«Ύστερα από την εξέγερση της 17ης Ιούνη / ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών / έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις / που λέγανε πως ο λαός / έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης / και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει / παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δεν θα ’ταν τότε πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό / και να εκλέξει έναν άλλον…;»

Θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε αυτούς εδώ τους πολύ γνωστούς στίχους του Μπρεχτ, αντικαθιστώντας μόνο μια λεξούλα για να αποδώσουμε το τι χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα και η Ευρώπη. Αντί να «εκλέξουν ένα άλλο λαό», θα έπρεπε να «εκλέξουν μια άλλη ελίτ».

Το επίκαιρο τηλεοπτικό «επεισόδιο» του καβγά μεταξύ του Γρηγόρη Ψαριανού και της Θεανώς Φωτίου υπενθύμισε σε όλους μας τη σημασία της λεκτικής βίας στα χρόνια της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, εδώ και καιρό, διαμορφώσει ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο πολιτικής αντιπαράθεσης: «γερμανοτσολιάδες», «εθνοπροδότες», «δωσίλογοι», «κουίσλιγκς», «μερκελιστές», «πέμπτη φάλαγγα», «εκπρόσωποι των δανειστών», «τρόικα εσωτερικού» κ. ά. Στη χυδαία εκτροπή του, ο λόγος αυτός ενισχύθηκε πρόσφατα από το κοινοβουλευτικό «Κάμα Σούτρα» του ψεκασμένου υπουργού κ. Καμμένου, ο οποίος, στην ομιλία του στη Βουλή, υπέδειξε τη σεξουαλική μεταφορά της «μνημονιακής» στάσης των αντιπάλων του: «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα»![1]