Πριν από 15 περίπου μέρες άκουγα στο ραδιόφωνο έναν ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ να διαμαρτύρεται για την επίθεση που δεχόταν από τους «φιλάθλους» (λόγω, υποθέτω, κάποιου αγώνα με μη ευνοϊκό για την ομάδα του αποτέλεσμα) και να λέει «βρισκόμαστε σε ζούγκλα, κάτι πρέπει να γίνει, δεν μπορώ να επιστρέψω ήρεμα στην οικογένειά μου». Τις ίδιες μέρες κάποιοι άλλοι «φίλαθλοι» προέβαιναν σε πραγματικό κανιβαλισμό έναντι της βουλευτού της ΔΗΜΑΡ Μαρίας Ρεπούση, επειδή έκανε το λάθος να υπενθυμίσει απόψεις της διεθνούς κοινότητας των ιστορικών. Παραβιάζοντας την αλληλογραφία της και την προσωπική της ζωής, παραποιώντας τις απόψεις της, εκφοβίζοντας και απειλώντας με σκοπό να φιμώσουν τη διαφορετική άποψη.

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως η ΕΡΤ χρειάζεται και εκσυγχρονισμό και θεσμική μεταρρύθμιση, ώστε να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος που επιτρέπει τις κυβερνητικές, πολιτικές εν γένει, αλλά και οικονομικών κύκλων παρεμβάσεις στη λειτουργία της.

Θεωρώ απαράδεκτη τη μονομερή απόφαση για το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης. Πιστεύω ακράδαντα πως η απόφαση αυτή ήταν εδώ και πολύ καιρό προειλημμένη από κύκλους της Νέας Δημοκρατίας.

Ως πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ θα επιδιώξετε να πάει η χώρα σε εκλογές;

Εμείς δεν επιλεγούμε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Αντίθετα, εκείνο που επιλέγουμε είναι να ολοκληρωθεί το κυβερνητικό έργο, ένα έργο πάρα πολύ σημαντικό, που έχει σχέση με την έξοδο από την οικονομική κρίση και βεβαίως με ότι αυτό θετικά μπορεί να αντανακλά στην ελληνική κοινωνία. Όμως, η αντοχή της κυβέρνησης εξαρτάται όχι μόνο από την Δημοκρατική Αριστερά, εξαρτάται και από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση και πρωτίστως από το μεγαλύτερο κόμμα, την ΝΔ και από τον πρωθυπουργό, τον κ. Σαμαρά. Το θέμα των τριβών έχει σχέση όχι μόνο με το ζήτημα της ΕΡΤ, έχει σχέση με συνολικότερα ζητήματα τα οποία έχουν αναδειχθεί ως ζητήματα διαφορετικών απόψεων, αλλά και αντιθέσεων που πρέπει να αντιμετωπισθούν. Εμείς θέλουμε να υπάρχει ο κοινός πολιτικός τόπος , να υπάρχει ο συντονισμός του κυβερνητικού έργου, να υπάρχει ο σεβασμός μεταξύ των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, ακριβώς για την επιτυχία του κυβερνητικού έργου.

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία έκλεισε η ΕΡΤ είναι, κατά την άποψή μου, παράνομη και βαθιά αντιδημοκρατική. Δεν εστιάζω την παρανομία στα γνωστά παράπονα περί μη ύπαρξης «έκτακτης και εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης» που προβλέπει το Σύνταγμα για την έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, αλλά στην απαίτηση ότι αυτή εκδίδεται «ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου».

Το Μαξίμου, όπως προκύπτει από την εξέλιξη των γεγονότων, υπέπεσε στο γνωστό λάθος του... «βολονταρισμού». Έκανε μια κίνηση (κλείσιμο ΕΡΤ) υψηλού ρίσκου, χωρίς καμία πρόνοια, πολιτική, οργανωτική, τεχνική, διοικητική κ.λπ. Μετέτρεψε δε ένα πρόβλημα εξορθολογισμού ενός θεσμικά απαραίτητου δημόσιου οργανισμού (που εντάσσεται στον «σκληρό πυρήνα» της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος) σε μείζον πρόβλημα ύπαρξης και λειτουργίας της κυβέρνησης!

Είναι χαρακτηριστικές ορισμένες πολιτικές συνέπειες που ήδη έχει δημιουργήσει η «κίνηση κλεισίματος» της ΕΡΤ.

Όπως ήταν φυσικό η «όψιμη μετάνοια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων, που στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκαν με τον αναμενόμενο τρόπο. Κάποιοι έσπευσαν να δηλώσουν δικαιωμένοι, αν και τις κρίσιμες στιγμές κατείχαν θέσεις ευθύνης και τα άλλοθι άγνοιας δύσκολα γίνονται ανεκτά πλέον. Άλλοι έσπευσαν να επαναφέρουν την προ τριετίας ρητορική τους, με βολική αδιαφορία απέναντι στις ρεαλιστικές δυνατότητες που υπάρχουν κάθε φορά, όπως έδειξε και το παράδειγμα της Κύπρου.

Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που επιτρέπει τη διάλυση της κρατικής ραδιοτηλεόρασης -όσον αφορά την κρατική τηλεόραση, του μόνου τηλεοπτικού καναλιού που είναι τυπικά εντάξει στη χώρα- δεν χωρά καμία εξήγηση και δικαιολογία. Ακόμη λιγότερο που την Πράξη αυτή υπογράφουν υπουργοί οι οποίοι δεν απηχούν κοινοβουλευτική δύναμη ικανή να στηρίξει την κύρωσή της από τη Βουλή.Αν ο λόγος που εκδόθηκε είναι η μείωση του παραπανίσιου προσωπικού του Δημοσίου, ή και ειδικότερα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, αυτό μπορεί να γίνει με απομάκρυνση, και άμεση, όσων νομίμως μπορούν να απομακρυνθούν και χωρίς να διαλυθεί η κρατική ραδιοτηλεόραση.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης συναντήθηκε σήμερα με το προεδρείο της ΠΟΣΠΕΡΤ. Αμέσως μετά τη συνάντηση ο Φ. Κουβέλης προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

"Είμαστε αντίθετοι, είμαστε αντίπαλοι με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι απαράδεκτο να κλείσει. Η οποιαδήποτε ρύθμιση δεν δικαιολογεί ούτε για μια στιγμή κλειστή τη ραδιοτηλεόραση.

Δεν νοείται σύγχρονη χώρα και δη ευρωπαϊκή η οποία - έστω και για μία ώρα - να μη διαθέτει Δημόσια Τηλεόραση.

Η Δημοκρατική Αριστερά διαφωνεί ριζικά και είναι αντίθετη με την αναστολή της λειτουργίας της ΕΡΤ και επαναλειτουργίας της μετά από «κάποιο» χρονικό διάστημα.

Τα γνωστά προβλήματα της ΕΡΤ είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν δεκαετίες τώρα και δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόνιο και τις δανειακές συμβάσεις της χώρας.

Τις τελευταίες ημέρες πολλή κουβέντα έγινε για την Ιστορία, το παρελθόν και τα καθέκαστα καθώς και για τις χρήσεις του παρελθόντος στο παρόν. Με ένα πρακτικό και όχι θεωρητικό τρόπο επανήλθαν ερωτήματα και διλήμματα που απασχολούν και με τον τρόπο τους δείχνουν ότι η ατζέντα αυτή -κακά τα ψέματα- είναι ανοικτή και όσο κι αν είναι βολικό δεν μπορεί να κλείσει αν δεν αναμετρηθούμε ως πολίτες με τα θέματα που κάθε φορά θέτει. Ποιο παρελθόν μας χρειάζεται; Είναι ακόμα χρήσιμοι οι εθνικοί μύθοι; Να μιλάμε ή όχι γι’ αυτό; Είναι άραγε η εποχή για ν’ ανοίξουμε τέτοιο θέμα; Μήπως ανοίγοντάς το ενισχύεται η Χρυσή Αυγή;

Διάβασα το βιβλίο του παλιού φίλου Παρασκευά Αυγερινού και ετοιμάζομαι να πάω σε λίγο στην παρουσίασή του, στο Βυζαντινό Μουσείο. Ομολογώ ότι το βιβλίο αυτό με έχει αναστατώσει κι ας είναι μετρημένα και προσεγμένα τα λόγια του. Όχι τόσο γιατί περιγράφει τα ψυχικά τραύματα του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτά, λίγο-πολύ τα γνωρίζαμε ή τα υποψιαζόμαστε- αλλά γιατί περιγράφει χωρίς περικοκλάδες το πώς και το γιατί το ΠαΣοΚ που υποσχέθηκε «αλλαγή», πρόσφερε τελικά συντήρηση.

Η παραδοχή της μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος δεν είναι ζήτημα πολιτικής τοποθέτησης. Είναι θέμα πολιτισμικής ένταξης, υιοθέτησης μιας από τις θεμελιώδεις παραδοχές που οργάνωσαν την κοινότητα των εθνών στη μεταπολεμική Ευρώπη. Μαζί με την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την απόφαση ότι κανείς δεν θέλει να ξαναδεί σε ευρωπαϊκό έδαφος ερείπια σαν αυτά που άφησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η φρίκη και η αισχύνη που προκάλεσε η οργανωμένη απόπειρα εξόντωσης μιας ολόκληρης φυλής σημάδεψε τη συνείδηση ενός ολόκληρου πολιτισμού, του δυτικού.