του, τον αταλάντευτο ευρωπαϊσμό του και τον μεταρρυθμιστικό του λόγο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έμπαινε η σκέψη του σε καλούπια.

Tην Πέμπτη 25 Μαίου θα πραγματοποιηθεί η πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα Ελληνες Σοσιαλιστές και Ευρωπαική Σοσιαλδημοκρατία στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στο Αμφιθέατρο “Αντώνης Τρίτσης» (Ακαδημίας 50 ) στις 19.00

Ομιλητές θα είναι οι Τάκης Λαζαρίδης συγγραφέας , Γεράσιμος Μοσχονάς Αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Ριχάρδος Σωμερίτης Δημοσιογράφος και Γιώργος Σιακαντάρης υπεύθυνος Πολιτικού Εργαστηρίου διδάκτωρ Κοινωνιολογίας . Τη συζήτηση θα συντονίζει και θα παρεμβαίνει ο ιστορικός Γαβρίλης Λαμπάτος

«Μας κοροϊδέψατε. Μας βάλατε να ψηφίσουμε μέτρα και τώρα τα μέτρα για το χρέος που μας παρουσιάζετε απέχουν παρασάγγας από αυτά που είχατε υποσχεθεί», φέρεται να φώναξε, μιλώντας στο Eurogroup ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και βλέποντας τις λύσεις που βρίσκονταν στο τραπέζι για το ελληνικό χρέος.

...Κατά τη γνώμη μου, ατυχώς έχει επιδειχθεί μια απαράδεκτη ανεκτικότητα από την έννομη τάξη και τους επαγγελματίες της πολιτικής έναντι του απωθητικού φαινομένου που φέρει το όνομα «Χρυσή Αυγή», γεγονός που αποθρασύνει τους ηγετικούς της κύκλους. Τι εννοώ;

Αμηχανία και απογοήτευση κυριαρχούν σε μια μεγάλη μερίδα των προοδευτικών συμπολιτών μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαψεύσει κάθε προσδοκία και η ΝΔ φαίνεται ότι κινείται στους ρυθμούς μιας παραδοσιακής συντηρητικής παλινόρθωσης.
Η Κεντροαριστερά μπορεί; Μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς και να αποτελέσει μια εναλλακτική επιλογή;
Η απάντηση είναι θετική. Στον βαθμό που ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στη Δεξιά και στη ριζοσπαστική Αριστερά προχωρήσει σε μια σοβαρή επανεκκίνηση.

Κρίσιμες προϋποθέσεις είναι ο αναστοχασμός για τα σφάλματα του παρελθόντος και η σταθερή προσπάθεια για μια νέα ταυτότητα

Το «Μνημόνιο 3plus» ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με μια «λαϊκή απογευματινή» παράσταση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προκειμένου να αποφευχθεί η αναμέτρηση με την τηλεθέαση του Survivor. Ο αρμόδιος υπουργός μάλιστα, με τη χιουμοριστική αλλά μάλλον κυνική ομολογία, αποτύπωσε το μέγεθος της απαξίωσης της κοινοβουλευτικής συζήτησης: «Μίλησε ο πρωθυπουργός μίλησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν χρειάζεται να έχουμε εντάσεις τώρα. Έτσι και αλλιώς μόνοι μας είμαστε αυτή την ώρα αφού οι 9 στους 10 Ελληνες τώρα βλέπουν Survivor».

...Το 1947 συνέβαινε ό,τι και σήμερα: οι ελληνικές κυβερνήσεις ζητούσαν βοήθεια αλλά δεν θεωρούσαν το πρόγραμμα που τη συνόδευε «ιδιοκτησία» τους, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν να μην το εφαρμόσουν. Και το 1858 επί Οθωνα, και το 1898 επί Γεωργίου Α’, είχαν απαιτηθεί διεθνείς έλεγχοι για να βρεθεί κάποια άκρη και να μπει κάποια τάξη στον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος από την πολιτική ελίτ που είχε χρεοκοπήσει τη χώρα.

Οταν στα τέλη του 2011 εμφανίστηκε έξω από τη Βουλή το «κίνημα» των αγανακτισμένων, υπήρχαν φωνές που από την πρώτη στιγμή, το πρώτο δευτερόλεπτο, έλεγαν και πένες που έγραψαν ότι εδώ γεννιέται ένα δηλητηριώδες φίδι το οποίο σε λίγο θα αφήσει τα αβγά του μέσα και όχι έξω από τη Βουλή. Δυστυχώς, επαληθεύτηκαν. Μετά τα δυόμισι χρόνια αποθέωσης - από την πλευρά του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ - του ψέματος, της απάτης που την είπαν αυταπάτη και της αυταπάτης που ήταν απάτη, των α λα «Καραγκιόζη» πολιτικών (ένα μέτρο μου, ένα αντίμετρό σου, ένα και ξανά ένα μέτρο μου), της αποθεωνόμενης αγραμματοσύνης (γνωρίζω μόνο τα μπακαλίστικα οικονομικά - Χρήστος Καραγιαννίδης) είμαστε μάρτυρες μιας άλλης, διαφορετικής εμφάνισης. Αυτής των «φιλελεύθερων» αρνητών του κοινοβουλευτισμού.