Όχι βέβαια, δεν σωθήκαμε. Κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει ή να μας αλλάξει, αν οι ίδιοι δεν θέλουμε να σωθούμε ή να αλλάξουμε. Η τελευταία συμφωνία στο Eurogroup ασφαλώς έχει πολλά θετικά στοιχεία για την Ελλάδα. Έδωσε μια μεγάλη ανάσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Όχι, δεν μας έλυσε ριζικά και αμετάκλητα το πρόβλημα του χρέους της χώρας. Ποιος όμως μπορεί να αρνηθεί, όσο κακοπροαίρετος και αν είναι, ότι η μείωση των επιτοκίων των δανείων μας και μάλιστα από χώρες που δανείζονται με μεγαλύτερα επιτόκια από αυτά που μας δανείζουν, η επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής,

Τόσες ημέρες τώρα, παρακολουθούμε την προσπάθεια του οικονομικού και του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης να επιτύχουν κάτι που, αν πετύχαινε, θα έμοιαζε με το θαύμα του γάμου στην Κανά: να εισπράξουν δυόμισι δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω από μια δεξαμενή ανθρώπων που μικραίνει επικίνδυνα και ταυτόχρονα να δώσουν στους ανθρώπους αυτούς την εντύπωση ότι δεν επιβαρύνονται φορολογικά.

Εχω χρησιμοποιήσει τον αντιφατικό εκ πρώτης όψεως όρο ριζοσπαστικός συντηρητισμός για να προσδιορίσω αυτό που συνιστά, κατά τη γνώμη μου, τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ τόσο όταν ήταν μικρό κόμμα του 4% όσο και μετεκλογικά, που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με το σεβαστό 27%.

Η Ειδική Επιτροπή Έρευνας και Τεχνολογίας της Βουλής οργάνωσε τον τελευταίο καιρό δύο ξεχωριστές ακροάσεις-συζητήσεις για θέματα έρευνας και τεχνολογίας.
Η πρώτη, με τον Γενικό Γραμματέα Ερευνάς και Τεχνολογίας (Καθηγητή ΕΜΠ Βασίλη Μάγκλαρη) , είχε ενημερωτικό χαρακτήρα αλλά περιείχε και την σημαντική "αναγνώριση" ότι υπάρχει έρευνα και έξω από την ΓΓΕΤ και σε άλλα Υπουργεία και ότι πρέπει να υπάρξει συνεργασία.
Η δεύτερη ακρόαση-συζήτηση στο Θέμα της Έρευνας και Τεχνολογίας έγινε με τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ). Ο Πρόεδρος του ΕΣΕΤ Ακαδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής έδωσε μια εξαιρετική ομιλία για τα πεπραγμένα και τις προτάσεις του ΕΣΕΤ για το μέλλον της έρευνας και της τεχνολογίας στην Ελλάδα

Στο στόχαστρο ο «αμαρτωλός» δημόσιος τομέας και στο «απυρόβλητο» ο ενάρετος ιδιωτικός τομέας;
2. Γραφειοκρατία και διαφθορά μόνο στις συναλλαγές με τους δημόσιους υπαλλήλους, νομιμοποίηση στο φακελάκι του ιδιώτη γιατρού και του ιδιώτη manager;
3. Το αίτημα για απόλυση ενός δημόσιου υπαλλήλου όταν απολύεται ένας ιδιωτικός υπάλληλος εντάσσεται στη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, της αντεκδίκησης ή του συμψηφισμού ενόχων;
4. Η ανυπαρξία ή η μη – τήρηση κανόνων στο δημόσιο τομέα μας κάνει να ξεχνάμε την έλλειψη ορίων (κέρδους, εκμετάλλευσης κλπ.) στον ιδιωτικό;

Α. Η νέα μηχανική υπολογισμού της φορολογικής επιβάρυνσης των μισθωτών και συνταξιούχων προκαλεί μετατόπιση του φορολογικού βάρους από τα χαμηλότερα προς τα υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν αλλαγές ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης των οικογενειών με παιδιά.

Β. Παρά την τυπική κατάργηση του αφορολόγητου ορίου, το πραγματικό αφορολόγητο αυξάνεται από €5.000 σε €9.000.

Για τους παραπάνω λόγους η Δημοκρατική Αριστερά αποδέχεται ως βάση συζήτησης την πρόταση που κατέθεσε το Υπουργείο Οικονομικών επισημαίνοντας ότι υπάρχουν αρκετά ζητήματα τα οποία οφείλουν να επανεξεταστούν.

Η κυβέρνηση ήταν παρούσα σε πολλαπλά επίπεδα. Χωρίς την προετοιμασία της κυβέρνησης θα ήταν άλλη η εξέλιξη των πραγμάτων. Το γεγονός ότι ήταν αρκετά μεγάλο το χρονικό διάστημα της διαβούλευσης μέχρι την απόφαση, από μόνο του αποδεικνύει ότι οι αποφάσεις του Eurogroup δεν προέκυψαν με παρθενογένεση αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας έντονα πολιτικής διεκδίκησης, με τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης αλλά και των εταίρων-με την έννοια ότι ταυτόχρονα με το ελληνικό ζήτημα κρινόταν σε σημαντικό βαθμό και η περαιτέρω πορεία αυτού καθεαυτού του Eurogroup.

...Αυτό που χρειάζεται, στη νέα φάση που έχουμε μπει μετά την ψήφιση του Προϋπολογισμού και τη συμφωνία στο Eurogroup, είναι μια προσήλωση στο Στρατηγικό Σχέδιο Ανάκαμψης, ένα «δέσιμο» του κυβερνητικού έργου και ένας ενεργότερος συντονισμός και συνεννόηση σε όλα τα κυβερνητικά κλιμάκια.
Γιαυτό και αναζητούμε, συνεχώς, το καλύτερο δυνατό οργανωτικό σχήμα ενός συντονιστικού επιτελείου, που σε καμιά περίπτωση δεν θα υποκαθιστά ούτε το ρόλο των υπουργών ούτε του υπουργικού συμβουλίου, αλλά θα συμβάλει στη διασφάλιση μιας κοινής αντίληψης, συνεννόησης και συναπόφασης των τριών κομμάτων. Όταν αυτό επιτευχθεί να είστε βέβαιοι ότι το κυβερνητικό έργο θα μπορέσει να βελτιωθεί κατακόρυφα!

...Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να …κάθεται ή να αγωνιά για ένα χρόνο περιμένοντας αυτό που λέτε οριστική λύση.
Έχει μπροστά της ένα πραγματικά δύσκολο πρόγραμμα, με πολλές οδυνηρές εφαρμογές για μεγάλες κατηγορίες των Ελλήνων πολιτών. Αυτό που οφείλει να κάνει, με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης, είναι να τρέξει το πρόγραμμα αυτό. Να εφαρμόσει όλες τις προβλεπόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Να αποκτήσει την ικανότητα να διασφαλίσει πολύ περισσότερα έσοδα από όσα αναμένουν όσοι και όσες βλέπουν μόνο την χρόνια πεπατημένη, ώστε να έχει τα πρωτογενή πλεονάσματα και το κάτι παραπάνω, που ως υπόλοιπο 70% θα μπορεί να διατεθεί, ως ρήτρα αντικατάστασης πλέον, στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο.

Η Δημοκρατική Αριστερά ενδιαφέρεται για τις διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μία εποχή όπου η δομική κρίση του ΠΑΣΟΚ έχει διαμορφώσει μια σημαντική κινητικότητα σε όλα τα ρεύματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, των μεταρρυθμιστικών ιδεών.

Πρέπει να διαχωρίσουμε τον χρήσιμο διάλογο που διεξάγεται σε δύο βασικές διαφορετικές φάσεις. Θα τις περιγράψουμε – χάριν συντομίας – κάπως σχηματικά. Η πρώτη φάση είναι η σημερινή κατάσταση. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα σε συνθήκες γενικευμένου «οικονομικού πολέμου» για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας, για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Πρόκειται για μία περίοδο που απαιτεί ευρύτερη εθνική συνεννόηση.

Ενα θέμα είναι το δημόσιο χρέος της χώρας. Δημιουργήθηκε επειδή το κράτος υπερδανειζόταν για να χρηματοδοτεί τη συνολική ζήτηση και να κινεί την οικονομία, έπαιρνε το ρίσκο του δανεισμού και διένειμε το προϊόν του στους «πελάτες», ως κρατικά εγγυημένη πρόσοδο, αδιαφορώντας για την οικοδόμηση ισχυρών παραγωγικών δομών. Το κράτος χρηματοδοτούσε μια «φούσκα» με κοινωνική συναίνεση, εμποδίζοντας την πραγματική οικονομική ανάπτυξη. Η φούσκα έσπασε, το πρόβλημα του χρέους κατέδειξε την προβληματικότητα του παρασιτικού μοντέλου. Και ανέδειξε την ανάγκη βαθιάς μεταρρύθμισης.

Η μείωση του χρέους και η ελάφρυνση της επιβάρυνσης του πρέπει να προωθηθεί με πολλούς τρόπους. Οι κυριότεροι είναι οι εξής: Η χρηματοδοτική υποστήριξη της χώρας για να οργανώσει τη σταδιακή εθελοντική εξαγορά των ομολόγων της σε πολύ χαμηλότερη τιμή από τη σημερινή ονομαστική, αφού τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονται με πολύ μεγάλες εκπτώσεις. Η μείωση του επιτοκίου του πρώτου δανείου στα επίπεδα του δεύτερου που είναι πολύ χαμηλότερο. Η παραχώρηση στις κυβερνήσεις και στη συνέχεια στην Ελλάδα των κερδών 12-15 δις ευρώ, που αποκόμισε η ΕΚΤ αγοράζοντας σε χαμηλές τιμές ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά. Η χρονική μετακύλιση – ανανέωση των ομολόγων. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης χωρίς επιβάρυνση του δημόσιου χρέους.