Η Μέκκα των Εμπαπέ
Μανώλης Πιμπλής, Η Εφημερίδα των Συντακτών, Δημοσιευμένο: 2022-12-19
Παλιότερα λεγόταν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο οι δύο ομάδες έχουν από έντεκα παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Αυτό έπαψε να ισχύει. Στις τελευταίες εφτά διοργανώσεις, δηλαδή από το 1998, η Γερμανία έχει συμμετάσχει σε δύο τελικούς. Η Γαλλία όμως έχει συμμετάσχει σε τέσσερις.
Στη Γαλλία πράγματι συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Ιδιαίτερα στην περιφέρεια του Παρισιού, την Ile-de-France, σαν να λέμε την Αττική, όπου ζουν πολλοί Γάλλοι λαϊκής καταγωγής συχνά αραβικής ή άλλης αφρικανικής προέλευσης από τις πρώην αποικίες. Περίπου δύο εκατομμύρια παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο σε ομάδες, ακαδημίες ποδοσφαίρου, κέντρα ποδοσφαιρικής κατάρτισης, ένα τρομακτικό δίκτυο φυτωρίων που έχει οργανωθεί κεντρικά με αφετηρία τη δεκαετία του 1970 και με ένταση από το 1990 και μετά. Σήμερα το 8% των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στα πέντε μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης (Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) προέρχονται από αυτή την περιοχή.
Η Ile-de-France θεωρείται σήμερα «Μέκκα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου». Ο μόνος ανταγωνιστής της είναι η περιοχή του Σάο Πάολο στη Βραζιλία. Αλλά και πάλι, ενώ οι εξαχθέντες ποδοσφαιριστές του Σάο Πάολο έχουν πλημμυρίσει τα πρωταθλήματα του κόσμου, ακόμα και της δεύτερης κατηγορίας, οι λεγόμενοι Φρανσιλιάνοι, οι Γάλλοι της Ile-de-France δηλαδή, είναι μακράν περισσότεροι στα πέντε αυτά μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ο Εμπαπέ προέρχεται φυσικά από αυτές τις γεωγραφικές συντεταγμένες. Είναι από το Μποντί, που απέχει οχτώ χιλιόμετρα από τα διοικητικά όρια της πόλης του Παρισιού, αυτής που λέγεται «Παρίσι εντός των τειχών». Ομως και ο προπονητής του Μαρόκου, ο Ουαλίντ Ρεγκραγκί, είναι κι αυτός Φρανσιλιάνος, από το Κορμπέιγ, 29 χιλιόμετρα από τα παρισινά «τείχη», γεγονός που εξηγεί την εμφάνιση-έκπληξη του Μαρόκου στο Κατάρ.
Τι έχει συμβεί; Από το 1990, που υπήρξε κεντρικός σχεδιασμός, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία έφτιαξε πρώτα το Εθνικό Ινστιτούτο Ποδοσφαίρου στο Κλερφοντέν, 50 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι, κατόπιν πολλά άλλα παρόμοια κέντρα προπαρασκευής για παιδιά 13-16 ετών. Εκεί επίσης εκπαιδεύονται προπονητές και κυνηγοί ταλέντων. Βασικό κριτήριο πρώτης επιλογής είναι η τεχνική κατάρτιση και η ταχύτητα – ο Εμπαπέ μπορεί και αναπτύσσει ταχύτητα 36 χιλιομέτρων την ώρα!
Μαζί με τις σκληρές προπονήσεις ήρθε και η αλλαγή μεθόδου. Αντί της στρατιωτικού τύπου πειθαρχημένης προπόνησης της δεκαετίας του ’80, έχει τώρα αναπτυχθεί μια σύγχρονη διαδραστική μέθοδος που δίνει πρωτοβουλίες στους παίκτες. Αυτό απαιτεί σύνθετες ικανότητες από τη μεριά των προπονητών αλλά στο τέλος καταλήγει, αντί για παραγωγή ομοιόμορφων μηχανών, στη σύνθεση πολλών διαφορετικών ταμπεραμέντων.
Το ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι αν όλα αυτά βοηθούν στην καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των γαλλικών προαστίων. Οι αριθμοί λένε ότι μόνο ένας στους χίλιους που μπαίνουν στις ακαδημίες αυτές θα φτάσει να γίνει επαγγελματίας, καθώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Δηλαδή δύο χιλιάδες από τα δύο εκατομμύρια παιδιά που φοιτούν στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες θα αλλάξουν κοινωνική θέση. Οι υπόλοιποι θα έχουν αγοράσει ελπίδα μόνο, καθώς δεν είχαν ούτε έχουν πολλές άλλες επιλογές.
Στη Γαλλία πράγματι συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Ιδιαίτερα στην περιφέρεια του Παρισιού, την Ile-de-France, σαν να λέμε την Αττική, όπου ζουν πολλοί Γάλλοι λαϊκής καταγωγής συχνά αραβικής ή άλλης αφρικανικής προέλευσης από τις πρώην αποικίες. Περίπου δύο εκατομμύρια παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο σε ομάδες, ακαδημίες ποδοσφαίρου, κέντρα ποδοσφαιρικής κατάρτισης, ένα τρομακτικό δίκτυο φυτωρίων που έχει οργανωθεί κεντρικά με αφετηρία τη δεκαετία του 1970 και με ένταση από το 1990 και μετά. Σήμερα το 8% των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στα πέντε μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης (Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) προέρχονται από αυτή την περιοχή.
Η Ile-de-France θεωρείται σήμερα «Μέκκα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου». Ο μόνος ανταγωνιστής της είναι η περιοχή του Σάο Πάολο στη Βραζιλία. Αλλά και πάλι, ενώ οι εξαχθέντες ποδοσφαιριστές του Σάο Πάολο έχουν πλημμυρίσει τα πρωταθλήματα του κόσμου, ακόμα και της δεύτερης κατηγορίας, οι λεγόμενοι Φρανσιλιάνοι, οι Γάλλοι της Ile-de-France δηλαδή, είναι μακράν περισσότεροι στα πέντε αυτά μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ο Εμπαπέ προέρχεται φυσικά από αυτές τις γεωγραφικές συντεταγμένες. Είναι από το Μποντί, που απέχει οχτώ χιλιόμετρα από τα διοικητικά όρια της πόλης του Παρισιού, αυτής που λέγεται «Παρίσι εντός των τειχών». Ομως και ο προπονητής του Μαρόκου, ο Ουαλίντ Ρεγκραγκί, είναι κι αυτός Φρανσιλιάνος, από το Κορμπέιγ, 29 χιλιόμετρα από τα παρισινά «τείχη», γεγονός που εξηγεί την εμφάνιση-έκπληξη του Μαρόκου στο Κατάρ.
Τι έχει συμβεί; Από το 1990, που υπήρξε κεντρικός σχεδιασμός, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία έφτιαξε πρώτα το Εθνικό Ινστιτούτο Ποδοσφαίρου στο Κλερφοντέν, 50 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι, κατόπιν πολλά άλλα παρόμοια κέντρα προπαρασκευής για παιδιά 13-16 ετών. Εκεί επίσης εκπαιδεύονται προπονητές και κυνηγοί ταλέντων. Βασικό κριτήριο πρώτης επιλογής είναι η τεχνική κατάρτιση και η ταχύτητα – ο Εμπαπέ μπορεί και αναπτύσσει ταχύτητα 36 χιλιομέτρων την ώρα!
Μαζί με τις σκληρές προπονήσεις ήρθε και η αλλαγή μεθόδου. Αντί της στρατιωτικού τύπου πειθαρχημένης προπόνησης της δεκαετίας του ’80, έχει τώρα αναπτυχθεί μια σύγχρονη διαδραστική μέθοδος που δίνει πρωτοβουλίες στους παίκτες. Αυτό απαιτεί σύνθετες ικανότητες από τη μεριά των προπονητών αλλά στο τέλος καταλήγει, αντί για παραγωγή ομοιόμορφων μηχανών, στη σύνθεση πολλών διαφορετικών ταμπεραμέντων.
Το ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι αν όλα αυτά βοηθούν στην καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των γαλλικών προαστίων. Οι αριθμοί λένε ότι μόνο ένας στους χίλιους που μπαίνουν στις ακαδημίες αυτές θα φτάσει να γίνει επαγγελματίας, καθώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Δηλαδή δύο χιλιάδες από τα δύο εκατομμύρια παιδιά που φοιτούν στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες θα αλλάξουν κοινωνική θέση. Οι υπόλοιποι θα έχουν αγοράσει ελπίδα μόνο, καθώς δεν είχαν ούτε έχουν πολλές άλλες επιλογές.
