Είναι εκπληκτικό πόσο συμφωνούν τα Υπουργεία όταν πρόκειται για αποποίηση ευθυνών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι απαντήσεις που λάβαμε από τρία υπουργεία όταν στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, καταθέσαμε ερώτηση στη Βουλή (αρ. πρωτ. 7035/1-12-2010) σχετικά με την παράνομη λειτουργία Δελφινάριου στο χώρο του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου στα Σπάτα Αττικής
Στην ερώτηση, μεταξύ άλλων, ζητούσαμε από τους Υπουργούς να μας πουν για ποιο λόγο δεν έχουν επιβληθεί ως τώρα οι προβλεπόμενες από το νόμο διοικητικές και ποινικές κυρώσεις και ποιος είναι ο αρμόδιος να επιβάλλει την παύση λειτουργίας των παραστάσεων.

Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας δεν μπορεί να αντικαθίσταται ή και να υποκαθίσταται από επιλογές μεμονωμένων ομάδων ή προσώπων, όπως συνέβη στη Νομική Σχολή σήμερα από καταληψίες μετανάστες και στενόμυαλους «συμπαραστάτες» τους και χθες στον Άγιο Παντελεήμονα από αυτόκλητους ακροδεξιούς «σωτήρες».
Η εγκατάσταση των μεταναστών στο κτίριο της Νομικής Σχολής είναι μια εντελώς αδιέξοδη και ανώφελη ενέργεια, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να εγείρει συντηρητικά ανακλαστικά και να επαναφέρει με αρνητικό τρόπο το θέμα του ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο από θεσμός που εγγυάται την ανάπτυξη της γνώσης και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, μετατρέπεται σε χώρο υποτιθέμενης προστασίας οποιασδήποτε κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας επιθυμεί να διαμαρτυρηθεί ή να διεκδικήσει κάποιο αίτημα.
Καλούμε τα κόμματα, τις πολιτικές νεολαίες και τις φοιτητικές παρατάξεις να επιδείξουν τη σοβαρότητα που απαιτεί το μείζον ζήτημα της μετανάστευσης και να αποφεύγουν κινήσεις εντυπωσιασμού που οδηγούν σε περιθωριοποίηση τα μεταναστευτικά αιτήματα και σε απαξίωση την έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου.

Με έντονη αγανάκτηση παρακολουθούμε να βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ακόμα γεγονός κατάφωρης παραβίασης του πανεπιστημιακού ασύλου, κατάχρησης της περιουσίας και υποβάθμισης των εκπαιδευτικών και ερευνητικών λειτουργιών του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστήμιου.

Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων και ελέω μνημονίου να αρχίσει μία πορεία εξευρωπαϊσμού της χώρας.
Θετική η διακήρυξη για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Στην πράξη όμως η κυβέρνηση δείχνει να προσπαθεί να κάνει ελιγμούς ώστε στην ουσία να περισώσουν οι προνομιούχοι των κλειστών επαγγελμάτων σημαντικά οφέλη ή να αποζημιωθούν τα μέγιστα.Η διαχείριση του θέματος των μεταφορών έδωσε μια πρώτη γεύση για το πώς ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση αντιμετωπίζουν το θέμα των σημαντικών τομών, τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα για να μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει σαν ευρωπαϊκή χώρα.

...Η ψευδαίσθηση της γνώσης δεν περιορίζεται στο πνευματικό προλεταριάτο. Πρόσφατα διάβασα τρία διαφορετικά κείμενα καθηγητών Νομικής για την οικονομική κρίση. Οι τρεις αυτοί συγγραφείς είναι καλοί νομικοί, διακεκριμένοι στον τομέα τους και με πολλά χρόνια σπουδών. Όμως αποφάσισαν να ασχοληθούν με ένα οικονομικό φαινόμενο και να ασκήσουν κριτική στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης (καθόλα θεμιτό καθώς η πολιτική αυτή σηκώνει πολλή κριτική). Όμως διαβάζοντας τις αναλύσεις και τα επιχειρήματά τους, ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικού τμήματος θα εντόπιζε με μεγάλη ευκολία τα λάθη και τις ανακολουθίες.

Στον αραβικό κόσμο, που αγαπάει τις λυρικές εκφράσεις, ονόμασαν την εξέγερση της Τυνησίας «επανάσταση των γιασεμιών». Θα της ταίριαζε όμως περισσότερο ο χαρακτηρισμός «επανάσταση του ψωμιού». Στην Τυνησία, όπως και σε άλλες χώρες του αραβικού κόσμου, οι άνθρωποι βγήκαν αρχικά στον δρόμο επειδή πεινούσαν, επειδή εκτινάχθηκαν και πάλι στα ύψη οι τιμές των βασικών τροφίμων, χωρίς να έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο το εισόδημά τους, ώστε να μη φτάνει ούτε για ένα καρβέλι ψωμί.

Προ ημερών η απώλεια της ζωής εκατοντάδων ξένων στα ανοικτά της Κέρκυρας έφερε πάλι στην επικαιρότητα τον αγώνα της μετανάστευσης. Ναι, πρόκειται για αγώνα, όχι πόλεμο, με πολλούς θανάτους κάθε χρόνο στη θάλασσα, αλλά και μερικούς στη στεριά, στα σύνορα, στον Έβρο. Ας μην υποτιμήσουμε πόσο ιδιαίτερο ήταν το εγχείρημα. Το ξύλινο καράβι ήρθε από την Τουρκία άδειο, φόρτωσε στη Λευκάδα και ξεκίνησε για την Ιταλία. Οι ταξιδιώτες ήταν (μάλλον) Αφγανοί, Πακιστανοί, Ιρακινοί.

Μετά από έναν καταιγισμό υποδείξεων εκ μέρους τραπεζιτών, επενδυτικών κεφαλαίων και άλλων εκπροσώπων ιδιωτικών συμφερόντων ανά τον κόσμο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση να οδηγήσει τη χώρα μας σε αναδιάρθρωση του χρέους, τα νέα σχέδια που φέρονται να επεξεργάζονται επιτελείς της κυβέρνησης Μέρκελ παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Διότι θα μπορούσαν ίσως να επιφέρουν μιαν ελάφρυνση του χρέους, χωρίς τις βάναυσες συνέπειες των σεναρίων αναδιάρθρωσης ή ελεγχόμενης χρεωκοπίας που κυκλοφορούσαν έως τώρα.

«Να δίνεις έμφαση στο αύριο, όταν το σήμερα, δυστυχώς, είναι πολύ λιγότερο καλό από αυτό που θα ήθελες να είναι. Η ουσία έγκειται στο να μπορείς να προσβλέπεις σε μια βελτίωση του αύριο», επισημαίνει στην "Αυγή" της Κυριακής ο καθηγητής Αχιλλέας Μητσός, που πρόσφατα τα «βρόντηξε» και αποποιήθηκε τη θέση του γενικού γραμματέα Έρευνας και Τεχνολογίας στο υπουργείο Παιδείας.

Πιστεύουμε αλήθεια, κοινή γνώμη και πολιτική εξουσία, ότι το μείζον ζήτημα της παρούσας πολιτικής συγκυρίας είναι η «ατιμωρησία» των υπευθύνων και ότι εκείνο που προέχει θεσμικά είναι η τιμωρία των υπευθύνων; Πιστεύουμε ειλικρινά, ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια σκάνδαλα και σκανδαλολογία, ειδικά δικαστήρια, ανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές της Βουλής, ανακρίσεις και προανακρίσεις δημόσιων υπαλλήλων, πολιτικών και ιδιωτών, άπειρα δημοσιεύματα στον Τύπο, ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στην τηλεόραση και στα τηλεοπτικά παράθυρα, ότι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων παντός είδους,

Πάντοτε απορούσα με τη δυσανεξία που εκδήλωνε η Αριστερά απέναντι και στο συνολικό έργο –και όχι μόνο– του Παναγιώτη Κονδύλη, αλλά και στις παρατηρήσεις του σε ό, τι αφορούσε την ελληνική περίπτωση. και πράγματι, πολλά θα είχε να του προσάψει κανείς: ανιστορική θεώρηση του 19ου αιώνα από την οποία απέρρευσαν οι θεωρήσεις του περί «νόθου» κοινοβουλευτισμού και εσαεί ατελούς εκσυγχρονισμού, πολιτισμικές παρά πολιτικές εκτιμήσεις για την ελληνική νεωτερικότητα, αποδοχή της θεώρησης «κέντρου»-«περιφέρεια» και συνηγορία υπέρ της «καθολικής περιφερειακότητας» της ελληνικής περίπτωσης, και τέλος, αναγωγή της πελατειοκρατίας σε ουσιακή σταθερά του νεοελληνικού πολιτικού βίου.

Έχουμε ανάγκη από νέες συνθέσεις στην πολιτική. Η ΔΗΜ.ΑΡ. σταθερά υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη να υπερβούμε το παραδοσιακό κομματικό σύστημα. Αυτό που οδήγησε, είτε από θέσεις διακυβέρνησης είτε από θέσεις αντιπολίτευσης, στη σημερινή κρίση. Η ίδια η δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ένα στοιχείο της αμφισβήτησης του οχυρωμένου αριστερού λόγου σε βεβαιότητες και καταγγελίες, έξω από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και τις προτεραιότητες του τόπου. Όλοι μας, θα πρέπει να δούμε την ανάγκη μιας πλατιάς πολιτικής συμμαχιών.