Είναι το κεντρικό ερώτημα των ημερών: Θα υπογραφεί συμφωνία ή οι σχέσεις της χώρας με τους εταίρους της θα υποστούν ρήξη με απρόβλεπτες συνέπειες;

Επιπλέον της κοινής λογικής και της πληθώρας των αντικειμενικών λόγων που συνηγορούν στην επίτευξη συμφωνίας, υπάρχει ακόμη ένας λόγος που αναφέρεται στα υποκείμενα της διαπραγμάτευσης με την πιο στενή έννοια και κινείται στην ίδια κατεύθυνση: Ο λόγος είναι ότι κανένας από τους παράγοντες της διαπραγμάτευσης δεν αντέχει να σηκώσει το βαρύ κόστος που συνεπάγεται για τον ίδιο η αποτυχία επίτευξης μιας συμφωνίας.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του 4ου συνεδρίου του κόμματος που δόθηκαν στη δημοσιότητα πριν από λίγο, ο κ. Θεοχαρόπουλος έλαβε το 53% των ψήφων, ενώ η Μαρία Γιαννακάκη το 41%.
Αναλυτικά τα αποτελέσματα:

Ψήφισαν 590 σύνεδροι

Θανάσης Θεοχαρόπουλος: 312 ψήφοι (52,88%)
Μαρία Γιαννακάκη: 241 ψήφοι (40,84%)
Βαγγέλης Ιντζίδης 18 ψήφοι (3,05%)
Αλέξανδρος Πολυχρονιάδης 6 ψήφοι (1,01%)
Λευκά – άκυρα 13 (2,20%)

Η Δήλωση του νέου προέδρου

Συμπληρώθηκαν φέτος τριάντα ένα χρόνια από τον θάνατο του Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (1922-1984). Από την πολιτική κληρονομιά που άφησε είναι περισσότερο γνωστή η συμβολή του στη συμφιλίωση της κομμουνιστικής παράδοσης με την πολιτική δημοκρατία και τον πλουραλισμό. Θυμόμαστε επίσης τις προσπάθειές του για τη θεμελίωση του ευρωκομμουνισμού, τη στρατηγική του ιστορικού συμβιβασμού, τους προβληματισμούς του για το «ηθικό ζήτημα» κ.ά. Λιγότερο γνωστή είναι η πρόταση της «δίκαιης λιτότητας» που διατύπωσε, στην οποία αναφέρεται το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού συγγραφέα Αλεσάντρο Λεογκράντε.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Lo Straniero».

Δεν είναι λίγοι αυτοί που με την απίστευτη ελαφρότητα του «είναι» τους υποστηρίζουν ότι η ελληνική οικονομία θα πρέπει να πάει σε ένα νέο εθνικό νόμισμα το οποίο στη συνέχεια να υποτιμήσει. Όχι ότι συνήθως κάνουν τον κόπο να δικαιολογήσουν την άποψή τους αλλά συνήθως προσδοκούν ότι με τον τρόπο αυτό θα αποκατασταθεί η εξωτερική ανταγωνιστικότητα και έτσι η οικονομία θα πάψει να υποφέρει από μια διαρκή πτώση της εγχώριας ζήτησης

Οι αριστεροί είναι δρώντα πρόσωπα που αξιοποιούν την εμπειρία, την αρνητική και θετική, για να αλλάξουν τον κόσμο. Για να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Και οι αριστεροί της ανανέωσης είναι αυτοί που ρίχνουν το όποιο βάρος διαθέτουν, με καρδιά και μυαλό, σε πολιτικές καινοτόμες, ριζοσπαστικές, αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικές και μετρημένες.

Αυτοί οι αριστεροί είμαστε. Και θα υπάρξουμε – οφείλουμε να υπάρξουμε – όχι για μας, αλλά για τον τόπο. Όχι για την προσωπική προοπτική του καθενός και της καθεμιάς, αλλά για την ανάγκη της κοινωνίας, που πρέπει να αναπνεύσει, να ανασάνει, να γυρίσει σελίδα, παίρνοντας διαζύγιο από τις πολιτικές που την πλήγωσαν.

Το κόμμα μας, ο ιδεολογικός και πολιτικός μας χώρος, η κοίτη που μας έφερε μέχρι εδώ, πρέπει να υπάρξει – και η ποιότητα των ανθρώπων του με πείθει προσωπικά σε απόλυτο βαθμό πως θα υπάρξει.

Το περιθώριο των συνεργασιών μας με τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, σημειώνει, συναρτάται με το βαθμό που θα διαφοροποιηθούν από τις συντηρητικές πολιτικές και θα αντιπαρατεθούν στον νεοφιλελευθερισμό. «Ο εθνικολαϊκισμός και ο αριστερισμός εγκλωβίζουν την χώρα σε αδιέξοδα, χρειάζεται άμεση διέξοδος με μία προοδευτική πολιτική», επισημαίνει. Ο κ.Θεοχαρόπουλος τοποθετείται κριτικά απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και στην διακυβέρνηση του και εξηγεί τι πήγε στραβά στις διαπραγματεύσεις της ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές.

Η αποψινή συζήτηση στη Βουλή είναι η πιο κρίσιμη «στροφή» στο δράμα που ζούμε από τις 25 Ιανουαρίου.

Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης που δε βρίσκονται στα καλύτερά τους -στο ΠΑΣΟΚ π.χ. ξεκινά σήμερα το Συνέδριο που ενδέχεται να δρομολογήσει την εκλογή της Φώφης (!!)- έχουν μια μεγάλη ευκαιρία. Να καταφέρουν ένα πρώτο αλλά καίριο πλήγμα στην ασφυκτική μετεκλογική ηγεμονία Τσίπρα.

Σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, ίσως είμαστε καθ’ οδόν προς νέες εκλογές. Και ενώ ο Πρωθυπουργός έρχεται στη Βουλή με άγνωστους προς το παρόν στόχους, πιθανή συσπείρωση των δυνάμεων που κινούνται γύρω από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ, Το Ποτάμι, Κίνημα και ΔΗΜΑΡ και ανένταχτοι) είναι για την ώρα δύσκολη.

Κι όμως, ο σοσιαλδημοκρατικός μπούσουλας ευρωπαϊκής λογικής είναι «που στρέφει το καράβι». Και υπό προϋποθέσεις, μια τόσο ευρεία σύμπραξη θα μπορούσε να διευκολύνει και τον καπετάνιο του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει πορεία.

Ο Φεβρουάριος ήταν ένας καλός μήνας.Από την Ουάσιγκτον, ο Ομπάμα έστελνε ένα ασυνήθιστο μήνυμα υποστήριξης της νέας ελληνικής κυβέρνησης, ζητώντας από τους Ευρωπαίους «να μην στείψουν άλλο μια χώρα που βρίσκεται σε ύφεση». Στην Αθήνα οργανώνονταν διαδηλώσεις υποστήριξης της διαπραγματευόμενης κυβέρνησης.

...Αν μια ενδεχόμενη πολιτική αποτυχία της «πρώτη φορά αριστερά» διακυβέρνησης -που κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν μπορεί να εύχεται- σημαδέψει αρνητικά την όποια αριστερή προοπτική της χώρας, η συνέχιση της ηθικής και αξιακής της κατάρρευσης θα σημάνει ουσιαστικά το τέλος της

Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έχει νόημα μόνο αν αποτελέσει βήμα για την ανασύνθεση του χώρου του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου και της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, μέσα από την κοινωνία και όχι από αρχηγικούς μηχανισμούς.

Ο κ. Βαρουφάκης τα ‘κανε θάλασσα. Στο πιο σημαντικό, στο πιο κρίσιμο έργο της ζωής του προτίμησε να παίξει τον εαυτό του και όχι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Γιατί; Διότι δεν κατάλαβε ότι «Αυτό είναι σοβαρό.» Και μάλιστα ιδιαζόντως σοβαρό, διότι οι αποφάσεις και η συμπεριφορά του είχαν (και έχουν ακόμη) να κάνουν με τη ζωή των άλλων