Οσοι διαφώνησαν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ με την απόφαση του πρωθυπουργού να δεχτεί τους όρους που επέβαλαν οι δανειστές, θέτουν το εξής ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να ζητάμε από τον λαό να μας στηρίξει για να απορρίψουμε ένα ιταμό τελεσίγραφο, ο λαός να μας στηρίζει με ποσοστό ανέλπιστα μεγάλο και μια βδομάδα αργότερα να δεχόμαστε λύση πολύ χειρότερη από εκείνη που απορρίψαμε;

Σε μια πρώτη ματιά θα χαρακτήριζα το ερώτημα εύλογο. Μόνο που τα πράγματα δεν έγιναν έτσι ή, μάλλον, δεν έγιναν ακριβώς έτσι.

Τα γεγονότα είναι γνωστά, η επίτευξη συμφωνίας και η υπεύθυνη στάση της Βουλής απέτρεψαν μια νέα εθνική καταστροφή. Με τη δημιουργία τετελεσμένων και με ουσιαστική περιφρόνηση της λαϊκής εντολής, έγινε μια απόπειρα υφαρπαγής απόφασης για ρήξη με την Ευρώπη και για την de facto επιβολή μειοψηφικών απόψεων για τη στρατηγική θέση της χώρας. Ωστόσο, η ισχυρή πλειοψηφία της Βουλής, που δημοκρατικά εκφράζει τη σταθερή βούληση του ελληνικού λαού να μετέχει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, έφραξε το δρόμο σε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό. Ενα πραξικόπημα απετράπη.
Και τώρα;..

Α​​ν αυτό είναι Αριστερά, δεν δέχομαι την ιδιότητα του αριστερού. Εννοώ την κομμουνιστική ή ριζοσπαστική Αριστερά, που ευδοκιμεί παρ’ ημίν, ενώ αδυνατεί να υπάρξει μια σοβαρή, σύγχρονη, ρεαλιστική Αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκρατική. Η αιτιολογία είναι εξαιρετικά περίπλοκη, αλλά χοντρικά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας μας και στην ανάλογη κοινωνιοδομή, στην υπανάπτυξη, στην ασύστατη παιδεία και τη συνακόλουθη ελληνοφρένειά μας.

Είναι θετικό που με συναινετικό τρόπο η Βουλή ψήφισε χθες τα προκαταρτικά της συμφωνίας και κράτησε την χώρα σε Ευρωπαϊκή πορεία. Η σοβαρή κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το νέο στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων. Ας δούμε τις πρώτες συνέπειες.
1.Κλεινει ο κύκλος της σκληρής αντιπαράθεσης «μνημόνιο-αντιμνημονιο». Αυτή η διαίρεση θα παραμείνει μόνο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
2.Περιοριζονται οι δυνατότητες του βίαιου, επιθετικού, «κινηματικού», αντικαπιταλιστικού λόγου της ηγεσίας του κυβερνητικού κόμματος.
Τώρα δεν μπορούν να παριστάνουν κάποιοι με τόση άνεση ότι είναι οι μοναδικοί εκφραστές του λαϊκού παράγοντα ,του πατριωτικού, της κοινωνικής ευαισθησίας..

Η εξέλιξη του “ελληνικού ζητήματος” ανέδειξε τις αντιφάσεις της νομισματικής ενοποίησης χωρίς παράλληλη προώθηση της οικονομικής και της πολιτικής ενοποίησης των χωρών που συμμετέχουν στο ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι η αφαίμαξη των δημοκρατικών διαδικασιών και η σταδιακή απόκτηση κυριαρχικού ρόλου από τα κράτη μέλη που έχουν πλεονάσματα και καλύτερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές χρήματος. Στην ουσία μιλάμε για την επιβολή, με πρωταγωνιστικό ρόλο της Γερμανίας, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της άνισης ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της.

"H σύνοδος κορυφής για το ευρώ τονίζει την κρίσιμη ανάγκη να οικοδομηθεί εκ νέου σχέση εμπιστοσύνης με τις ελληνικές αρχές ως προαπαιτούμενο για πιθανή μελλοντική συμφωνία σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ. Στο πλαίσιο αυτό έχει βασική σημασία η ανάληψη ιδίας ευθύνης από τις ελληνικές αρχές, τις δε δεσμεύσεις πολιτικής πρέπει να ακολουθήσει η επιτυχής υλοποίησή τους."

Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος της δήλωσης της Συνόδου Κορυφής στις 12 Ιουλίου με την οποία ανοίγει ο δρόμος για διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση του νέου προγράμματος χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας. Μια πρώτη παράγραφος που αναδεικνύει και συγκροτείται από δύο έννοιες

Η δαμόκλεια «πολιτική ηθική» και «καθαρότητα» των μη-ευρωπαϊστών αριστερών μελών του ΣΥΡΙΖΑ σκόρπισε εν μία νυκτί σε μια προφανώς αντι-δεοντολογική, αντι-ηγετική και εν τέλει τυφλή ανυπακοή στην ίδια τη λαϊκή εντολή (που τόσο την επικαλούνται όταν τους βολεύει).

Ο προ Συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την ευρωπαϊκή «δικτατορία» του κεφαλαίου και της λιτότητας, παραβλέποντας πως ακόμη και έτσι ο καπιταλισμός και η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία έχουν «ρωγμές»: κόμματα, πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης, συνδικάτα, οργανώσεις των πολιτών, διάλογο, συναινέσεις, συμβιβασμούς, προοδευτικές και συντηρητικές μεταρρυθμίσεις. Έχουν περιόδους που κυριαρχεί η λιτότητα και περιόδους που κυριαρχεί το Κράτος Πρόνοιας. Στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, ο ορισμός της πολιτικής με βάση το διαχωρισμό «φίλος – εχθρός» παρέπεμπε αυτόματα στο φασισμό. Ξέχασε αυτή τη «δικτατορία» ο μετά τη Συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια, αφού η συμφωνία είναι πραξικόπημα για τα στελέχη του. Ο δε αρχηγός του, και πρωθυπουργός, υποστηρίζει πως δεν την πιστεύει.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν διαθέτει πλειοψηφία. Κυβέρνηση Ειδικού σκοπού ή Εθνικής Ευθύνης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ δεν την θέτουν ή την απορρίπτουν. Ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να κυβερνά όμως ως να μην έχει αλλάξει τίποτα στη Βουλή. Δεν μπορεί να προωθεί νομοσχέδια εφαρμογής της Συμφωνίας, που θα ψηφίζονται επειδή θα στηρίζονται από την αντιπολίτευση!

Η φάση αυτή απαιτεί αυξημένη ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που «βάζουν πλάτη» στην υπόθεση αυτή της νομοθέτησης των προαπαιτούμενων αλλά και των πρώτων βημάτων εφαρμογής του 3ου Μνημονίου.

Την περασμένη Παρασκευή ο πρωθυπουργός στην βουλή έθεσε το εξής δίλημμα: «Εδώ κινδυνεύουμε να ανατιναχτεί το κράτος, δεν μιλάμε για Grexit, μιλάμε για άτακτη χρεοκοπία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

Σ’ αυτό το δίλημμα όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερψήφισαν την εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση εξ ορισμού τάχθηκαν υπέρ της «ανατίναξης» και εναντίον του προέδρου τους. Η μόνη δικαιολογία να ψηφίσει κάποιος «όχι» ή «παρών/παρούσα» θα ήταν να πιστεύει ότι το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός – μετά την προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα – δεν ήταν σοβαρό.

Η ύπαρξη συμφωνίας και η αποφυγή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ήταν απολύτως αναγκαία και ευτυχώς αυτό διασφαλίσθηκε έστω και την ύστατη στιγμή. Οι ιδεολογικές εμμονές, η τιμωρητική διάθεση των εταίρων και οι παλινδρομήσεις της κυβέρνησης είχαν ως αποτέλεσμα να υπάρξει διακινδύνευση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και η τελική συμφωνία να περιλαμβάνει βαρύτερους όρους σε σχέση με όσα μπορούσε να επιτύχει η χώρα τους προηγούμενους μήνες. Η τελική συμφωνία είναι επώδυνη και δύσκολη, για να υλοποιηθεί απαιτεί αποφασιστικότητα και μεταρρυθμιστική διάθεση, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για άλλα λάθη και καθυστερήσεις.

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, η ελληνική κοινωνία δοκιμάστηκε από πολλές οριακές και ακραίες εμπειρίες. Η βιαία προσαρμογή στη δημοσιονομική συνθήκη του χρέους και των Μνημονίων κόστισε πολύ στο ανθρώπινο δυναμικό και στο παραγωγικό κεφάλαιο αυτού του τόπου. Ποτέ άλλοτε όμως η χώρα δεν έφτασε στο χείλος του γκρεμού: κλειστές τράπεζες, έλλειψη ρευστότητας, απονεκρωμένη αγορά, εξαθλιωμένοι πολίτες στις «ουρές» των ΑΤΜ. Η βλάβη για την οικονομία είναι ανήκεστος και οι επιπτώσεις της θα φανούν βέβαια στη μακρά διάρκεια. Μετά το δημοψήφισμα-παρωδία, ο πρωθυπουργός ήταν ένας απόλυτος ηγεμόνας που έβλεπε τη συντριπτική νίκη του να μετατρέπεται ταχύτατα σε μοναχική ήττα, δίπλα στα ερείπια μιας έρημης χώρας.