Κ​​ύριε Πρωθυπουργέ, Σας γράφω με μια αίσθηση μεγαλύτερης οικειότητας από ό,τι στο παρελθόν. Ισως γιατί ανήκω σε εκείνους που είχαν κατανοήσει από το 2010 αυτό που εσείς συνειδητοποιήσατε μετά την αγωνιώδη νύχτα της 5ης Ιουλίου: ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Εσείς το ονομάσατε εκβιασμό, εμείς το είδαμε σαν αναγκαία προσαρμογή της οικονομίας και αναπόφευκτο τίμημα για τη συμμετοχή μας στο ευρώ.

41 χρόνια συμπληρώνονται από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Με τον κυπριακό ελληνισμό να ξυπνά από τις σειρήνες και την Κερύνεια να δέχεται την επίθεση του «Αττίλα», ξεκίνησε ένα από τα πιο μακρόχρονα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, ύστερα από την τουρκική εισβολή που οδήγησε στην παράνομη κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Πριν είκοσι ακριβώς χρόνια ήμουν φοιτητής στο Στρασβούργο. Εκείνη την εποχή η Γαλλία συγκλονίστηκε από μια σειρά αιματηρών τρομοκρατικών επιθέσεων από Ισλαμιστές ως αντίποινα για την ανάμιξη του γαλλικού κράτους στην ανατροπή του σκληρού ισλαμικού καθεστώτος στην Αλγερία. Βασικός ύποπτος ήταν ένας νεαρός Αλγερινός που άκουγε στο όνομα Χαλέντ Κελκάλ.

Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Μάο

Τι περίεργη που είναι η ιστορία! Ο Παν. Λαφαζάνης δήλωσε προχτές ότι «υπάρχει κίνδυνος μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ». Και θυμήθηκα βέβαια πως αυτά τα λόγια ήταν το μόνιμο μοτίβο μας ως Ανανεωτική Πτέρυγα πριν το 2010, όταν στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εισέβαλαν και κυριαρχούσαν αντιευρωπαϊστές και αριστεριστές, μαοϊκοί και τροτσκιστές, σε απόλυτη συμπαιγνία και με την ομάδα Τσίπρα και με την ομάδα Λαφαζάνη, μεταλλάσσοντας τον. Αυτή η καταγγελία μας, που ήταν άλλωστε και η πραγματικότητα, οδήγησε το 2010 στη διάσπαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας απ’ αυτόν.

Ζούμε μια περίοδο που η ελληνική κρίση εντάθηκε δραματικά και ταυτόχρονα ξεδιπλώθηκαν σε όλο το εύρος τους και με όλα τα όπλα τους οι στρατηγικές και οι τακτικές των εμπλεκόμενων μερών. Ζούμε μια περίοδο κατά την οποία απολογίζονται πολιτικές και πρόσωπα, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.

Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την πορεία προς την όξυνση της ελληνικής κρίσης (Ι). Στη συνέχεια, θα συγκρίνω λεπτομερειακά την πρόταση των Θεσμών που τέθηκε στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου με την πρόταση της ελληνικής Κυβέρνησης που υποβλήθηκε για την ένταξη στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας την 9.7.2015 και θα επισημάνω τις περαιτέρω υποχωρήσεις που έγιναν κατά τη δραματική σύνοδο Κορυφής της 12/13.7.2015, ώστε να υπάρχει ακριβής εικόνα για το αποτέλεσμα των χειρισμών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (ΙΙ).

Η τελική συμφωνία είναι επώδυνη, δύσκολη και στην πορεία πρέπει να υπάρξουν διορθωτικές κινήσεις σύμφωνα με τους κανόνες της Ε.Ε. στο πλαίσιο της ευελιξίας. Είναι απαραίτητο να αντικατασταθούν αναποτελεσματικά μέτρα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα μέτρα που προτείνονται για την φορολόγηση των αγροτών, τα οποία η κυβέρνηση δεν τα εισάγει για ψήφιση στο δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων στις 22 Ιουλίου καθώς δεν αποτέλεσαν τμήμα αυτών των προαπαιτούμενων στην συμφωνία με τους εταίρους. Συνεπώς είναι πλέον διαθέσιμος περισσότερος χρόνος για συζήτηση, προτάσεις, αλλαγές με μεταρρυθμίσεις. Τα κυριότερα μέτρα είναι: