Ένα νέο, μικρού εκλογικού ποσοστού και χωρίς κυβερνητική εμπειρία αριστερό κόμμα συνέβαλε στη διάσωση της χώρας με τη συμμετοχή του σε ένα τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα πραγματοποιώντας ένα ιστορικό άλμα και γενναίες υπερβάσεις. Η Δημοκρατική Αριστερά συνεισέφερε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο στην κυβέρνηση προσφέροντας χείρα βοηθείας, τόσο προς το ΠΑΣΟΚ για να απογαλακτισθεί (πρόσκαιρα;) από το επιβαρημένο κυβερνητικό του παρελθόν, όσο και προς τη Νέα Δημοκρατία για να αποσείσει ευκολότερα το αντί-μνημονιακό παρελθόν της. Το πράξαμε αυτό έχοντας πλήρη συνείδηση της απόφασής μας για τη συγκρότηση της κυβέρνησης που στόχευε στην παραμονή της χώρας στο ευρώ και, σε τελική ανάλυση, στη σωτηρία της.

Oι χώρες με γερές βάσεις στο πολιτικό τους σύστημα διαθέτουν έναν ισχυρό κεντρώο χώρο. Εδώ συντελούνται οι συγκλίσεις των κυβερνητικών κομμάτων τους. Το Κέντρο είναι το σημείο ισορροπίας για συναινέσεις, ακόμη περισσότερο σε ώρες κρίσεων. Στη χώρα μας έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ούτε καν προσπαθεί να ανοιχθεί στο Κέντρο. Ταυτόχρονα, είναι ανησυχητικές οι ενδείξεις για δεξιά στροφή της ΝΔ.

Εχει πεθάνει αλλά δεν το ξέρει... Είναι το σύνηθες ευφυολόγημα των γιατρών όταν εξετάζουν υπέργηρους που δηλώνουν (και νιώθουν) ότι «χαίρουν άκρας υγείας».
Μακάβριο χιούμορ μεν, τόσο πραγματιστική διάγνωση δε...
Η οικονομία της Ελλάδας το 2009 έχαιρε επίσης «άκρας υγείας». Είχε πεθάνει, αλλά δεν το ήξερε...
Το δράμα ωστόσο δεν είναι αυτό κυρίως, όσο οι θεράποντες ιατροί.

Τα πάντα ρεί (και… διαρρέει).

• Πρώην ΠΑΣΟΚΟΙ που έγιναν για ένα φεγγάρι ΔΗΜΑΡ προκειμένου να πάρουν κάποια (συγ)κυβερνητική καρέκλα επιστρέφουν τώρα στη βάση τους, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στη ΝΔ (μιας και αυτή κυβερνά στην πραγματικότητα).
• Πρώην τεχνοκράτες, τάχατες κομματικά ουδέτεροι (!), μόλις ανέλαβαν κυβερνητικό ή κρατικό πόστο μετεξελίχθησαν στους πλέον σκληρούς «γραμμιτζήδες» (όλων των υπουργών και όλων των ρευμάτων).
• Πρώην λαμόγια (κοινωνικής και επαγγελματικής έκνομης δράσης) δηλώνουν αντιμνημονιακοί και αυτομάτως παραγράφονται τα ανομήματά τους και αποδίδονται λευκοί στην κομματική/κοινοβουλευτική/τηλεοπτική παρουσία τους.

Η απόφαση της ΔΗΜ.ΑΡ. να αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν και ορθή και αναγκαία μετά το, κατά πραξικοπηματικό τρόπο, κλείσιμο της ΕΡΤ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κόμμα μας βρήκε αφορμή από μια υπόθεση που αφορούσε τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης έστω κατά παράνομο και αντιδεοντολογικό τρόπο, επειδή έχει δήθεν ευαισθησία στην προστασία προνομιούχων ομάδων που ζουν σε βάρος του υπόλοιπου Λαού. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση ήταν αναγκαία γιατί η δική μας ιδεολογία είναι με συνέπεια αφενός δημοκρατική, δηλαδή υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατική νομιμότητα και αφετέρου μεταρρυθμιστική και εκσυγχρονιστική διότι πορευόμαστε με τις αρχές της ανανεωτικής Αριστεράς.

Λίγο χρόνο μετά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, στο μικρό τμήμα της απελευθερωμένης πατρίδας μας, οι επικεφαλής των διαφόρων ομάδων εξουσίας, από τους οπλαρχηγούς, τους πρόκριτους, τους αρματωλούς, αντιδρούσαν με κάθε μέσον –ακόμη και με ένοπλη εξέγερση- σε κάθε προσπάθεια του Καποδίστρια να επιβάλλει κάποιους κανόνες δικαίου, στη βάση του κοινού, του εθνικού συμφέροντος. Κάθε τόσο έπρεπε να στέλνει ένοπλα τμήματα για να καταστείλει τοπικές εξεγέρσεις κατά της κεντρικής Κυβέρνησης για να επιβάλλει τους στοιχειώδεις κανόνες, που έπρεπε να έχει ένα ενιαίο Κράτος δικαίου.

Η Κινητικότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου σχεδιάστηκε από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης επί τρικομματικής Κυβέρνησης, ως ένας στρατηγικής σημασίας και άμεσης προτεραιότητας στόχος, ο δεύτερος μετά τη ριζική αναδιάρθρωση των δομών στα Υπουργεία και σε όλο το Δημόσιο με βάση εκθέσεις αξιολόγησης των διοικητικών μονάδων τους. Πρόκειται για μια ειδική διαδικασία μετάταξης των δημοσίων υπαλλήλων, που συνδυάζει στοιχεία τόσο αναγκαστικής όσο και εθελούσιας μετακίνησής τους, και προορίζεται να καθιερωθεί ως ένας μόνιμος θεσμός του δημοσιοϋπαλληλικού δικαίου – καθώς έχει ήδη εισαχθεί με τον ν. 4093/2012, πατώντας πάνω στην έννοια του «κρατικού υπαλλήλου» και διευρύνοντάς την.

Η παρέμβαση του Αντώνη Μανιτάκη ούτε διαβάστηκε, ούτε συζητήθηκε όσο έπρεπε. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για την προσωπική του εκδοχή απέναντι σε μία αφήγηση που εναποθέτει ευθύνες στην πλάτη του. Και όμως, το κείμενό του, εικονογραφεί πειστικά την περιπέτεια της χώρας στα χρόνια του μνημονίου - θα μπορούσε να αναγνωστεί σαν την Γκερνίκα μας. Το μόνο πρόβλημα που έχει είναι το μέγεθος.

«Ο Μακιαβέλι έλεγε ότι όποιος χτίζει ένα φρούριο για να καταφύγει εκεί, φυλακίζεται από τα ίδια του τα τείχη : και χάνεται ∙ όχι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για την πολιτική». Θυμήθηκα την παλιά ρήση του Αλτουσέρ για τον Μακιαβέλι, παρακολουθώντας τις συζητήσεις που διεξάγονται αυτή την περίοδο εντός και εκτός των κομματικών οργάνων της ΔΗΜΑΡ, με αφορμή την πρόσφατη επιλογή αποχώρησης από την κυβέρνηση. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στο ίδιο το συμβάν αλλά στις εσωτερικές ερμηνείες του.

Kάθε τόσο, ομάδες τραμπούκων, είτε του Μπαλασόπουλου, είτε από τη Βίλα Αμαλία, είτε της Χρυσής Αυγής, είτε άλλες που πλήττονται από τις πρωτοβουλίες του δήμου Αθηναίων, στοχοποιούν τον Γιώργο Καμίνη. Κατά μία έννοια, θα έλεγε κανείς ότι είναι φυσιολογικό, καθώς ο Δήμαρχος είναι από τους ελάχιστους ασκούντες διοίκηση, που τολμάει να τα βάλει με συντεχνίες, κατεστημένα, συμφέροντα και λαμόγια.

Προχθές, μια ομάδα ανθρώπων μπήκε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου του πανεπιστημίου και, όπως έχει συμβεί δεκάδες φορές μέχρι τώρα, τη διέκοψε βιαίως. Γιατί διαφωνούσε με την ημερήσια διάταξη, γιατί διαφωνούσε με όσα έλεγαν οι καθηγητές. Κάποιος, όμως, αυτή τη φορά τηλεφώνησε στην αστυνομία και αυτή προχώρησε σε προσαγωγές.

Ας αρχίσουμε με το αυτονόητο. Η προσωρινή κράτηση αποτελεί παρέκκλιση από τη θεμελιώδη αρχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας που επιτάσσει να μη στερείται κανείς την ελευθερία του παρά μόνο έπειτα από ποινή που του έχει υποβληθεί από νόμιμα συγκροτημένο δικαστήριο.