1. Είναι γνωστό ότι η προώθηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που καταρτίστηκε κατά την περίοδο της λεγομένης τρικομματικής κυβέρνησης, αν και πέρασε τα σαράντα κύματα τελικώς ανακόπηκε. Οι υπαίτιοι γνωστοί, οι λόγοι πιο γνωστοί, αποκαλύφθηκαν όμως εκείνοι που από σκοπιμότητα αδιαφόρησαν, αν δεν παρενέβαλαν εμπόδια, για την προώθησή του στη Βουλή μετά την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ. από την κυβέρνηση. Απλά από καιρού εις καιρόν το επικαλούνταν.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρόσκληση διαλόγου που απευθύναμε, γεγονός το οποίο αποτέλεσε ιδιαίτερα θετική εξέλιξη. Εκτός μόνο μίας δύναμης, του Ποταμιού. Η στάση του δεν βοηθάει στον διάλογο και στη λύση των προβλημάτων της χώρας. Δεν είναι δυνατόν να χωρίζουμε τουςανθρώπους σε παλιούς και νέους, να λέμε ότι όλοι οι παλιοί πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, να χαρακτηρίζονται κόμματα τεσσάρων ετών, όπως η ΔΗΜΑΡ, παλιά. Είναι δυνατόν η μοναδική διάκριση να είναι παλαιό – νέο βάσει της χρονολογικής εμφάνισης ενός κόμματος; Με αυτό το σκεπτικό, το Ποτάμι σε 4 χρόνια θα είναι ένα παλαιό κόμμα. Η μισή δε επιστολή του επικεφαλής του Ποταμιού δεν αναφέρεται στο κόμμα μας, αλλά στο ΠΑΣΟΚ με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας πολιτικός με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν γαλουχήθηκε σε κόμματα και δεν διέθετε μέντορες ή προστάτες. Διαμορφώθηκε μόνος του μέσα από τις επιστημονικές του μελέτες και την ευρωπαϊκή του εμπειρία. Επέλεξε να αφοσιωθεί στην πολιτική επειδή πίστεψε ότι είχε κάτι χρήσιμο να προσφέρει και όχι επειδή τον προσέλκυε το επάγγελμα. Την αντιμετώπιζε έτσι ως κλάδο της επιστήμης και της έρευνας. Στις συζητήσεις προσερχόταν πάντα με επιχειρήματα και ιδέες, συγκεκριμένες πληροφορίες και προτάσεις. Η στάση του αυτή περιόριζε το ακροατήριό του, εφόσον δεν διέθετε έτοιμα συνθήματα, ούτε κωδικοποιημένες θέσεις. Προκαλούσε ωστόσο πάντα το ενδιαφέρον όσων ήθελαν να μάθουν κάτι καινούριο.

Συμπληρώνονται αυτήν την εβδομάδα 46 χρόνια από την 21η Αυγούστου του 1968, όταν τα σοβιετικά τανκς κατέλυαν την προτελευταία απόπειρα για τη δημιουργία ενός σοσιαλισμού με δημοκρατικό πρόσωπο. Η τελευταία ήταν αυτή του Γκορμπατσόφ.
Είναι η μοναδική επέτειος για την οποία αισθάνομαι δεσμευμένος να γράφω κάτι κάθε χρόνο. Βεβαίως υπάρχουν πολλές επέτειοι οι οποίες αξίζουν κάθε χρόνο να αναδεικνύονται, η καταστολή όμως της Ανοιξης της Πράγας έχει μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για όσους σε κάποια στιγμή της ζωής τους ασπάστηκαν τη φράση του έλληνα θεωρητικού της πολιτικής κοινωνιολογίας Νίκου Πουλαντζά: «Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».