Η τρέχουσα οικονομική κρίση δεν είχε και δεν έχει μόνο οικονομικές και πολιτικές συνέπειες. Εκτός από την σαρωτική οικονομική καταστροφή και την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος ,η παραλογισμένη κοινωνία άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της , το παρελθόν και το παρόν της . Αντί να αναλύσει ορθολογικά και νηφάλια την πολλαπλή έκπτωση της αναζήτησε τα αίτια της κρίσης έξω από αυτήν. Αντί δε να αναδειχθούν οι σκοτεινές πλευρές και οι παθογένειες της μεταπολίτευσης , καταδικάσθηκε , συλλήβδην , ολόκληρη , παρόλο που την περίοδο αυτή η χώρα είχε το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και την καλύτερη δημοκρατία στην ιστορία της .

Ο μεγάλος Ιταλός κοινωνιολόγος Vilfredo Pareto στο πολύκροτο βιβλίο του «Ο κανόνας 80/20» υποστήριξε με πειστικά επιχειρήματα ότι σε όλες τις εργασίες που εκτελούνται συλλογικά, το 20% των εμπλεκομένων διεκπεραιώνουν το 80% της δουλειάς, ενώ το υπόλοιπο 80% των εργαζομένων εκτελεί το 20% της δουλειάς που απομένει να γίνει.

Αν κανείς ανατρέξει προσεκτικά στην στάση της σημερινής κυβέρνησης απέναντι στους θεσμούς του Κράτους Δικαίου, θα διαπιστώσει χωρίς μεγάλο κόπο ότι η εν εξελίξει κρίση στις σχέσεις της με την Δικαιοσύνη δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία.

Έχουν προηγηθεί, εδώ και πολύ καιρό, θέσεις και πρακτικές που δείχνουν ότι η κυβέρνηση προσπαθεί συχνά να παρουσιάσει τους θεσμούς αυτούς σαν «εμπόδιο» σε μια δήθεν αριστερή πολιτική, αναζητώντας απεγνωσμένα άλλοθι για να δικαιολογήσει όχι μόνον την πανικόβλητη υποχώρηση και την εγκατάλειψη όλων των «κόκκινων γραμμών» της αλλά την τόσο έντονη διάψευση των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει στους πολίτες.

Οπως ήταν αναμενόμενο, η συνέντευξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην εφημερίδα «Guardian» διαβάστηκε επιλεκτικά, στο πλαίσιο των κομματικών εχθροπραξιών. Για τους μεν επισφραγίζει την έξοδο της Ελλάδας από τα επάρατα μνημόνια, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, είχαν ημερομηνία λήξης, για τους δε συνιστά ομολογία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όντως είπε ψέματα.

Σε όλα αυτά δεν έχω τίποτε να προσθέσω. Στη συνέντευξη όμως ειπώθηκε και κάτι που ουδείς σχολίασε, ίσως επειδή θεωρήθηκε γενικά αποδεκτό, άρα εκτός πολιτικής αντιπαράθεσης. Αναφέρομαι στην εξής φράση: «Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης. Πώς θα ήταν η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα; Θα έχανε ένα σημαντικό μέρος από την ιστορία και την κληρονομιά της».

Παρακολουθώντας αυτές τις ημέρες τον δημόσιο διάλογο που κυριαρχείται από το ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, αντιλαμβανόμαστε για άλλη μια φορά πόσο δύσκολο είναι το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία μας να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο της σκιαμαχίας επί των συμβολισμών και να ενσκύψουν επί της ουσίας των πραγμάτων. Η συγκυρία αυτή με αναγκάζει να επανέλθω στο ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. [1] Και εξηγούμαι.

Δεν γνωρίζουμε το «σκανδαλόμετρο» που χρησιμοποιεί ο υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου, αλλά δεν θα χαρακτηρίζαμε καν «σκανδαλάκι» το γεγονός ότι εκμεταλλεύθηκε ένα νομοθετικό παραθυράκι της Χούντας για να μην υπηρετήσει στον στρατό. Το ίδιο θα έκαναν όλοι και είναι παράλογο να τον ψέγουν για ό,τι έπραξε πριν από 46 χρόνια.

Φυσικά δεν ισχύει και το αντίστροφο, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάποιοι, ότι δηλαδή ο κ. Γαβρόγλου έκανε αντίσταση στη Χούντα επειδή δεν στρατεύτηκε. Απλώς βολεύτηκε, όπως χιλιάδες άλλοι…

Έχει επισημανθεί πολλάκις ότι το ύψος των εσόδων που εισπράττει το κράτος από τον ΕΝΦΙΑ είναι ίσο με το ύψος της επιχορήγησης που δίνει στους δήμους. Συνεπώς, ο φόρος ακινήτων είναι κάτι σαν έμμεσο ανταποδοτικό τέλος· το κράτος εισπράττει με το ένα χέρι και τα δίνει στους δήμους με το άλλο. Θα ήταν λοιπόν δημοσιονομικά ουδέτερο, δεν θα κόστιζε τίποτε στο κράτος, αν ο φόρος περνούσε απευθείας στους ΟΤΑ και διακοπτόταν η κρατική τους χρηματοδότηση.

Μπορούμε άραγε να γίνουμε μια κανονική χώρα; Στα χαρτιά αυτό μοιάζει εφικτό. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το 2019. Το Grexit έχει μπει προσώρας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι Ευρωπαίοι δεν μας θέλουν στο ραντάρ τους και βιάζονται να μας προβιβάσουν, έστω και αν δεν είμαστε εντελώς εντάξει στις υποχρεώσεις μας.

Η υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη για την ηγεσία του νέου Ενιαίου Φορέα της κεντροαριστεράς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ως μια υποψηφιότητα ενός κορυφαίου παράγοντα της κοινωνίας των πολιτών, εκτός των κομμάτων της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, δίνει πρόσθετο κύρος στην προσπάθεια ενότητας και ανανέωσης του χώρου και εύρος στην εκλογική διαδικασία.

Η αρθρογραφία για την υποψηφιότητα δίνει και παίρνει. Και αυτό είναι καλό. Ταυτοχρόνως όμως, πριν ακόμη υπάρξει η επίσημη δήλωση υποψηφιότητας από μέρους του, έχουν σπεύσει να αποδώσουν και τις …«ταμπέλες». Ποιας ακριβώς πλευράς στην πολιτική γεωγραφία του χώρου θα ηγηθεί, ποιών απόψεων θα γίνει εκφραστής!

... Το να ζητάει ο Παπαδημούλης να «κατέβουν οι τόνοι του φανατισμού» είναι σαν να απευθύνει έκκληση για σεμνότητα ο Γιάνης Βαρουφάκης. Παρκαρισμένος από το κόμμα του σε ένα ρόλο αδιάφορο για τα εγχώρια πράγματα, ο ευρωβουλευτής δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί, εκτός από το Twitter. Δεν έχει άλλο μέσο για να διεκδικήσει την ανέλκυσή του στον συριζαϊκό κουβά.

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση των νέων δεδομένων, ως προς την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, ανοίγει επιτέλους ο δρόμος για να επαναληφθεί η πολλαπλώς ατυχήσασα σχετική διαγωνιστική διαδικασία και να ρυθμισθεί οριστικά το τηλεοπτικό τοπίο.

Η σημερινή σύνθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης αποτελεί, νομίζω, την καλύτερη εγγύηση ότι αυτή τη φορά όλα θα γίνουν σύμφωνα με το Σύνταγμα και χωρίς την παρείσφρηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ωστόσο, ο συνταγματικός ρόλος του ΕΣΡ δεν εξαντλείται στην προκήρυξη του διαγωνισμού.

... Ο κύβος ερρίφθη. Ο δρόμος για τη συγκρότηση της νέας μεγάλης παράταξης είναι ανοιχτός. Ολοι όσοι ανήκουν σε αυτό τον χώρο οφείλουν να ανταποκριθούν. Αυτή είναι η απαίτηση της κοινωνικής μας βάσης, οι εξελίξεις τρέχουν, δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις. Ολοι μαζί μπορούμε να φέρουμε τη δημοκρατική παράταξη στην πρώτη γραμμή. Εμπνέοντας και συσπειρώνοντας τον προοδευτικό κόσμο απέναντι στην συντήρηση και τον λαϊκισμό. Με τις διαφορετικές προσεγγίσεις και απόψεις σε επιμέρους θέματα να αποτελούν πλούτο και όχι πρόβλημα.