Η «φούσκα της Μεταπολίτευσης», το «διεφθαρμένο και καταστροφικό» ΠαΣοΚ και ο «ολετήρας και λαϊκιστής» Ανδρέας Παπανδρέου είναι τρεις «παραδοχές» που μετά το 2010 διαμόρφωσαν το πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον της χώρας. Η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη διαπερνά εγκάρσια αυτές τις «παραδοχές».

Σαράντα δύο χρόνια μετά τη Διακήρυξη, είναι καιρός για πιο ψύχραιμες και αντικειμενικές προσεγγίσεις. Η 3η Σεπτέμβρη συνοψιζόταν στο τρίπτυχο «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη». Το βαθύτερο νόημα της 3ης Σεπτέμβρη ήταν έκφραση της αγωνίας για εθνική, πολιτική και κοινωνική ενοποίηση.

Επιτέλους οι έλληνες πολίτες μπορούν πλέον να κοιμούνται ήσυχοι. Χάρις στις άοκνες προσπάθειες των κ.κ. Τσίπρα και Παππά, το τέρας της διαπλοκής εξοντώθηκε και μπορούμε να απολαύσουμε πλέρια ενημέρωση χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, με την ευγενή χορηγία αγνών και αμόλυντων επιχειρηματιών που έσπευσαν να αποδεχθούν τα κελεύσματα του λαοπρόβλητου ηγέτη και των εκλεκτών συνεργατών του.

Το πρώτο έτος της ύφεσης ήταν το 2008. Το 2016 θα είναι το ένατο. Η χώρα μας βρίσκεται παγιδευμένη σε μια καταστροφική τροχιά που πυροδοτήθηκε από μια φαύλη διαχείριση αλλά έχει βαθιά δομικές αιτίες.

Μετά το σπάσιμο της φούσκας, που μετριέται με τη μείωση κατά 26% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και την καταστροφή ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας, η οικονομία μας κινείται στην περιοχή του μηδενός. Σέρνεται με την κοιλιά στο τούνελ της στασιμότητας. Οπως είναι, δεν έχει τα πνευμόνια να ανέβει. Στασιμότητα σημαίνει ανεργία. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Αλλά το πολιτικό προσωπικό κινείται σε ένα δικό του, παράλληλο σύμπαν.

H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την τακτική που ακολούθησε στην αδειοδότηση των καναλιών είδε το δέντρο αλλά έχασε το δάσος. Η ΔΗΜΑΡ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη σταθερά τονίζουμε ότι το επερχόμενο ΜΑΥΡΟ σε κανάλια θα έχει ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στον πλουραλισμό της ενημέρωσης και στην απασχόληση. Χιλιάδες εργαζόμενοι στην τηλεοπτική αγορά θα οδηγηθούν στην ανεργία σε ένα χώρο που ήδη έχει χτυπηθεί βάναυσα από την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδείξει ότι είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της ΝΔ, η οποία προκάλεσε το ΜΑΥΡΟ στην ΕΡΤ.

Οπως είναι γνωστό, η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού για συνταγματική αναθεώρηση περιλαμβάνει ειδικό κεφάλαιο για την «ενίσχυση των θεσμών άμεσης δημοκρατίας».

Οι συγκεκριμένες προτάσεις έχουν αρκετά θετικά στοιχεία, αλλά η όλη προσέγγιση του θέματος είναι προδήλως προβληματική τόσο ως προς τη χρησιμοποιούμενη ορολογία, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα σε παρανοήσεις, όσο και ως προς την ουσία, η οποία αφήνει πολλά περιθώρια για πολιτικές και συνταγματικές στρεβλώσεις. Ειδικότερα:

Μετά το πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά σόου της κυβέρνησης με τις εξευτελιστικές διαδικασίες, ξαναμοιράστηκε η πίτα, με την εισαγωγή δύο αμφιλεγόμενων προσώπων με «υπόγειες διαδρομές» με την κυβέρνηση, στο χώρο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Τα τηλεοπτικά κανάλια περιορίζονται σε τέσσερα, περίπου 2.000 εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικό προσωπικό βρίσκονται στον αέρα με ανοιχτή την πόρτα εξόδου στην ανεργία.

Γιατί έδωσαν τόσα χρήματα οι καναλάρχες και οι υποψήφιοι καναλάρχες; Αυτό είναι το μόνο ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί από χθες. Διότι όποιος γνωρίζει έστω και στο ελάχιστο την τηλεοπτική αγορά αντιλαμβάνεται ότι τα ποσά που δόθηκαν για να αποκτηθούν οι τέσσερις άδειες απλούστατα δεν βγαίνουν. Δηλαδή δεν μπορούν να αποσβεσθούν όχι σε ένα ή δύο χρόνια, αλλά ούτε σε είκοσι ή τριάντα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν προχωρά σε μεταρρυθμίσεις, αλλά παράγει νέα αδιέξοδα. Εμείς κάνουμε εποικοδομητική, προγραμματική και όχι στείρα αντιπολίτευση, όμως δεν είναι δυνατόν κανείς να συμβάλλει στις αυταπάτες και στην αναποτελεσματικότητα που οδηγούν σε φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι οι διαρθρωτικές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Λύση δεν είναι να πάμε τρίτη φορά σε εκλογές μέσα σε 20 μήνες, αλλά να δημιουργηθεί μία αποτελεσματική κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης. Η χώρα δεν βρίσκεται σε κανονικές συνθήκες, δυστυχώς ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ακόμη και σήμερα δεν το κατανοούν και πολιτεύονται με όρους παρελθόντος.

Συμπαθεί δε συμπαθεί κάποιος τον Τσίπρα δεν μπορεί να μην παραδεχθεί πως είναι και ο πρώτος μάγκας. Κατάφερε να εισπράξει από όσους ήθελαν να έχουν τηλεοπτική άδεια 240.000.000 ευρώ! Πολλά λεφτά κι από ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους δεν είχαν συνηθίσει να δίνουν, αλλά να παίρνουν από το κράτος.

Κανούργιοι λογαριασμοί: μια τηλεοπτική άδεια που ξεκίνησε με αξία 3,5 εκατ. ευρώ έφτασε στα 76 εκατ. ,αλλά κάποιοι που έδωσαν εξήντα ένα εκατομμύρια έχασαν την άδεια από κάποιους που έδωσαν 44 και 52. Ωστόσο ότι και αν πει κανείς, ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες συνιστά τομή στην ελληνική τηλεόραση και στον δημόσιο βίο. Οι <τέσσερις μερες του κόνδορα> στη λεωφόρο Συγγρού αλλάζουν πολλά .

Και όμως, στην Καλλιθέα βρέθηκαν άνθρωποι διατεθειμένοι να επενδύσουν, συνολικά, 400 εκατ. ευρώ στην ελληνική κεντρική τηλεοπτική αγορά. Αν ήθελαν μπορούσαν να αγοράσουν το λιμάνι του Πειραιά από τους Κινέζους. Ομως για ποιο λόγο ήθελαν να δώσουν τόσα λεφτά στην τηλεόραση;

ΤΩΡΑ που «κάθισε η σκόνη» που «σήκωσε» η διαδικασία για την δημοπρασία των 4 τηλεοπτικών αδειών, καλό είναι να διατυπώσουμε ορισμένα ερωτήματα. Αφελή ίσως, πλην όμως ικανά να δημιουργήσουν (επιπλέον) προβληματισμό γύρω από το θέμα που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου και μετά: